Let me see

Onderwerp: Let me see vr 11 mei 2018 - 15:35

Eindelijk thuis. De kater had nog nooit verwacht dat ze weer konden gaan terugkeren naar hun oude, vertrouwde plek. Waar hij alle hoeken wist en de gevaren dat ze met zich mee brachten. Hij had zijn oude plek in de warrior’s den gemist. En eindelijk hadden ze weer hun eigen geur. Door al die lange manen in een grot met alle Clans was hun geur gemengd geraakt en wat weggevaagd. Maar dat zou geen probleem meer zijn. Hij had wekenlang gedroomd om hier weer terug te komen. Alleen... Wel met Swiftclaw. Hij voelde weer een golf van melancholie aankomen. Hij moest echt hier wat aan doen, hij wist heus wel dat hij niet voor eeuwig zo moest. Manenlang rouwen tot het hem helemaal opat. Maar hij kon gewoon niet geloven dat hij haar kwijt was. De enige die hij nog had. De enige reden waarom hij nog zijn best deed. Alles was weg. Hij stond er weer alleen voor.
Het was tot op het punt dat de rode kater nadacht om de Clan uit te stappen. Om gewoon de poging te wagen om zijn moeder weer te zoeken. Wat had hij verder te verliezen?
Vandaar dat de rode kater nu onderweg was naar Little creek. Omdat het dicht bij de Thunderpath was. Als hij daar overheen liep, zou hij net zo makkelijk bij de Twoleg place aankomen. Maar zou dat echt nu nodig zijn? Was hij zo diep gezakt? Dat hoorde hij van een klein stemmetje achterin zijn hoofd. Zijn loyaliteit bleef sterk, maar zoveel bekende gezichten... Wanneer was hij wel alleen?
Hij was bij het kleine riviertje gestopt. Misschien was het beter als hij met Tallshadow sprak. Iemand die hetzelfde meegemaakt had. Hij werd er gek van.

+Tag Northernfaith

I wouldn't hesitate,
Let me see YcchNZp

To smile while you suffocate

Onderwerp: Re: Let me see vr 11 mei 2018 - 19:11

De prachtige zwart-witte kattin was met een rustig tempo en sierlijke stappen op weg naar de 'petite rivière' dat zich bevond op schadowclan gebied. Echter was ze niet van plan om te gaan drinken; echter wilde ze met het water dat de rivier bood haar vacht schoon maken. Ze had wat bloemen mee genomen- die zich tussen haar kaken bevonden. Die ze kon gebruiken om haar vacht zacht te houden, niet te vergeten dat ze geweldig roken. Haar moeder har haar geleerd hoe het moest, iets waar Northern voor altijd dankbaar was. En als een geheim hield voor andere, enkel haar broer wist er van. Eenmaal bij de rivier aangekomen merkte ze al gauw de rode pels van een kater op; die ze herkende als Flameleap. Ze kende hem wel; maar niet erg goed. En was ook niet echt van plan om dat te veranderen; hij kwam namelijk niet van de beste familie. Echter kon ze ook niet doen alsof hij niet bestond., dus knikte naar hem als begroeting. Maar schonk hem veder geen aandacht.