[OPEN] Wake up smelling of zinc

Haar adem stokte voor wat een eeuwigheid leek. Kilometers verder van haar thuis, maar ze was alsnog niets opgeschoten. Alsof ze gedoemd was vast te zitten in wat dit ook was. De hoeveelheid katten die ze moest tolereren was verdrievoudigd en alsnog voelde ze zich ontzettend alleen. Hoe kon het ook anders? De grootste gift die Starclan een poes kon geven, was haar niet gegund. Hoe kon ze niet boos zijn? Hoe kon ze niet verbitterd zijn? Ze was gedoemd alleen te blijven, om vervangen te worden door een beter, jonger, mooier model. Ze slikte en schudde haar kop. Nee, ze weigerde weer terug te gaan naar die plek. Die donkere plek. "De Highlands, de rivier, de stroom, de waterval..." Ze mompelde zachtjes, probeerde zichzelf in haar hoofd terug naar huis te brengen. Weg van alle ellende die op haar zat te wachten in haar kop. Haar ademhaling leek langzamer te worden en de wolken in haar kop maakten ruimte voor helderheid. Ze kwam overeind, tijd om te jagen.