Hope opens another door [Fawnstep]

Natuurlijk wist elke Shadowclanner van Fawnstep' status af. Hoewel veel katten haar hierdoor waarschijnlijk anders aan waren gaan kijken, was Tenderlight; zoals zijn naam al zei, hier te zachtaardig voor. Hij wist niet eens wat hij af en toe met zichzelf aan moest, laat staan hoe hij over de zwarte Shadowclanner moest zeggen. Hij zou haar dan ook niet zo snel verdedigen, gewoonweg omdat hij daar ietwat ongemakkelijk door zou worden, maar haar anders behandelen dan anderen zou hij ook niet. Hij wist wel dat hij naar Tallshadow's regels zou luisteren, gewoon omdat hij wou bewijzen dat hij een goede eervolle Warrior was. Hij zou de gestelde regels volgen, maar de kattin er niet op willen duiden, niet dat hij bang was om te vechten, ondanks dat het waarschijnlijk wel bekend was dat hij niet de sterkste Warrior was. Hij wou gewoon eervol zijn, en in zijn ogen was het eervol om een leider te volgen, om respect te tonen naar andere Warriors en zoveel leeftijdsverschil was er niet tussen hem en Fawnstep. Daarbij was hij ook zelf wel eens apart aangekeken. hij had altijd de drang gehad zichzelf te willen bewijzen en had het idee dat de zwarte kattin dat misschien ook wel wou. Voorzichtig was hij de langharige poes dan ook benaderd zodra hij haar in de buurt van de Cavern zag zitten. De ochtendzon glom als een rode bal aan de horizon en het was een prettige temperatuur en tijdstip om te gaan jagen. Wellicht had ze wel zin om met hem mee te gaan. Samen jagen was altijd gezelliger en als hij tegenover haar een blunder had, dan was het vast niet zo dat ze zich zoveel hoger voelde als hem om hem daar dagenlang op te benadelen. "Fawnstep," mauwde hij een tikkeltje onhandig. "Zin om te gaan jagen?" Hij stotterde nog net niet, straks zou ze denken dat hij bang voor haar was, een onhandig glimlachje sierde zijn snoet.

De meeste katten wouden Fawnstep niet meer in hun midden hebben en hoewel Tenderlight snapte dat ze gestraft was, vond hij het wel erg ver gaan om haar overal buiten te sluiten. Als ze berouw toonde was ze geen kille moordenaar en dat had ze getoond. Vele katten zouden hun straf niet op zich nemen en ergens had hij gehoopt dat ze binnen een zeer korte tijd weer onder hen geaccepteerd zou worden. Ondanks dat hij nooit de moeite had gedaan haar te leren kennen. Toch ging het voor de social akward kat ook te ver.  De kattin keek op zodra hij haar naam sprak, maar haar blauwe blik gleed snel weer naar de grond. Even wiebelde hij verward met een van zijn bruine oren, hij had toch niet iets vreemds gezegd en nu al een ramp van de situatie gemaakt? Maar gelukkig bleek dat niet het geval, al snel stond de kattin op zodra hij haar gevraagd had om mee te gaan jagen en stapte hij relatief ontspannen achter haar aan de Cavern uit. Hij voelde een soort opluchting door hem heen schieten toen hij doorhad dat ze hem heel kort aan durfde te kijken voordat ze de Cavern verlieten en de zon in de lucht konden zien. Hij stapte snel naar haar toe en keek haar aan. Zij was de betere jager dus besloot hij dat het niet kwaad kon haar te vragen waar ze het beste heen konden gaan. "Waar kunnen we het beste jagen. Ik ben bang dat ik niet zo fenomenale jager ben." Mauwde hij ongemakkelijk, terwijl hij haar met een scheef glimlachje aan keek. Zijn blauwe ogen waren op haar gericht, al waren die van hem misschien een tint lichter.