Every breath would be a prayer [Lionroar]

Haar stappen waren snel, gejaagd. Ze probeerde zo min mogelijk na te denken terwijl ze liep. Als ze zou nadenken, zou ze de moed verliezen. Hoe moest ze hem dit gaan vertellen? Ze had er lang over nagedacht, over de woorden die ze zou gaan zeggen, maar op dit moment kolkte alles als een wirwar door haar hoofd en kon ze alleen maar hopen dat ze nog iets uit zou kunnen brengen als ze eenmaal tegenover hem stond.

Ze was als de dood dat iemand haar voor zou zijn. Zij moest degene zijn die het hem vertelde, niemand anders. Ze zocht haastig met haar blik tussen de ShadowClanners, besefte dat hij buiten moest zijn, wist na kort zoeken zijn geurspoor te vinden en volgde het. Ze vond hem en zag tot haar opluchting dat hij alleen was. Ze wist niet wat ze had moeten doen als er iemand bij hem was geweest. Een andere ShadowClanner had zich vast niet door haar weg laten sturen, wetende dat zij en Lionroar niet bepaald vriendschappelijk met elkaar omgingen. Ze bleef staan en keek hem aan, haar vriend, van wie ze dacht dat hij haar verraden had, die zij verraden had. Ze brak vanbinnen terwijl ze naar hem keek, nu hij weer zo… zo goed leek, zo normaal, zo haar vriend, zonder dat monsterlijke masker dat haar gedachten over hem hadden gevormd. “Lionroar”, begon ze, maar verder kwam ze niet. Haar woorden lieten haar in de steek. Hoe moest ze dit zeggen? Hoe moest ze dit uitleggen?

Met eerlijkheid. Zonder slappe excuses. “Ik weet…” Ik weet dat je onschuldig bent. Ik weet dat het Whitelion was. Ik weet alles nu, en het spijt me zo…

Ze dacht het zo duidelijk, maar het was zo moeilijk het te zeggen.

Zijn blik was vragend, maar zonder enige warmte. Iets anders had ze ook niet verwacht. Het deed haar pijn om hem zo te zien. Zo kil als hij tegenover haar was geworden. Dat had zij van hem gemaakt. Zij had dit gedaan. Pas op het moment dat hij haar Everstar noemde, besefte ze dat dat haar naam niet meer was. Ze was er zo gewend aan geraakt. Ze had die naam zo lang gedragen. Nu was dat voorbij, ze verdiende die naam niet meer. "Green", verbeterde ze hem. Evergreen. Ze merkte dat ze het antwoord op zijn vraag uitstelde, ze zocht nog steeds naar woorden. Het was zo moeilijk om hem aan te kijken... Maar het moest, het moest, en ze moest nu iets zeggen, nu antwoord geven. "Ik weet dat jij het niet was. Ik weet wat voor fout ik heb gemaakt." Haar blik ging even naar de grot. Ze vroeg zich af wat daar gebeurde. Hoe Oceanbreeze de clan toe zou spreken. Hoe katten over haar zouden praten. "De clan weet het ook." Zijn naam was gezuiverd, eindelijk. Hij had er veel te lang op moeten wachten.

Everstar probeerde in zijn blik te lezen wat hij dacht, maar het lukte haar niet. Misschien wist hij het zelf ook niet precies. Wat een rommel was het allemaal geworden. Wat een rommel had ze ervan gemaakt. Ze fronste toen hij begon te praten. Of ze vergeving verwachtte? "Natuurlijk niet", zei ze. Ze zou wel idioot zijn als ze dacht dat het zo makkelijk was. Wat ze had gedaan was niet te vergeven, dat wist ze heel goed. Ze was hier ook niet gekomen om erom te vragen. Ze was hier alleen om haar schuld in te lossen. Een heel klein stukje ervan, tenminste, want het grootste deel van de schuld zou altijd wel op haar blijven liggen, wat ze ook deed. Iets wat zo compleet was ingestort viel niet zomaar recht te zetten. Ze keek hem aan, bijna verbaasd. Waarom? Waarom? Was dat niet duidelijk? Was dat niet logisch? Hij wist wat ze had gedaan, beter dan wie dan ook. Ze wist niet eens hoe ze antwoord moest geven. "Waarom?" herhaalde ze niet-begrijpend. "Om... dit! Om alles!" Ze had van hem geen verbazing verwacht, hooguit genoegen. "Omdat een kat als ik geen clan kan leiden." Haar stem was zachter, nu. Ze kon geen clan leiden. Ze had het altijd verkeerd gedaan. Hollystar had haar nooit uit moeten kiezen...

Ze wendde haar blik af. Bij StarClan, ze wilde dat ze hem dit niet hoefde te vertellen. Ze wilde dat ze hem kon vertellen dat die moordenaar wegrotte in Dark Forest, waar hij thuishoorde. Ze wilde dat ze hem kon vertellen dat hij boette voor zijn daden. Maar zoals zij Whitelion had beloond, zo had StarClan dat ook gedaan. "Ik wilde dat het niet zo was", miauwde ze. "Blijkbaar had hij spijt." Haar stem klonk bitter. Spijt veranderde niets aan de situatie. Haar spijt niet en zijn spijt niet. Wat gebeurd was was gebeurd en alle berouw van de wereld kon daar niets aan veranderen. Hij had een moord gepleegd, hij had levens verwoest en nu genoot hij van een lekker leventje, of doodje, of wat dan ook, in Zilverpels.
Ze knipperde met haar ogen, nog steeds wat verbaasd door wat hij zij. Van alle katten had ze van hem wel de minste positieve woorden verwacht. "Een goede clanleider zou niet de ene leugen na de andere geloofd hebben. Een goede clanleider zou haar clangenoten beschermd hebben. En goede clanleider zou weten wat te doen." Dat moest hij toch ook weten, dat moest hij toch ook begrijpen. Hij was toch niet dom?

Everstar keek naar de grond en schudde haar hoofd. Ze was het volledig met Lionroar eens. Die kat hoorde niet in StarClan rond te lopen. Na wat hij hen allemaal had aangedaan... StarClan had hem misschien achteloos vergeven, maar dat zou zij nooit kunnen, net zoals ze zichzelf niet kon vergeven.

Ze snoof. Ze wist niet beter, inderdaad, maar dat had ze wel moeten doen. Ze begreep niet dat Lionroar dat niet inzag. Moest ze het voor hem uitspellen? Moest ze echt alle fouten op gaan noemen om hem duidelijk te maken dat ze een waardeloze leider was geweest? Ze had gedaan wat ze dacht dat goed was, maar dat deed er niet toe, want het was verkeerd geweest. Goede intenties maakten fouten niet minder erg, zeker dit soort fouten niet. Haar blik bleef op de grond gericht. Ze wist dat haar falen als leider uiteindelijk het ergst was, dat ze daarmee de meeste katten schade had berokkend, maar het was haar falen als vriend dat het meeste pijn deed, vreemd genoeg. Het was raar. Zij deed er toch helemaal niet toe, als individu? Dat had StarClan al aan haar laten zien. Het was het voortbestaan van de clan dat ertoe deed, niet het geluk van de enkelingen. Ze had het voortbestaan van haar clan in gevaar gebracht, en toch kon ze alleen maar denken aan het feit dat Lionroar ook haar enige vriend was geweest, en dat ze dat voorgoed had verpest. En nu beweerde hij dat zij nooit hetzelfde had gevoeld als hij. Ze wilde hem tegenspreken. Ze wilde hem zeggen dat het niet waar was, maar hoe kon ze dat doen na wat ze hem had aangedaan? Als zij een kat als Whitelion boven hem had kunnen vertrouwen, moest hij wel gelijk hebben.

Ze was nooit een kat van veel woorden geweest en hoe moeilijker de situatie werd, hoe minder woorden ze overhield. Haar specialiteit was meer de woordeloze, dodelijk blik, maar die was in deze situatie niet erg bruikbaar. Wat moest ze zeggen? Ze kon zich al niet voorstellen dat Lionroar nog één woord van haar wilde horen. Alles wat ze bedacht klonk als een excuus, iets om haar schuld wat te verbloemen, en dat kon ze niet doen. Ze was niet meer in de positie om iets te zeggen. Hij was degene die mocht praten, die verwijten mocht maken, die mocht schreeuwen, die mocht tieren. Maar dat deed hij allemaal niet. Ze wilde dat hij het wel deed. Ze wilde dat ze zijn woede over zich heen kreeg, ze wilde dat hij wat voldoening kon voelen. Maar misschien was hij daar wel te aardig voor, zelfs na alles wat hem was aangedaan. "Ik wil het je vergeven, echt waar..." "Maar dit valt niet te vergeven", miauwde Everstar zacht, terwijl ze haar kop hief en hem aankeek. Ze wist dat hij het niet zou kunnen, het verraste haar al dat hij het wilde. "Ik wil gewoon door met mijn leven." Ze liet haar blik weer zakken. Ze had zo veel spijt, van alles, maar dat kon ze niet zeggen. Sorry vangt geen muizen, zei men altijd, en zo was het. Zou het nog kunnen, dat hij gewoon doorging? Of had ze hem dat onmogelijk gemaakt?

Ze begreep het niet, ze begreep hem niet. En ze begreep niet hoe zij in hem ooit een moordenaar had kunnen zien. Zelfs nu was hij zo zachtaardig. Te zachtaardig. Ze schudde haar hoofd. "Hoe kun je dat zeggen?" vroeg ze. "Alsof het niets uitmaakt." Hoe kon hij zomaar proberen haar te vergeven? Dat was niet mogelijk en ze verdiende het al helemaal niet. Hij kon alles wat er was gebeurd toch niet zomaar wegdenken? "Je had dood kunnen zijn." Ze had hem bijna vermoord, niet één, maar twee keer. Eerst door hem voor dood achter te laten, vervolgens met haar eigen klauwen. Bij hen allebei waren de sporen van dat laatste gevecht nog duidelijk te zien. De herinnering was als een droom nu, als een nachtmerrie. Een paar woorden van hem, een paar ware woorden, wist ze nu, hadden haar zelfbeheersing compleet onderuit gehaald. Ze was als het monster geweest dat op hen af was komen razen. Een en al woede, een en al haat. Hoe kon hij dat vergeten als het haar al niet lukte?

Hoe ging ze verder? Dat was iets was ze zelf ook niet wist. Ze wierp weer een blik in de richting van de grot. Wat speelde zich daar nu af? "Ik heb trouw gezworen aan WindClan", miauwde ze zacht, waarna ze even stil was. Ze zou nog altijd haar leven geven voor die clan, voor Oceanbreeze, ook al had haar vertrouwen nogal wat deuken opgelopen. Haar clan was een rommeltje geworden, een wespennest, maar de eed van de warriors zat er diep ingebakken. Het was haar clan en ze had gezworen die te beschermen met haar leven. Maar ze had de schok van haar clangenoten gezien en ze had ook woede gezien. En ze had Spottedwish gehoord terwijl ze wegliep. Oceanbreeze zou haar vast haar zin niet geven, maar ze vroeg zich af of er meer katten in de clan waren die er zo over dachten. "Spottedwish wil me de clan uit hebben." En misschien nog wel erger, ook al had ze dat niet uitgesproken. Eerlijk gezegd had ze dat soort woorden ook van Spottedwish' vader verwacht. Hij zei ze niet, maar ze vroeg zich af of hij er niet eigenlijk hetzelfde over dacht. Oog om oog.

Hij zat hier gewoon te praten, bijna te lachen zelfs, alsof er niets aan de hand was. Ze keek ernaar, een beetje verdwaasd. Blijkbaar was hij niet puur ongelukkig in ShadowClan. Dat was goed. Dat betekende dat ze niet alles kapot had kunnen maken. "Hoe ga jij verder?" vroeg ze zacht, zijn eerdere vraag naar hem terugkaatsend. Spottedwish zou hem terug willen hebben, zijn andere kittens waarschijnlijk ook. Maar zou hij nog terug willen naar de clan die hem had uitgestoten, uitgespuugd? Terwijl hij in ShadowClan ook gelukkig was geweest? Ze vroeg zich af hoe zijn nieuwe clangenoten hierop zouden reageren. Ze hoopte dat ze niet om zijn loyaliteit zouden vrezen nu hij niet langer WindClans vijand was. Ze was bang dat ze hem nu zouden wantrouwen. Ze was bang dat ze alles nog moeilijker voor hem maakte. Maar hij kon tenminste zijn familie weer zien. En misschien was dit alles ook een minder groot probleem nu de clans bij elkaar waren, hoe tijdelijk dat ook was.

Ze trekt wel weer bij. Ze zag al aan zijn gezicht dat hij daar zelf ook niet zo zeker over was. Zij was in ieder geval zeker van niet. Zijn dochter gaf de reactie die logisch was in deze situatie, de reactie die hij had moeten geven. Spottedwish had gelijk, haar eis was niet onredelijk. Het zou alleen maar eerlijk zijn. Maar toch zou Evergreen niet weg willen bij haar clan, hoe Spottedwish en vast ook anderen nu ook naar haar keken. Ze moest een kans krijgen om het goed te maken tegenover haar clan, zo goed als ze kon. Ze wilde vechten voor haar clan, desnoods nog twee keer voor ze sterven. Alles om haar schuld in te lossen. Ze wilde die kans krijgen.

Hij zou bij ShadowClan blijven. Evergreen verwachtte wel van Oceanbreeze dat zij hem een keus zou geven, daar was ze zachtaardig en meedenkend genoeg voor, maar zo te zien had Lionroar zijn beslissing al gemaakt. Evergreen knikte. Ze begreep het wel. ShadowClan had hem opgevangen nadat WindClan hem had uitgekotst. Shrewstar had hem beschermd nadat zij hem voor dood had achtergelaten. Shrewstar... Evergreen had haar nooit als iets anders dan een feeks gezien, een valse vijand met het hart van een vos. Maar Shrewstar was degene die de onschuldige Lionroar het thuis had geboden dat zij van hem had afgenomen. Uiteindelijk was de ShadowClan leidster misschien wel een betere kat geweest dan zij. Een betere leider. Een betere vriend voor Lionroar. "Ik begrijp het", miauwde ze en ze keek naar de grond. Wat viel er nog te zeggen? Ze wilde uitleggen wat ze had gedacht, toen, maar hij vroeg niet om uitleg. Ze wilde, ondanks de nutteloosheid van spijt, haar excuses aanbieden, maar ook daar vroeg hij niet om. Ze wilde alle antwoorden geven, maar hij vroeg niets. Dus stond ze daar maar, niet wetend of ze nog iets moest zeggen, afwachtend of hij nog iets zou vragen. Weglopen kon ze niet. Daar had ze het recht niet toe. Het was aan hem hoe dit verderging.

Ze keek hem niet aan toen hij antwoord gaf. Hij had gelijk, ze kon het niet begrijpen, niet echt. Ze wist wat er was gebeurd, ze wist wat hij had doorgemaakt, maar ze zou nooit volledig kunnen begrijpen hoe het voelde om van het ene op het andere moment door je clan uitgekotst te worden, door je vrienden plotseling als vijand gezien, uit het niets zo erg gehaat worden dat ze je het liefste dood zagen. WindClan had hem verraden. Natuurlijk wilde hij niet terug.

"Waar zijn wij mis gegaan?" vroeg Lionroar en Evergreen keek op. Ze luisterde naar zijn woorden en herkende ze. Het was wat zij had gedacht, toen ze de waarheid nog niet wist. Het was wat haar had gekweld. Waar was het mis gegaan? Wanneer was de haat ontstaan, het wantrouwen? Was er ooit sprake van vriendschap geweest? Het was die onwetendheid, die twijfel die misschien nog wel erger was geweest dan het verraad zelf. Die onzekerheid over de mooie momenten uit je herinnering, of die wel echt geweest waren. "Ik zag jou ook als een vriend, Lionroar", miauwde ze. "Echt waar." Het klonk zo zwak, zo leugenachtig. Als ze echte vrienden geweest waren, hoe had ze hem dan ooit kunnen verbannen? "Maar ik dacht... dat het beter was om dat te negeren. Ik dacht dat het beter was om alleen naar de bewijzen te kijken." Zou hij haar kunnen geloven? "Ik had al eerder verkeerde katten vertrouwd... ik dacht dat als ik alleen naar de feiten keek, het dan duidelijker zou zijn, eerlijker." Eerlijker. Het was bespottelijk. Het waren de feiten die haar op haar dwaalspoor hadden gezet, niet haar persoonlijke gevoelens. Ze was even stil, en keek Lionroar daarna aan. "Het gebeurde pas die dag, echt." Die noodlottige dag. Daarvoor was hij al veranderd, dat had ze toen ook gemerkt. Ze had zijn kilte opgemerkt, zijn afstandelijkheid na de dood van Icyrose. En hij had een kat vermoord, ook dat wist ze. Het had allemaal meegeteld, toen. Het had allemaal meegelopen om haar Whitelions verhaal te laten geloven, om haar tegen Lionroar te keren. Maar dat was die dag pas gebeurd. Tot die dag had ze hem vertrouwd, en hij haar misschien ook, totdat ze dat vertrouwen in stukken sloeg.