Black nights with white fur

Het was zo donker in de grot. Apple moest haar oogjes toeknijpen om haar pleegmoeder zelfs maar te zien liggen. Haar vader zou vast onzichtbaar zijn in het duister, met zijn zwarte vacht.. Maar haar eigen spierwitte vacht was nog vrij opvallend, voor zover dat kon. Misschien was het ook gewoon zo donker omdat ze nog maar net wakker geworden was en haar helderblauwe oogjes nog niet hadden kunnen wennen aan de nacht. Apple geeuwde eventjes en strekte zich wat uit. Nu ze toch wakker was, viel ze niet meer in slaap.. Dus kon ze beter naar iets interessants zoeken om te doen tot de rest ook wakker was!

+Frost eerst c:

Apple Falling from the Tree

Onderzoek 2: kittens, alweer. Frost kende Tiger that stalks at night, alleen hij begreep hun kitten gedrag niet zo erg en hun spelletjes ter vermaak niet. Sinds dat in zijn ogen kitten zijn heel saai moest zijn nam hij toch maar aan om weer eens op kitten jacht te gaan en zoals altijd was de nacht een diepte punt dat kittens sliepen dus dit was zijn punt om nu kittens in hun slaap te observeren, misschien ook niet. Het klonk creepy in zijn hoofd, sinds dat niemand midden in de nacht naar kittens ging kijken. Al was dat zijn enige vrijetijd naast jagen en slapen dus hij kon niet anders, zooo. Welke kittens was eerst, hij liep het Nursery binnen waarna zijn ogen rond tuurde. Was er al een wakker, zo ja welke en wat voor karakter. Druk niet druk of waren alle kittens druk? Hij wilde namelijk de nieuwe generatie begrijpen, sinds dat hij het al probeerde met Tiger. Welp, een witte vacht was overduidelijk wakker. Hij zag blauwen oogjes met een witte vacht, hij trippelde langzaam en voorzichtig naar het nest van de jonge kitten. Hoe dichter hij kwam, hoe meer hij haar herkende. Het bleek Apple falling from the tree te zijn, "Goedenavond." Fluisterde de grijze kater naar de witte kitten. Het was donker inderdaad, al joeg hij ook vaak in het donker dus wende er wel aan om vachten te onderscheiden en natuurlijk ook meer. Oké, zou deze kitten ook in zijn poot bijten zoals de andere. Mmmh, hij ziet wel dat was het enige wat hij eruit kon halen.

Oeh, een onbekende kater liep op haar af. Haar felblauwe oogjes glansden in het duister en ze keek de kater vrolijk aan. "Hallow!", begroette ze hem fluisterend terug, al was er ook duidelijk enthousiasme in haar stem. "Wie ben jij? En Guajd of Huntej?" Oeh, ze vroeg zich af met wie ze te maken had. Zou de kater haar vader goed kennen? Misschien was het wel een vriend van haar vader, of misschien kende hij wel iemand anders die interessant was, of misschien was hij zelf wel interessant! Wauw, wat was nieuwe katten leren kennen toch interessant. Apple wachtte af tot de kater zou antwoordden op haar eerste twee vragen, ondertussen al nieuwe vragen formulerend in haar hoofd. Ze wist dat het niet beleefd was om een kat te bombarderen met vragen, dat had haar vader haar wel al geleerd, maar ze wou gewoon zo veel weten..

Apple Falling from the Tree

Frost keek kil naar de kitten, al wilde hij veel weten van hun gedrag en daarom was hij hier nu. Om iets meer van kittens te weten ter wel hij niet zo een fan was van kleine kittens kon hij er wel een beetje met eentje onderweg, de felblauwe oogjes glansden in het duister van de kitten en ze keek de kater vrolijk aan. "Hallow!", begroette de kitten hem fluisterend terug, al was er ook duidelijk enthousiasme in haar stem. Frost knikte erop, omdat hij haar al begroet had wilde hij wel iets reageren op haar begroeting en misschien was het niet veel maar toch iets. Hij wilde wel iets weten, hij wist namelijk niet zeker of hij haar kon gebruiken voor zijn onderzoek al wist deze kitten minder veel taal dan wat Tiger al wist. "Wie ben jij? En Guajd of Huntej?" Vroeg Apple, "ik ben een Prey hunter en de rest is niet van toepassing." Miauwde de kater rustig. "Maar wie ben jij als ik mag vragen? Een Hunter of een Guard?" Natuurlijk konden kittens zelf nog niet zo'n rank zijn, al vond hij het wel grappig om te weten wat zij later wilde worden en om haar een beetje te plagen. Hij wiebelde kort met zijn oren, oké. Hij wilde wel zijn best proberen om haar een beetje te vermaken al wilde hij zijn naam nog niet geven, sinds dat hij midden in de nacht aan het kijken was naar kittens. "En wat vind jij leuk om te doen?" Was zijn volgende vraag voor de kitten, misschien vragen stellen? Uuh, hij wist niet veel van kittens en hij had er vrij weinig mee.

Apple knikte haar kopje wat scheef toen hij haar vraag niet echt leek te begrijpen. Hij leek ook niet zo vriendelijk - ze wist niet waarom, maar er miste iets van de warmte die andere katten haar altijd gaven. Ze fronste lichtjes en besloot om ook niet te antwoorden op de vraag die hij stelde, want hij deed dat ook niet meer en dat was alleen maar eerlijk! Ze wist niet of papa blij zou zijn; ze was immers niet bijzonder beleefd nu; maar eigenlijk deed dat er voor haar nu niet toe. Ze wou gewoon de naam weten van deze rare kater en hij wou daar geen antwoord op geven, oftewel had hij haar vraag niet goed begrepen. Ze zou hem voor nu nog het voordeel van de twijfel geven. "Hoe heet jij?", vroeg ze, woord per woord zorgvuldig uitsprekend zodat hij haar toch zou verstaan. Haar felblauwe oogjes keken hem afwachtend aan. Nu zou het toch te weten krijgen, hopelijk? Zo'n rare vraag kon dat toch niet zijn?!

Apple Falling from the Tree

De grijze kater keek naar het witte bolletje vacht die het niet eens was met zijn antwoord, uhmm. Hij voelde zich lichtelijk ongemakkelijk en dat was hij best wel vaak, iets wat terug trekkend reageerde hij. Langzaam zwiepte hij met zijn staart ter wel hij met blauwe ogen haar aanstaarde, het was een best jonge kitten. Het was jonger als Tiger, "Hoe heet jij?", vroeg de kitten, woord per woord zorgvuldig uitsprekend zodat hij haar toch zou verstaan. Ze keek hem afwachtend aan, "das slim. Al fop je mij niet, het is niet jouw zaak om mijn naam te weten. Ooit zal je erachter komen maar dat zou je niet uit mijn mond horen." Miauwde hij rustig waarna hij afkeurend haar al aan keek, kittens waren wel slim op dat punt. Hij kon een naam verzinnen maar liegen deed hij niet, graag. Ooit zal ze er achter komen en als dat een grote leugen zou zijn, zou hij graag niet de gene zijn die wordt gepakt erdoor. "plus Apple, ik hoef jouw naam niet perse te weten want dat weet ik al." Glimlachte de kater, hij hield er niet zo veel van om zijn naam te vertellen met Tiger ging het ook al moeilijk maar met mede oudere members was het minder moeilijk. Zucht, waarom waren kittens zo moeilijk? Hij begreep dat niet, "ennn.. Waar heb je zin in om te doen behalve mijn naam te weten." Waren zijn volgende woorden met een duidelijke zwiep van zijn staart, waarschijnlijk zal hij er geen antwoord op krijgen. Alleen als hij er iets voor zou geven en dat zou zeker niet zijn naam zijn, hij was best wel schuw naar zijn eigen groep genoten zijn naam te geven. Sinds dat hij er niet lang meer wilde zijn, hij wilde zijn onderzoek afmaken en vertrekken of zijn plan uitvoeren. Het was het een of het ander...

Apple fronste. Wat een rare kater. Ze vond hem niet vriendelijk en ze vond het niet leuk dat hij haar naam wel al wist. Dat was niet eerlijk! Waarom mocht zij zijn naam dan niet weten, was het zo'n erge naam? De pluizige witte kitten draaide prompt haar rugje naar de grijze kater, haar kaken op elkaar geklemd. Ze had geen zin om iets te doen met een kater die zo raar was. Straks was hij nog gevaarlijk. Oh nee - waar was haar papa? Hij moest haar beschermen van deze enge hunter! Haar felblauwe oogjes keken om zich heen, haar staartje bijna angstig om zich heen slaand. Misschien was het niet bijzonder slim om haar rug te richten naar de creep; maar ze wou hem ook niet aankijken, want dat was nog erger. Argh, waarom was het zo moeilijk?!

Apple Falling from the Tree

De grijze kater keek naar de witte kitten voor hem, ze leek in eens meer gesloten dan in de eerste plaats. Ze draaide zich om met haar rug naar hem toe, iets wat vragend wiebelde hij met zijn oren. Oké, hij zwiepte wat met zijn staart. Ze bleef haar rug naar hem toegekeerd houden, hij wilde bijna wat gaan vragen al stopte hij vlug. De staart van de kitten was angstig om zich heen geslagen, was ze bang voor hem? Tssss, iedereen zou hem kunnen neer meppen. Hij was geen kater die echte kracht bevatten, hij vond het wel grappig. Al ging hij er ook weer vanuit dat het zielig was om een kleine kitten te laten schrikken, de grijze kater kwam overeind en nam een heel groot stuk afstand van de kitten waarna hij op die grote afstand weer ging zitten en wachtte. Hij wist niet zo goed hoe hij nu zou moeten reageren, iets wat vragend bleef hij het witte pluizenbolletje aan kijken. "umm, wat wil je dat ik doe om jouw niet angstig te maken. Want elke kat zou me met gemakt neer kunnen knallen al het waren." Glimlachte hij rustig, hij lette daarom meer op om niet geraakt te worden als hij in een gevecht was of probeerde vrede te schenken maar dat lukt niet altijd.

De witte kitten hoorde hoe zijn pootstappen zich verder verwijderden en dan weer ineens stopten. Even aarzelde ze, maar toen keek ze heel voorzichtig over haar schouder naar achteren, haar felblauwe oogjes vragend. En inderdaad, hij zat wat verder weg. Daarna zei hij iets over wat hij moest doen om minder eng te zijn. Apple moest niet bijzonder lang nadenken. Ze draaide zich soepel om, een kleine grijns op haar snuitje. Ze was niet écht bang van de grijze kater - ze had nog nooit echte angst gevoeld. Ze wist dat ze hier beschermt was en dat hij haar toch geen kwaad zou doen, en ze ging er vanuit dat dat voor alles en iedereen zo gold. "Je naam!", mauwde ze beschuldigend, haar oogjes tot spleetjes geknepen al was haar glimlach nog altijd even wijd. Ze wou gewoon weten hoe hij heette, hoe moeilijk kon het zijn!

Apple Falling from the Tree

De grijze kater wachtte op het antwoord van de witte kitten en elke seconde leek hem steeds meer te ergeren, ze bleef maar door drammen en dit was iets wat hij haten aan katten. "Je naam!", mauwde ze beschuldigend, haar oogjes tot spleetjes geknepen al was haar glimlach nog altijd even wijd. Zijn blauwen ogen waren ook tot speeltjes geknepen, hij kon op dit moment haar iets aan doen. Al deed hij dat niet en bleef dus kalm, ”die krijg je niet dus.. Je mag je weer lekker omdraaien en angstig wezen.” Miauwde de kater. Ze zou niet haar zin krijgen, als ze het nog 1 keer zou vragen zou hij het nursery uit lopen en dus dit laten gaan. Hij kon beter jagen dan tegen dat te gaan praten, ze was gewoon niet redelijk. Al wilde hij ook niet het normaalste ding doen wat er was, zich voorstellen en dat deed hij dus liever niet. Katten keken hem al raar aan dat hij zo vaak in het nursery was geweest en met kittens heeft zitten praten, hij had niet veel voor een gevoel voor kittens dus hij wachtte maar af of ze nog op iets zou komen maar op dit moment kon hij nog wel een grimas op zijn gelaat laten.

Nu verdween de glimlach ook van haar snuitje. "Het is ni leuk meej!", mauwde ze luid, stampend met haar witte voorpootje op de grond. Ze voelde zich machteloos en ze haatte het. Kleine traantjes van irritatie rolde over haar wangen en ze fronste kwaad. Wat was zijn probleem? Hij was een irritante rotzak, neh. Dat was het ergste scheldwoord dat ze kende, maar ze durfde het niet in zijn gezicht te zeggen. Ze bleef zitten, hem boos en geïrriteerd aanstarend. Haar woorden hielpen niet - misschien zou het helpen als ze hem zou blijven irriteren tot hij eindelijk opgaf. Ze was koppiger dan hem, neh!

Apple Falling from the Tree

De grijze kater zuchtte diep, het was dus een kitten die altijd haar zin kreeg. Urg, dat viel hem wel op. Nu verdween de glimlach ook van haar snuitje. "Het is ni leuk meej!", mauwde ze luid, stampend met haar witte voorpootje op de grond. Hij haalde zijn schouders op, "sorry dat ik mijn naam niet vertel maar moet je er echt zo boos om worden?" Vroeg de kater zuchtend. Hij begreep haar moeite niet en wat ze allemaal deed, hij begreep niet waarom ze er zoveel voor deed. Hij nam even diep adem, hij wilde met de kitten spelen maar kon het niet los laten om zijn naam niet te zeggen. Hij wilde niet dat ze dat wisten, hij was niet de persoon die geweldig was voor andere katten en hij was ook geen goede helper. Vroeg of laat zou hij toch wel deze groep verlaten, al wist hij nog niet wanneer. Het zou wel komen, hij sloot kort zijn ogen. Hij wilde nu liever zich omdraaien en weg gaan, al was hij wel geïnteresseerd in de kitten maar dat ging langzaam steeds meer omlaag.