She's the giggle at a funeral

Hij volgde de poes en bemerkte dat hij aan het staren was. Zijn vriendin leek echter niets door te hebben, ze liep met een bepaalde vrolijkheid in haar tred en leek meer dan klaar om hun nieuwe gasten te ontmoeten. Coyote geeuwde eens en glimlachte toen ook. Eerlijk wilde hij zo min mogelijk te maken hebben met die clankatten, al vroeg hij zich ook wel af hoe ze waren. Het was voornamelijk River die hem hier mee naar toe getrokken had. Als het aan hem lag hadden ze nu in hun nesten gelegen, comfortabel dicht tegen elkaar. "Ah! Hoe zouden ze zijn?" vroeg de mooie poes glimlachend aan hem. "Eh, kat-tig?"grapte hij wat droogjes, waarna hij haar een rustige glimlach gunde. Hij moest het haar vertellen, hij moest het op z'n minst proberen. Toch, wanneer was de tijd daarvoor juist? "Ik heb geen idee, hopelijk stellen ze zich niet vijandelijk op,"

Ze rolde met haar ogen op zijn opmerking. Coyote grinnikte, enkel bij haar kwam hij wat uit zijn schil. "Dat zullen ze zeker zijn," murmelde ze lachend en Coyote trilde geamuseerd met zijn snorharen, waarna hij een wat serieuzere speculatie gaf. River sprong op een rots en leek daar te staan alsof ze de king of the world was. Pardon, queen, queen of the world. Als de zon op haar scheen zou hij het nog kunnen geloven ook. "Als ik ze zeg dat we in vrede komen zullen ze het vast begrijpen!" sprak ze glimlachend, even optimistisch als altijd. "Alle clankatten die ik tot nu toe heb ontmoet waren heel lief tegen me dus ik weet zeker dat de rest dat ook zal zijn!" Hij dacht terug aan zijn ontmoeting met de Thunderclan apprnentice. Eh, die was niet zo vriendelijk. "Hm, vast," miauwde hij dan ook enkel wat afwezig. Hij zou zijn vriendin maar niet vertellen over hoe hij een clanpoes had aangevallen omdat ze hem uitschold. Dat was, eh, niet bepaald eervol. "Zie je ons al het hun kamp binnen rennen? Een groep katten, groter dan onze Tribe of Rushing water, allemaal naar ons staren... 'Ja hallo wij zijn Coyote that stole the Fire en River that Runs Downhills, wij komen even voor een theekransje!'" Hij lachte zachtjes en schudde weemoedig zijn kop. "Dit is een dom idee,"

Hoewel hij zich eigenlijk wilde focussen op hun reis, lukte hem dat niet. Zijn gedachtes bleven hangen bij haar, hoe ze haar lichaam zo soepel over de stenen bewoog en hoe ze leek te schitteren in het licht. Coyote was niet dom, hij wist ook wel wat er gaande was. Maar hoe, hoe zou hij dat ooit moeten verwoordden? "Het is niet dat we eruit zien als een vijandige patrouille, we zijn beide nog to-be's... Guards dat wel, maar geen volwaardige. Ik zie geen reden tot vijandigheid. Zolang wij kalm en beheerst blijven en ze vertellen over onze wil om te leren zullen ze het vast begrijpen. Ik ben er namelijk zeker van dat het van beide kanten komt. Zo'n kans kan je gewoon niet laten liggen Coyote... Dit gebeurd misschien voor de eerste en laatste keer!" Oh ja, ze waren in gesprek met elkaar, waarover ookalweer? Hij schudde zijn kop en kwam dichterbij, totdat hij zo goed als naast haar stond. Even maakten ze oogcontact.  "Uh ja, natuurlijk," wuifde hij hun eerdere gespreksonderwerp weg. Coyote beet op zijn lip en haalde diep adem. Hij had zich al zo tegenover River gevoeld sinds ze samen nog maar net To-be's waren. Hij moest het zeggen, want hij had het al zo lang voor zich gehouden. "River that runs downhill, luister, ik moet je iets vertellen," Oh, het was er eindelijk uit. Koud om het hart keek hij haar aan, zonder dat hij het door had was hij tot stilstand gekomen.

Ze glimlachte enkel op zijn woorden, zo'n warme, brede glimlach als alleen River dat kon doen. Verdomme, hij was er altijd zo trots op geweest dat hij evenwichtig en rustig was in iedere situatie, waarom was hij dan nu plots sprakeloos enkel door haar glimlach..? De poes ging elegant zitten en sloeg haar staart over haar kleurrijke pootjes. "Wat is het Coy? Het klinkt alsof er iets dramatisch is gebeurd...?" ze gniffelde en leek het niet serieus te nemen, waardoor Coyote met zijn oren trok. Hij vond het ook niet fijn dat ze zijn bijnaam gebruikte, maar alleen River kwam daarmee weg. "Well, ik weet dat misschien niet het beste moment is nu, maar na al die tijd moet ik het toch zeggen," Hij haalde diep adem en keek haar met een kalme, haast zachte blik aan. "River that runs downhill, ik hou van je," Oh, het was eruit, nu kon hij niet meer terug krabbelen ook. Zijn hart klopte in zijn keel en plots voelde alles heel ver weg en stil aan. "Al vrij lang, sinds wij bevriend zijn geworden... We kunnen het zo goed met elkaar vinden, ik heb het idee dat we echt op elkaar aansluiten. Misschien kunnen we elkaar wel gelukkig maken, samen..?"

Oh heilige hemel, het was eruit. Coyote had zichzelf altijd geprezen om het feit dat hij zo kalm in iedere situatie bleef. Hoe kon het dan dat hij nu toch zijn hart in zijn keel voelde kloppen, en zichzelf moest herinneren om te blijven ademhalen? De secondes die er tussen zijn bekenning en haar antwoord hingen leken een eeuwigheid te duren. Haar gelaat uitdrukking bleef neutraal, zo lang dat hij zich zorgen begon te maken en wenste dat hij nooit iets had gezegd. Maar toen.. Een glimlach zo stralend als de zon brak door op haar gelaat en Coyote's borstkas vulde zich met hoop. "Natuurlijk hou ik ook van jou Coyote!-"Ja! Ze hield ook van hem. De kater liet een grote glimlach over zijn gelaat glijden, in de zevende hemel over die woorden.  Hij had het kunnen weten, hij had het in haar gouden ogen gezien. Ze waren meant to be, ze waren- "-Je bent mijn beste vriend!" verward keek hij op. Vriend..? "We maken elkaar toch al gelukkig gekkie?"  Precies! De kater was verward door de tegenstrijdigheid van haar woorden. Zag ze hun twee enkel als vrienden, of al als meer dan dat? Misschien snapte hij de situatie wel verkeerd. Ze moest het verkeerd hebben gezegd, ze moest niet 'beste vriend' hebben bedoeld, maar enkel 'vriend'. Haar vriend. Vriendje. Of was dat wishfull thinking? Coyote schoof die gedachte weg en glimlachte enkel breed. Nee, ze waren gemaakt voor elkaar, en dat wist River ook. Zijn hart vulde zich met een haast kinderlijke vreugde en de kater duwde kort zijn neusje tegen haar wang. "Ik hou van je," murmelde hij zachtjes en keek haar met stralende ogen aan. Ja, ja dit was hoe het moest zijn. De arme stakker had geen idee hoe erg hij zojuist gefriendzoned was.