Eyes Closed

De witte kattin was de grot waar alle clan verbleven uitgeglipt. Ze hield niet van al die drukte, dus een wandeling kon haar wel wat goed doen. Lovepaw wist alleen niet echt waar ze heen ging. Ze wist niet waar alles was hier in de bergen. Maar ze besloot daar geen aandacht aan te besteden, deze wandeling was juist om alle gedachten die door haar kopje gingen even te vergeten. Met dat doel in zicht stapte ze flink door. Echter stopte ze even toen haar blauwe ogen haast helemaal open vlaktes spotten. Lovepaw zuchtte even, dit deed haar denken aan hun oude thuis. Langzaam pakte ze haar pas weer op. Op deze manier zou ze haar gedachten nooit een stop op leggen. Dat was dan natuurlijk ook weer haar slechte geluk, om op een plek te komen die haar aan haar oude huis deed denken. Gelukkig kwam er al snel een afleiding aanlopen, een andere kat uit haar clan. Webpaw, als ze zich goed kon herinneren was hij bij de laatste ceremonie een apprentice geworden. "Hey. Webpaw toch?" Besloot ze hem op vriendelijke manier te begroetten.

+Webpaw

Webpaw keek met nieuwsgierige oogjes naar de nieuw soort muis. Hij was te onhandig nog om er op te jagen, maar het intrigeerde hem om het muisje te zien. Hij kon niet zeggen dat hij niet gewend was het te zien, want vroeger bestond zijn voedsel vooral uit hazen. Anderen zouden zeggen dat een muis heel veel verschilt van een woelmuis. Een woelmuis was schattiger en hariger. De lichaamsbouw was ook platter. Plots schoot het beestje weg. Webpaw keek op en kromp al angstig in elkaar. Starclan, als er nu iets op hem afkwam. Plots stond Lovepaw voor hem. "Hey. Webpaw toch?" Hij slaakte een gil en viel van schrik achterover. Wot! Hij krabbelde recht, kuchte lichtjes en gooide toen zijn kop achterover. Krak! Auwch. "Ja Webpaw ja", stamelde hij.

De ander slaakte een gil en viel achterover. Zo eng was ze toch ook weer niet? "Ja Webpaw ja", stamelde, wel, Webpaw, ter bevestiging nadat hij weer rechtop stond. "Gaat het? Het was niet mijn bedoeling om je te laten schrikken." Reageerde ze, een heel klein beetje bezorgd. Want als Webpaw zich zou hebben bezeerd was het haar schuld. Maar lang bezorgd kon ze echter niet blijven, want haar nieuwsgierigheid nam over. "Als het niet te onbeleefd is om te vragen, mag ik weten wat jij hier doet? Ik bedoel ik ging een wandeling maken en kwam hier terrecht, maar dat zal waarschijnlijk niet het geval zijn bij jou." Ratelde ze door. Jep, als ze iemand nieuw ontmoette dan deed ze dat vaak. Gewoon omdat ze nerveus was wat fout te doen of om haarzelf te vernederen.

Waarom gilde hij toch altijd? Webpaw stond te trillen als een rietje voor een clangenoot. Hij glimlachte voorzichtig en schudde snel zijn kopje. Nee hij was gewoon een rare kwiebus, toch? Toen ze begon te ratelen vormde zijn mond een o. Euhm... De kersverse apprentice veranderde zijn glimlach in een domme grijns. Wat deed hij hier eigenlijk? Toen gingen zijn ogen alle kanten uit en boog hij zich sneaky naar voren. Toen hij de omgeving had gecheckt boog hij nog dichter naar voren. Hij was ready om zijn geheim te vertellen. "BOE!" Het was vrij duidelijk dat hij de simpele vraag niet echt had gesnapt.