Thrive

Dag in, dag uit. Elke keer het zelfde verhaaltje. Vooral afwisseling tussen eten en slapen en soms wat spelen met de siblings. Al bestond dat spelen grotendeels uit over elkaar heen duikelen omdat ze nog niet zo goed met hun lichaam overweg konden. Bovendien waren de oogjes van de meeste nog gesloten dus dan viel alles ook niet echt mee. Het enige wat hem op het moment irriteerde was dat hij zo snel moe was. Zo moe dat al zijn spiertjes pijn deden en hij niets anders meer kon dan een flinke tijd slapen. Het idee dat het minder zou worden als hij het vaker zou doen was al wel eens in zijn hoofdje verschenen. Nu dan weer, kroop de grijze kitten richting de rand van het nest. Voorover rolde hij er uit omdat hij het einde natuurlijk niet kon zien. Het duurde even voor hij zich weer stevig op vier pootjes had bevestigd en verder kon wandelen. Het ging puur en alleen op gevoel en had niet echt een doel. Een geschrokken piepje verliet zijn bekje toen zijn kopje tegen iets aankwam. Het was zacht zoals zijn siblings en moeder. Maar het zat in de weg. De kitten probeerde nog eens om voor een tweede keer met zijn kopje tegen het ding aan te botsen. Wat was dit nou weer? Waarom ging het niet opzij? Een geïrriteerd miauwtje verliet het bekje van de grijze kitten. Kom op, ga opzij!

[Eerste post voor Burbur]

Ze was er niet. Perfecte kans om wraak te grijpen op haar nieuwe siblings natuurlijk, de oorsprong van alle problemen volgens Burnetpaw. Ze wist wel degelijk dat er niks beter was dan er gewoon op uit gaan en duidelijk te maken wat ze wilde met harde hand. Ja, slaan enzo was altijd de beste oplossing, dat hoorde je nu van Burnetpaw, de beste zus ever en ook moeder mocht het er ooit van komen. Rustig wandelde ze naar het nest toe, haar oren gespitst om te kunnen horen of iemand er was. Even keek ze dan ook snel op, dubbel checken met ogen kon nooit kwaad als je een beetje moordlustige neigingen had midden in een cave... Okay, looks fine. Ba- Bam... Wat was dat? Met een zucht en licht gegrom keek ze op, eigenlijk neer, op het mormel dat daar als een soort van vis op het droge aan het spartelen was met alle moeite. Jezus christ, ze was nooit zo apathisch geweest hoor. pfff, nee, zij was een perfecte baby geweest. Toen het dan ook begon te mauwen toen het nog eens zij kop tegen haar poot ramde... Neeg ze haar kop en tilde ze het op... Om snel weg te trippelen. Mwahahaha, ze moest het ontdoen van deze wereld, verwijderen van de aardbodem. HET ZOU BRANDEN IN H- en ze struikelde, want kittens dragen kon ze niet zo goed en ze was best smol. Met een smak kwam ze op de grond, de kitten uit haar bek gevallen. Nu lagen ze beide mooi op de grond en Burnet was boos en gromde wat scheldwoorden zachtjes... Allemaal de schuld van die kittens hoor.