Past love, future pain

Het was een hectische, onrustige slaap waarin ze verkeerde. Er waren te veel dingen waarover ze twijfelde de laatste tijd, iets wat ze zich niet kon veroorloven. Twijfel was voor hopeloze kittens en domme Apprentices. Niet voor een bijna volleerd Medicine Cat Apprentice. Ooit zou Acefray weg zijn en dan zouden alle verantwoordelijkheden op haar vallen, en ze moest klaar zijn voor die dag. Ze moest alles zelf kunnen, iets dat haar doodsbang maakte, want ze kon het niet. Ze kon het niet en daar was ze zich zo ontzettend bewust van. Alles en iedereen maakte haar boos en gefrustreerd, inclusief zijzelf. Hoe harder ze erover nadacht, hoe zekerder ze ervan werd dat dit haar lot niet was. Deze taak was niet voor haar weggelegd. In het begin had ze zich zorgen gemaakt over alle kruiden, of ze de namen en functies wel in haar hoofd kon krijgen. Kinderlijke zorgen. Nu had ze het fundament van haar geloof aan het wankelen gebracht. Starclan nam en nam van haar, zonder haar ooit eens aan te spreken. Thrushdive, Nightpaw, Winddancer, Lurkingshade, de lijst werd langer en langer en de lijnen bleven stil. Ze tastte in het donker en Silverpelt weigerde haar bij haar hand te nemen.

Tot deze nacht. Ze dacht wakker te worden binnen in een droom, zo voelde het. Omringd door sterren en het licht dat ze met zich mee brachten. Een visie van een rood-witte kattin met felblauwe ogen, een traan die over haar wang viel. Bitterpaw kende haar niet, maar ondanks dat voelde ze zich veilig bij haar. "Hallo?" sprak ze, twijfelend of de kattin überhaupt wel zou reageren. Ze had geen idee waar ze was, al had ze wel een vermoeden. Een vermoeden waar ze eigenlijk niet op durfde te hopen. Maar als ze het bij het rechte eind had, was ze in Starclan, op een bepaalde manier. Ze was niet dood, toch?

Het was een flinke tijd geleden dat ze zich zo nerveus had gevoeld. En toch leek alles oké te zijn. Ze voelde deze keer geen rillingen over haar rug trekken, haar hartslag leek zich niet te versnellen en ook haar ademhaling was normaal. Misschien was dit het effect dat Starclan op haar had, of misschien had ze gewoon geleerd om met haar eigen paniek om te gaan. Hoe dan ook, ze probeerde aanspraak te maken met de onbekende poes die ze zag. Nog steeds was ze er niet zeker van of dit echt gebeurde, of dit Starclan was, of of dit gewoon iets was dat ze droomde. Maar waarom zag ze dan een poes die ze nooit eerder had gezien? De kattin reageerde op haar groet. De warme klank van haar stem klonk verwelkomend en Bitterpaw ontspande zich een beetje. Toen de poes haar vacht uitschudde, wist Bitter het zeker. De duizenden sterretjes die uit haar haren leken te vallen, vertelden haar genoeg. Op de vraag die ze toegeworpen kreeg, knikte ze even. "Ik heb een vaag vermoeden," miauwde ze vervolgens. "Je weet mijn naam. Mag ik vragen wie jij bent?" De kattin leek hier al vrij bekend, wellicht iemand die een tijd geleden al gestorven was. Misschien kende ze Nightpaw ook wel.