Cursed

Het was nog even koud als in de ochtend, de wolken waren nog vol aan het werk en met de tijd mee begon het harder te regenen. Her en der wat bliksem. Maar dat had Strainedmind niet laten schrikken, aangezien hij het al had zien aankomen. In zijn ooghoeken zag hij nog een paar katten opschrikken van het plotselinge geluid dat van de donder afkwam. Alsof ze het al niet gewend waren. Hij rolde met zijn ogen en liep verder. Zijn dunne staart zacht heen en weer zwiepend terwijl hij de nesten doorkeek. Op zoek naar de bekende grijze vacht van zijn zusje. Het was nogal lang geleden dat hij het poesje had gesproken en om eerlijk te zijn, en de rest wijs te maken dat hij heus wel emoties had, had hij vandaag besloten om Honeykit op te zoeken. Zelfs al voelde hij duizend ogen van duizend katten op zijn vacht prikken. Hij was al best wel lang van extravert naar een introverte kater veranderd. Wat de anderen tot achterdocht joegen. Wat kon hij eraan doen dat hij niet zo'n iemand was dat in sprookjes geloofde? Hij had nooit echt interesse in welk geslacht ook gehad, en zijn emoties leken op neutaal gericht te zijn. Hij was nooit blij, nooit verdrietig. Altijd een strak of droge blik. Enkel Honeykit kon een klein glimlachje op hem laten toveren. Maar dat kwam omdat het zijn zusje was, één van de weinige katten waar hij echt zijn leven voor zou geven. Zelfs al was het niet zijn dochter, of wat dan ook, het was zijn enige trots. De reden waarom hij door de dagen heen streek. Al geloofde hij wel in een doel, maar het kwam wel langzaam aan.
Uiteindelijk herkenden zijn verschillende ogen de vacht van zijn zusje. Ze had dezelfde ogen als hem. Nou ja, het oranje gedeelte dan. "Honeykit." Zei hij zachtjes terwijl hij haar aantikte met zijn neus. Uiteindelijk besloot hij te gaan zitten, dat zou niemand storen, toch? "Zin om naar de bliksem te gaan kijken?" Hij had geen idee of het poesje er al van gehoord was. Dat de storm totaal normaal was, en dat ja, het geluid dat af en toe kwam was inderdaad angstaanjagend. Maar toen hij een kitten was, had hij geleerd dat het hem niets aan kon doen als hij dicht bij de anderen bleef, en ver van de bomen. En hij had dat altijd leuk gevonden. Als hij nog zijn kinderachtige aard bezat zat hij al buiten rond te huppelen, met zijn vacht kleddernat. Maar hij had geen zin om dat te doen, hij was gegroeid, een warrior, hij moest volwassene taken doen. Maar dat betekende niet dat Honeykit dat moest missen.

+ Honeykit