Hebrews 11:40

Diep in de nacht had ze zich ontdaan van de rest van haar lotgenoten. Er was iets vreemds gaande met Acefray, al wist ze niet precies wat. Hij was wakker geworden na contact met Starclan, bloedend met een diepe wond in zijn rug. En als dat haar geen onbehaaglijk gevoel moest geven, dan wist ze het ook niet meer. Dus keerde ze zich richting de enige eenheid die alle antwoorden zogenaamd moest hebben. Silverpelt, Starclan, die dooie katten. Hoe je ze ook maar wilde noemen. Maar ze spraken geen woord met haar. Haar geloof sijpelde langzamerhand weg, met als enige hindernis het feit dat ze Innerstar had gezien tijdens het Vigil dat ze voor haar hadden gehouden. Misschien was ook dat een illusie geweest. Misschien waren alle Medicine Cats wel gewoon een reeks van gedesillusioneerde katten die dachten dat ze in contact stonden met een hogere macht die er eigenlijk niet was. Een stel schizofrene idioten, en weldra zou ze één van hen zijn. Onbewust liep ze richting de poelen in het dal van de bergen. De sterren werden door het water gereflecteerd en één van hen had Nightpaw moeten zijn. Zo ging het verhaal. "Práát tegen me," siste ze tegen de sterren, alsof het zo simpel was. Misschien hoorde ze wel in die lange reeks van gekken.

& Talon

Alles moest weer terug naar hoe het was. De clan moest weer in haar oude gebied zijn, met Innerstar als leider. En zij weer een Apprentice, Thornfang als haar mentor. Alles was beter geweest. Maar het was niet meer zo, en zelf wist ze ook dondersgoed dat verlangen naar het verleden geen zin had. Ze moest zich focusen op het hier en nu, op wat de clan nú nodig had, in deze situatie. Maar hoe zou zij ooit moeten weten wat de clan nodig had? Starclan hielp haar in ieder geval nergens mee. Dan moest ze het zelf maar uitzoeken, nietwaar? En naar haar mening had de clan, Shadowclan, eenheid nodig. Alle interclanrelaties die tijdens de reis waren ontstaan, zorgden voor een een mindering in de loyaliteit. En van die loyaliteit zou niets meer over zijn wanneer ze ooit weer gescheiden zouden gaan leven. En Tallshadow en Acefray, die bevorderden dat soort praktijken alleen maar. Ze sleurden de naam van Shadowclan door de modder. Misschien was dat waarom Starclan haar niet te woord wilde staan. Toen ze haar woorden sprak, hoorde ze een onbekende stem van achter zich. Een kater, hij rook naar buitenstaander. Ze slikte en draaide zich om, keek hem even aan. "Om te beginnen, een sorry omdat je me zo besloop," stelde ze toen voor. Blijkbaar had de kater niet echt manieren. Voor hetzelfde geld had hij hier uren lang staan bekijken.    

Ergens wist ze wel, in een achterhoekje van haar hoofd, dat het volledig ongepast was, de manier waarop de clans dit gebied binnen waren gewalst en gedaan hadden alsof ze het volste recht hadden om hier te zijn. De Tribe had hun verwelkomd, hoogstens gastvrij, en er waren genoeg katten die hen metaforisch gezien in het gezicht spuugden. Natuurlijk waren er in de Tribe op zijn beurt ook weer sceptici richting de clans, maar dat was simpelweg hoe de wereld werkte. Wantrouwen was een gegeven iets tussen twee groepen die elkaar slechts oppervlakkig kenden. Het ergste was dat de clans zich ondertussen ook al met de Tribe aan het mengen waren. De Warrior Code leek gek genoeg steeds minder te betekenen. Tot haar verbazing boodt de kater voor haar zijn excuses aan, ietwat theatraal misschien, waarop haar blik ietwat verzachtte. Goede manieren wisten haar altijd in te palmen, tot op zekere hoogte. Hij vroeg haar of ze probeerde te communiceren met Starclan. Blijkbaar waren ze al geïnformeerd over dat soort dingen. "Starclan," bevestigde ze. "Een poging die gedoemd is te mislukken." Ze zwaaide met haar staart en keek even weg. Soms vroeg ze zich af waarvoor ze het nog deed.

Sommigen hadden zich geïnteresseerd in de Tribe. Hoe kon het ook anders? Ze waren nieuw, spannend, interessant, exotisch. Anderen hadden zich wantrouwig of zelfs vijandig opgesteld. Bitterpaw wist nog niet tot welke groep ze zichzelf moest rekenen. Het was duidelijk dat ze het nooit had gehad op buitenstaanders, het feit dat alle clans nu één grote groep leken te zijn, had daarin niets veranderd. Toch was er wel sprake van enige nieuwsgierigheid richting de manieren van de Tribe. De aparte rangen die ze hadden en de vreemde namen die ze droegen. Bitterpaw vroeg zich af op welke clan ze het meest leken, of ze ook in een hogere macht geloofden. Hoe ze in hemelsnaam overleefden in dit gebied. Toen ze de zwarte kater vertelde over Starclan, merkte hij op dat ze hier niet waren. Ze schudde haar kop. Ze vroeg zich af of er überhaupt al een connectie was tussen haar en Starclan, die had ze immers nooit gevoeld. De Tribe-kat vroeg naar een specifieke kat of vraag die ze had. Bitter keek even bedenkelijk naar de poelen met water. "Mijn zusje," zei ze toen. Normaal praatte ze niet over Nightpaw. Tegen niemand. Maar de kater was zo onbekend dat het veilig leek. "Ze overleed toen ik net benoemd werd tot leerling. Al sinds ik Medicine Cat Apprentice ben geworden, hoop ik haar een keer opnieuw te zien." Ze schraapte haar keel, schudde haar kop en keek terug naar de zwarte kater. "Ik ben nog nooit in Starclan geweest." Het was niet nodig om te zeggen dat dit feit haar geloof aan het wankelen had gebracht.