Puddles

Seaweedkit verveelde zich, maar hij wist dat hij het niet kon maken om de grot uit te glippen. In hun oude territorium was hij al twee keer het kamp uitgegaan, en die waren niet helemaal perfect verlopen. Een keer was zijn beste vriend zelfs bijna verdronken. Maar hij raakte nu van het punt af. Hij verveelde zich en had niks te doen. Hij keek om zich heen en liet zijn oogjes rusten op een plasje water. Waarschijnlijk had het plasje zich gevormd van water dat van het plafond van de grot afdruppelde. Nieuwsgierig liep hij er naar toe. Seaweed had water altijd al leuk en interessant gevonden. Hij dipte langzaam zijn pootje erin. Brrr! Koud! Echter liet het zwarte katertje zich hierdoor niet tegenhouden, en hij sprong in één keer in het plasje, waardoor het water alle kanten op vloog. Seaweedkit keek gauw rond en zag dat hij iemand nat had gespetterd. Oh oh. "Eh...Sorry?" Verontschuldigde hij zich een beetje schaapachtig. Hij had weer eens iets gedaan zonder na te denken over de gevolgen. Al waren deze gevolgen nou niet vreselijk erg.

+Cerisekit

Ze was een mosballetje aan het achtervolgen. Haar poot steeds tikkend tegen het groene ding aan, waardoor het weer verder rolde. Ze bleef erachter aan rennen. Haar blauwe oogjes gericht op haar enige doelwit. Haar kleine klauwtjes klapten naar buiten toen ze steeds meer vastberadenheid kreeg en het echt persé wou hebben. Ja, ze had het bijna! Nog één uithaal en dan... Een geschrokken gil verliet haar bek toen opeens grote druppels water op haar vielen. Even dacht ze dat ze aangevallen was. Totdat ze de vochtigheid op haar vacht voelde. Haar blik ging naar een zwarte kitten toe;. Seaweedkit "Eh...Sorry?" Bood hij zijn excuses aan. "Het is koud en het plakt!" Jammerde ze. Waardoor ze steeds rare sprongen naar achteren deed. Sinds haar moeder haar altijd een wasbeurt gaf, en altijd melk kreeg in plaats van water, had ze geen idee wat dit was. En haar mama had haar altijd verteld dat onbekende dingen meestal slecht waren. "Haal het af, haal het af!"

De ander, die hij nu herkende als Cerisekit, maakte een paar rare sprongen naar achteren. "Het is koud en het plakt!" Jammerde ze. En het was al niet snel of de volgende kreet kwam uit haar bekje kwam. "Haal het af, haal het af!" Seaweedkit vond wel dat ze zich een beetje aanstelde. Had ze nog nooit water gezien. "Het is maar water." Zei hij. Misschien had ze watervrees of zoiets. "En je kan het er niet afhalen, het moet opdrogen." Legde hij aan de andere kitten uit. "Heb je nog nooit water op je vacht gekregen?" Vroeg hij, toch wel een beetje nieuwsgierig naar wat haar reactie opwekte. "Want ik vind water juist erg leuk. Al vinden de meeste katten dat raar voor een ShadowClanner. Misschien heb ik daarom mijn naam wel." Zei hij, trots dat hij zo goed had nagedacht. Maar hij raakte weer van het punt af. "Sorry, ik dwaal nogal vaak af" Verontschuldigde Seaweedkit zich weer. Dat was al de tweede keer vandaag.

Ze moest wel toegeven dat ze nogal... Heftiger reageerde dan nodig was. Maar zo was Cerise nou eenmaal. Ze wou zeker maken dat de wat ze wel en niet leuk vond. En vandaar dat ze een nogal luid type was. Maar wel aardig genoeg voor de rest. "Het is maar water." Zei de zwarte kitten. Waardoor ze even geschrokken met haar blauwe ogen knipperde. "En je kan het er niet afhalen, het moet opdrogen." Legde hij vervolgens uit. Aangezien niemand met haar aan het paniekeren was was ze langzaamaan wat meer gekalmeerd. Er was inderdaad geen gevaar aan dit. Het voelde gewoon raar aan. "Heb je nog nooit water op je vacht gekregen?" Kwam de vraag. Waardoor Cerisekit haar kop schudde. "Mijn mama vertelde me weleens over dat," piepte ze. "Maar ik heb het nooit gehad." Ze schudde haar pluizige vacht om het irritante water te laten verdwijnen, en gelukkig hielp dat. Maar niet genoeg. Want ze kon de nattigheid nog voelen. "Want ik vind water juist erg leuk. Al vinden de meeste katten dat raar voor een ShadowClanner. Misschien heb ik daarom mijn naam wel." En toen kwam de kitten achter dat hij weer ergens anders afgedwaald was. "Sorry, ik dwaal nogal vaak af" Verontschuldigde hij zich. Waardoor de roodwitte kattin een zachte giechel liet ontsnappen. "Het is oké," zei ze vervolgens. "En ja, Seaweedkit past inderdaad bij jou, nu je het zegt."

Cerisekit, nadat ze weer rustig was, schudde haar kopje, om aan te geven dat ze nog nooit nat was geworden. "Mijn mama vertelde me weleens over dat," Reageerde ze op zijn vraag. "Maar ik heb het nooit gehad." Ze schudde haar vacht uit en er vlogen een paar druppels van af. Seaweedkit kon het niet laten om naar een van die druppels uit te halen met zijn pootje, voordat hij begon te ratelen natuurlijk. Terugkomend op zijn afdwalende geratel, Cerisekit moest er om giechelen. Soms was het wel eens grappig ja, dat moest het katertje toegeven. "Het is oké," zei ze. "En ja, Seaweedkit past inderdaad bij jou, nu je het zegt." Hij greens. Deze kattin was niet zo sceptisch zoals zijn vriend Ghostkit. "Wat ik me wel afvraag is wat mijn volledige naam zal worden later. Er valt niet veel aan Seaweed te plakken volgensmij?" Het klonk meer als een vraag dan een stelling vond Seaweed zelf. Maar dat was niet erg. Hij wilde graag Cerisekit haar mening erop horen! Eerlijkheid kwam vaak van degenen die je niet of niet goed kende.