welcome to your tape

Ze had gelopen tot haar poten haar niet meer konden dragen. Ze was helemaal tot the Highlands gelopen. Of het een bewuste keuze was wist ze niet, maar Mistgaze was helemaal verliefd op de paarse heidenbloemen die hier groeide. Er was zoveel moois hier, maar ze kon het nu niet over haar hart verkrijgen om er echt aandacht aan te geven. Mistgaze was moe. Ze had zich gesettled tussen een aantal paarse heidebloemen en was al snel in slaap gevallen door alle heisa. Meer toen haar ogen opende wist ze meteen waar ze was. Natuurlijk wel even misplaatst omdat ze niet meteen wist waar ze was, maar ze herkende het gebied van Starclan als geen ander. Wie had haar hier gehaald. "Hallo?" probeerde ze voorzichtig.

[Brightspots eerst!]

Haar dochter was verkeerd bezig. Dat het Mistgaze niet gelukt was om Whifflepaw... nu Thora, op het juiste pad te krijgen, kon ze haar niet kwalijk nemen. Brightspots had hierdoor geleerd dat je vanuit Starclan het lot van anderen niet kon bepalen, dat je die uberhaupt niet kon bepalen. Maar er was wel een kleine prophecy die Brightspots voor Mistgaze had, één die Mistgaze veel pijn zou bezorgen. Daarom liep ze nu op haar dochter af. "Waar ben je mee bezig, mijn kleine meid?" Vroeg Brightspots met een licht verdrietige uitdrukking. "Als je zo doorgaat... ben je straks je rang kwijt en het zijn van een medicine cat past zo goed bij je, het hoort bij je," sprak Brightspots verder. Zorgen zat in de aard van haar dochter. Ze wist zeker dat Mistgaze zou breken als ze geen medicine cat meer mocht en kon zijn. Als dat zou gebeuren, zou ze ook haar connectie met Starclan verliezen.

De kat die nu op haar afliep bezorgde haar niet het vrolijke gevoel wat ze altijd gevoeld had. Haar keel kneep samen en ze wist waar haar moeder het over wou hebben. "Waar ben je mee bezig, mijn kleine meid?" Mistgaze haar keel kneep harder dicht en ze keek naar de grond. Zo kon ze haar moeder niet onder ogen komen. "Als je zo doorgaat... ben je straks je rang kwijt en het zijn van een medicine cat past zo goed bij je, het hoort bij je," ze wist dat Brightspots gelijk had, maar toegeven zou ze nooit. "Het is niet.. alsof.." ze stopte halverwege. Het was niet eens omdat haar stem brak maar omdat ze haar woorden niet meer kon vinden. "Het is niet alsof het ooit wat werd." een bitterzoete glimlach om de poes haar bek terwijl ze met al haar moed weer haar moeder in de ogen keek. Brightspots was zo mooi als een Starclan kat. "Ik was maar een leuk speeldingetje voor hem. Gewoon om met een poes haar hoofd te klooien." ze werd stil en keek weer naar haar poten. Ja... wat waren zij en Rowan eigenlijk ooit geweest? Liefdes kon je het niet noemen. Opeens schrok Mistgaze. Whifflepaw! "Het spijt me mam. Van Whifflepaw vooral. Ik heb het geprobeerd, maar ze heeft haar keuze gemaakt toen wij vertrokken.." ja, ze waren al een tijdje... wacht. "Waakt Starclan ook over ons in de bergen? Zijn jullie met ons mee? Dit kan nooit. Dan hadden de andere ook moeten dromen! Is dit echt?" in een klap twijfelde ze aan de hele echtheid van dit gebeuren, het kon niet echt zijn. Starclan hadden ze achter zich gelaten en dit was weer zo'n angstdroom die ze vaker had als ze piekerde. Ze vervloekte haar eigen kop.

Vrijwel meteen begon Brightspots weer te vervagen. Misschien sliep Mistgaze te licht, of misschien heerste Starclan toch niet over de sterren waaronder de clans zich nu bevonden. Brightspots luisterde nog naar de woorden van Mistgaze over Rowanflight. Een verdere reactie gaf Brightspots daar niet op, maar ze vertelde haar wel wat anders, met een blik op haar buik. "When mists clear true intentions will shine through." Haar stem was zacht en fluisterend geweest. Net hoorbaar, maar het had wel ver weg geklonken, alsof er vele kilometers tussen haar en Mistgaze waren. Ze glimlachte waterig toen Mistgaze zich verontschuldigde wat Whifflepaw betrof. Thora nu. "Thora heeft de rug naar Starclan gekeerd." Ze gebruikte de nieuwe naam van Whifflepaw. Op het moment dat haar dochter, Whifflepaw afstand had genomen van haar naam en haar nieuwe had aangenomen, toen ze officieel lid geworden was van Bloodclan, had ze afstand genomen van Starclan en was ze een nieuw leven binnengestapt. Een leven waarin bloed op het pad lag. Toen Mistgaze de volgende vraag stelde glimlachte ze waterig. "Ik hou van je, Mistgaze," miauwde Brightspots, waarna ze verdween in de sterren.

"When mists clear true intentions will shine through." Prophecy? Hier? Voor de clan of voor haar? Ze snapte het niet, maar haar moeder was al begonnen met vervagen. Starclan was dus toch niet zo sterk hier als ze dacht. "Nee mam, niet gaan!" jammerde Mist zachtjes, maar Bright sprak verder. "Thora heeft de rug naar Starclan gekeerd." Thora? Wie was Thora? Veel tijd had ze ook niet om er over na te denken, ze voelde dat Starlcan's grip op haar verzwakte. "Ik hou van je, Mistgaze," Mistgaze keek haar moeder verward aan. Prophecy, Thora? Wat was er aan de hand. "Ik hou ook van jou mam!" zei ze nog snel voordat alles echt verdween en ze voor een kort moment in zwarte leegte achterbleef. Ze zou zo wakker worden in zwarte duisternis.