Give Me More, Give Me More

Hoe hoger hij kwam, hoe kouder het leek te worden. De frisse lucht voelde fantastisch in zijn longen. Vernieuwend, bijna. Toch was het niet genoeg. Hij moest hoger, verder bij de rest van de clans vandaan. Hij wist niet helemaal waarom, maar de andere katten maakten hem gek. Hij kon ze niet meer uitstaan, hij kon zichzelf niet meer uitstaan. Al die jankende kittens, zijn tante die de rang had bezet die hij zijn hele leven had gewild. Een Queen die nu hun clanleider was. Hij had tijd nodig om het te bevatten, om zichzelf ervan te overtuigen dat het zo wel goed was. Hij moest alleen zijn. En wat was een betere plek om alleen te zijn dan aan de top van een berg waar amper ruimte was voor meer dan één iemand? Dus zette hij zijn poten aan de rand en ademde uit. De wind was hier kouder en sterker. Het uitzicht was adembenemend en verschrikkelijk beangstigend tegelijkertijd, precies zoals hij het wilde hebben. Zo af en toe stond hij hier wel een uur lang naar de afgrond te staren, zonder enige gedachte, zonder enige intentie. Het was goed zo.

& Frost

Hoe lullig zou het zijn als hij nu zou struikelen? Hij wilde helemaal niet vallen, maar wellicht zou het toch gebeuren. Een flauwe grap van Starclan. Hij vroeg zich af of Starclan de plek was waar hij zou komen. Hij had immers zijn eigen familie verscheurd, zijn eigen moeder weggejaagd. Zou hem dan nog een plek gegund zijn in Starclan? Het was gewoon een domme actie geweest, achteraf had hij er spijt van gehad. Maar was berouw genoeg om hem uit the Dark Forest te houden? Of uit de vergetelheid? Wist hij veel. Zijn hele leven had hij zich al afgevraagd of Starclan bestond, eerst vanwege zijn vader - die achteraf gezien helemaal niet in Starclan was - vervolgens vanwege zijn zus. En na al die tijd was hij er nog steeds niet uit. Hij wist wel dat hij dolgelukkig zou zijn als hij zou sterven en zijn ogen zou openen om Mousewish weer te zien. Hij zou haar helemaal te pletter knuffelen, vervolgens zou hij boos op haar worden omdat ze hem hier alleen achter had gelaten, tussen alle brokstukken die ze met zijn tweeën hadden gecreëerd. "Hey jij! Niet springen oké, ik heb vragen," hoorde hij plosteling van achter zich. De kater trok even met zijn oren alvorens hij zich omdraaide. Het was zo'n Tribebeest. "Vragen?" herhaalde Quietstep op een vragende toon. Wat een mal beest. "Over wat?"

Rustig inspecteerde hij de kater voor hem. Een grijzige kat met lichtblauwe ogen, ongeveer zijn leeftijd, ongetwijfeld een Tribekat. En niet zomaar een Tribekat, de eerste Tribekat die hij ooit had ontmoet. Alhoewel, technisch gezien was zijn moeder nu lid van de Tribe of Rushing Water, maar hij vond niet helemaal dat dat telde. Erg vijandig voelde hij zich niet tegenover de vreemdeling, maar hij was alsnog wel op zijn hoede. Hij had geen idee hoe deze dieren waren, hoe ze tegen de clankatten aankeken en wat ze allemaal wel en niet normaal vonden. De kater maakte duidelijk dat hij vragen had over Quiet zelf, en Quiet keek hem even vervreemd aan. "Zo interessant ben ik nou ook weer niet," kaatste de rood-witte kater terug. Hij vroeg zich af wat zijn moeder in hemelsnaam in dit soort katten had gezien, waarom ze haar familie had ingruild voor... dit. Misschien moest hij eerst wat meer graafwerk doen voor hij zijn conclusies trok. De grijze kater stelde voor om op een veiligere plek te gaan zitten, gezien hij het hier niet fijn vond. Nou was het eerste punt dat Quiet hier was gekomen voor wat quality time met zichzelf, en hij dus geen reden zag om zich te verplaatsen voor iemand waarmee hij in eerste instantie niet mee wilde praten. En punt twee was dat hij het hier wel veilig vond, mits de grijze kat geen intenties had om hem van de berg te duwen. Toch besloot hij maar eens sociaal wenselijk te zijn. "We kunnen wel een eindje bergafwaarts gaan zitten," zei hij toen met een zucht, terwijl hij naar beneden knikte. Wat was hij ook weer lief bezig.  

Ergens vroeg hij zich af of de katten van de Tribe altijd zo nieuwsgierig waren. En zo open. Wat dat betrof, vond hij niet echt dat zijn moeder in het plaatje zou passen. De kattin was naar zijn mening een rasechte Windclanner. En toch was ze nu een Tribekat. Toen hij opmerkte dat hij niet zo interessant was, verscheen er een vage grimas op het gelaat van de andere kat, die hem enigszins deed fronsen. Hij had geen idee wie hij voor zich had en dat was duidelijk te merken. Vervolgens zei de grijze kater op dat Quiet voor hém wel interesaant was. Waarom? Op wat voor manier? Dit werd heel snel heel raar en Quiet vroeg zich af of hij er wel goed aan had gedaan om met hem mee te gaan. Samen liepen ze een eindje naar beneden, zodat de Tribekat zich meer op zijn gemak zou voelen. Quiet hoopte dat hij zo snel mogelijk weer terug kon naar zijn plekje. Vervolgens vroeg de grijze kater waarom hij dan wel niet interessant zou zijn. Quiet haalde zijn schouders op. "Goede vraag," merkte hij op. "Ik ben dan ook bevooroordeeld. Hoe moet je jezelf überhaupt interessant vinden?" vroeg hij zichzelf hardop af. Hij moest elke dag met zijn saaie leven dealen, er was dan nog vrij weinig over dat hem interesseerde.

De vage grijns op het gezicht van de grijze kater stond hem niet helemaal aan. Hij wist niet of de grijze kater iets goeds in de zinnen had. Misschien was het toch maar beter dat ze een stukje bergafwaarts gingen, zo kon niemand de ander van de klif afduwen. Want dat was het niveau van vertrouwen dat Quiet hier nu voelde. Het onderwerp werd ineens helemala filosofisch. Hoe was je nog interessant voor jezelf als jij degene was waar je de hele dag aan dacht? Waar je de hele dag mee opgescheept zat? Hij had helemaal geen zin om uitgebreid over dingen na te denken. Hij kwam hier juist om dingen te vergeten en zijn hoofd leeg te maken. De grijze kater legde uit dat Quiet voor hem wél interessant was, gezien hun verschillende levenswijzen. Om één of andere reden was hij er vanuit gegaan dat al die Tribekatten al genoeg clankatten hadden ontmoet. Blijkbaar niet. De kat vertelde dat hij de hele dag moest jagen, en Quiet waarschijnlijk niet. "Het is niet heel anders. Ik train mijn Apprentice en jaag voor de clan. In ons oude gebied patrouilleerden we het gebied en verjoegen we indringers, maar hier is dat niet echt nodig," vertelde hij verder. Het was niet echt nodig, want het grootste deel van de indringers waren nu de katten waarmee ze samen leefden. De kater vroeg hem om over zijn leven te vertellen, waarop Quiet hem fronsend aankeek. "Luister, ik heb geen zin om mijn levensverhaal voor te gaan leggen aan een vreemde," zei hij ietwat geïrriteerd. Alsof hij op een kitten paste. Ugh.