Not you again

Mousedung! De vos rende weg, maar in de verkeerde richting! De tortoiseshell kattin had het niet helemaal goed ingerekend toen ze voor de vos was gesprongen. Deze was de verkeerde kant op gedraaid, anders dan wat de poes had gedacht, en begon nu op een rottempo richting de grot te rennen. Al was dat nog een eindje, maar als ze dit tempo aanhield zou ze er binnen no-time zijn. Ze gromde binnensmonds. Dit kon ook echt alleen maar haar gebeuren! De poes sprong soepel langs de bomen. Aangezien de poes niet alleen sterk maar ook vrij snel was, haalde ze de vos uiteindelijk in. Half hijgend kapte ze de vos af, waardoor deze van richting veranderde. Helaas was haar aandacht veel te erg op de vos gericht, waardoor ze met een rotvaart in een dichte struik belandde. Auw. Grommend en scheldend kwam ze de struik uit, plukjes tak staken in haar dikke vacht en met kwade halen probeerde ze die eruit te krijgen. Toen draaide de wind zich echter, waardoor ze een geur rook van een kater die ze liever nu niet in haar bijzijn had. Haar oren gleden wat naar achteren. Great. Hij weer. "Jij komt me altijd tegen op mijn slechtste momenten." Gromde ze. "Doe je dat expres ofzo." Kon hij niet gewoon.. van de vulture's drop afvallen?

& Bearr

De poes haar dikke vacht had zich ietwat opgezet bij het zien van haar oude mentor. Ze mocht hem niet en dat liet ze dan ook duidelijk merken tegenover hem. Hij had zeker zijn taak niet goed gedaan als mentor, niet in de ogen van de tortoiseshell. Ze had een betere mentor nodig gehad, zoals de kater die haar in haar kittentijd had gered van die rogue. Zachtjes snoof ze, haar luchtblauwe ogen vernauwend. Hij deed het niet expres. Of course. Hij was bezig geweest met zijn taken, oh wat nobel van hem. "Wat jij wil." Bromde ze, waarna ze haar blik van hem afwendde. "Stalker" Kwam er wat zachter uit. Hij had haar geur vast geroken gemengd met de vos en haar niet vertrouwd op het kunnen verjagen van dat beest. Vast en zeker. Ze stond op en trok nog even een tak uit haar vacht, waarna ze haar blik op Bear richtte. Was hij nog steeds hier? Geez.

Ze had het hem duidelijk nog niet vergeven voor wat hij had gedaan. Die andere To-Be voorgetrokken, terwijl ze zichzelf natuurlijk net zo belangrijk of misschien wel belangrijker had gevonden dan die andere. Maar helaas had ze niet in het perfecte plaatje van de kater gepast als het ging om To-Be's en had hij liever met de ander getraind dan met haar. Hoe graag ze ook wilde toegeven dat het haar niet stak, was dat duidelijk wél zo en dat schemerde ook heel erg door in haar manier van spreken tegenover de zwartwitte kater. Ze keek hem fel aan bij zijn woorden. "Ik vertrouw je heus wel, Bear." Zei ze, zacht, waarna ze even verbaasd met haar ogen knipperde. "Ik mag je gewoon niet." Kwam er daarna wat feller uit, waarna ze haar blik van de kater afhaakte en door het gebied keek. "Doe maar waar je zin in hebt." Nee, ze wilde hem liever niet hier, maar als hij vond dat hij zijn taken moest voldoen dan moest hij zeker met haar meegaan. Ze draaide zich van hem weg en volgde het geurspoor van de vos, zonder nog een woord te zeggen tegen de kater. Hij was oud genoeg om zijn eigen beslissingen te maken, immers.