I know this should happen x

Lostvoice had het kleine bos verruilt voor de waterval. Op deze plek kon ze goed tot rust komen, kijkend naar de lucht en helemaal alleen zijn. Nog steeds liepen de tranen over haar wangen, terwijl ze probeerde zichzelf bij elkaar te houden. Ze had geen zin om ter plekken neer te vallen en te verdrinken in haar verdriet. Hoe had ze ooit kunnen hopen dat een kater als Cinderfall haar leuk zou vinden. Niemand vond haar leuk, dat wist ze inmiddels wel. En door dat ze tegen die kater was uitgevallen had ze ook nog eens een behoorlijke scene gemaakt. Ze haatte zichzelf dat ze dit allemaal had gedaan. Ze had vanmorgen gewoon in de Warrior's Den moeten blijven liggen en niet gaan jagen, dan was ze Cinderfall nooit tegen gekomen en was dit allemaal nooit gebeurd.
Met een huivering klom de witte poes op de waterval en ging aan de rand van het water zitten. Ondanks dat ze geen liefhebber van water was, keek ze af en toe wel eens in het water om te kalmeren. Ze bedacht zich waar ze nu naar toe zou gaan. Misschien zou ze aan Crookedstar moeten vragen of ze binnenkort eventjes een tijdje weg mocht blijven van de Clan, al zou dat waarschijnlijk toch niet mogen. Ze moest haar eigen problemen oplossen, en als het zo moest dan zou ze Cinderfall gewoon moeten negeren.
Ze zuchtte zachtjes en stond weer op, waarschijnlijk had ze de beste plek gevonden om te verblijven. Ze liet de waterval achter zich en dook een struik in die er vlak naast stond. Na een paar minuten door het struikgewas te hebben gelopen, kwam ze aan bij een klein ondiep poeltje. Dit was een kleine tak afkomstig van de rivier die veel katten over het hoofd zouden zien. Lostvoice had dit ontdekt toen ze een apprentice was, ze kwam hier dagelijks als ze zich alleen voelde. Ook nu weer krulde ze zich naast het poeltje op tot een balletje en hoopte dat niemand haar hier zou vinden.

[Cinderfall!]

Cinderfall liep met zijn oren plat naar achteren richting de kamp uitgang. Hij had beseft dat hij zijn prooi nog had achtergelaten in het bos, maar nu voelde hij helemaal geen aandrang om die te halen. Hij zat in over Lostvoice. Hij was weggelopen, puur omdat hij niet nogmaals iemand wilde kwijt raken. Maar Cinderfall wist, dat dit het stomste was dat hij ooit had kunnen doen. Ze was fragiel. Hij twijfelde er niet aan dat ze vast wel goed kon vechten als ze wilde, maar Cinderfall was meer geneigd om haar geest te beschermen. Mentaal leek ze niet op een sterke krijger, maar op een kleine, angstige kitten. Maar daar gaf Cinderfall niet om, hij hield echt van Lostvoice. Maar juist daarom kon hij haar niet zien meer, hij wilde niet dat zijn hart nog meer pijn ging mee maken dan dat het al gedaan had, manen en manen terug. Zijn klauwen boorde zich in de grond, toen hij met strakke schouders bleef staan, gespannen. Zijn amberkleurige ogen leken te brandde van de pijn, hij kón niet weg van haar zijn, en dat moest hij haar nu uitleggen! Cinderfall draaide om en denderde naar het kleine bos, hij pikte haar geur op en volgde die maar kwam tot de ontdekking dat zijn gretigheid had geleid tot onvoorzichtigheid. Hij tuimelde bijna in een vossen hol, die relatief nieuw rook. Met een dikke vacht deinsde hij achteruit en merkte dat Lostvoice’ geurspoor erg zwak was. Hij siste van woedde en draaide om. Hij begon te rennen, zonder te zien waar zijn poten hem naartoe brachten, en voor hij het wist, remde hij uit alle macht voor hij over het witte, opgekrulde bolletje struikelde die voor hem lag. Cinderfall liet zijn nekharen weer plat liggen en pufte uit, hij had haar gevonden. “Lostvoice, het spijt me! Ik had niet weg moeten rennen, maar ik was bang” Brabbelde hij aan één stuk door. ”Ik dacht aan alle opties die we hadden, en ook aan de optie dat ik je ooit zou kwijt raken!” Riep hij uit. Niet zeker of ze überhaupt wel luisterde. ”Lostvoice” Zijn stemgeluid daalde tot een zwak gefluister. ”Ons lot is gebonden, ik hou van je, Lostvoice” Murmelde hij, zijn tong raspend over haar oor.

De geur van Cinderfall kwam dichterbij, toch reageerde ze er niet op. Ze legde haar oren plat tegen d'r kop en bleef in haar opgekrulde positie liggen terwijl ze de kater hoorde praten. Was moest hij van d'r? Hij had haar al genoeg gebroken, genoeg pijn gedaan. Waarom zou hij het zelfs maar proberen? Koppig bleef ze tegen haar eigen staart aanstaren, bang dat als ze hem aan zou kijken dat hij zou zien dat ze haar gedrag niet meende. Hij zou maar eens moeten voelen wat zij voelde. De pijn die hij had veroorzaakt door haar zo maar achter te laten.
Zijn stem klonk oprecht, hij had er werkelijk spijt van wat 'ie had gedaan. Ze kneep haar oogjes pijnlijk dicht terwijl ze zijn woorden aanhoorde en probeerde om er niet aan toe te geven. Ze voelde zich met de seconde eenzamer worden, terwijl het leek alsof Cinderfall zo veel moeite voor haar deed. Zijn stem deed bijna pijn in haar oren terwijl hij begon over de opties die hij had overwogen. Dat was hetzelfde als waar zij aan had zitten denken. De kittens die ze had gezien, waar ze over had gedroomd, maar het feit dat ze hem net zo snel kon verliezen als terug winnen. Dat deed haar nog steeds pijn. Ze wilde hem niet verliezen, niet nog een keertje.
Lostvoice zuchtte zachtjes en haar oortjes gingen overeind staan toen Cinderfall zei dat hun lot gebonden was. Ze spon zachtjes toen ze zijn tong over haar oor voelde. Ze draaide naar hem toe en keek hem aan. "Ik kan je niet voor altijd blijven negeren, het doet mij meer pijn dan jou." Ze kwam overeind en gaf hem een kopje. "Ik hou ook van jou, Cinderfall," zei ze zachtjes. Ze ging voor zijn neus zitten en keek omlaag. "Ik ... ik ben blij dat ik je beter heb leren kennen Cinderfall. Ondanks dat je me een paar keer behoorlijk pijn hebt gedaan, toch ben ik blij dat ik je telkens terug vond," Ze keek hem aan en glimlachte wat zwakjes.

Cinderfall bleef met ingehouden adem staan, zijn ogen groeide met de minuut groter toen Lostvoice geen antwoord gaf. Van binnen voelde hij een stukje van zijn hart afbreken, en verdwijnen in een eindeloze stilte. Hij had her verpest … Cinderfall voelde tranen branden achter zijn ogen, maar liet ze nog niet los. En eindelijk, na wat wel een millennium leek te duren spitste Lostvoice haar oren en tilde haar kop op. Toen ze begon te spinnen maakte zijn hart een kleine salto, en klaarde zijn blik op. ‘Ik kan je niet voor altijd blijven negeren, het doet mij meer pijn dan jou’ Hoorde hij haar zeggen. Cinderfall voelde een traan van emotie hopeloos zijn weg banen over zijn wang, en hij streek hem vlug weg met zijn voorpoot. Toen ze hem een kopje gaf, tintelde zijn vacht en zwiepte hij even met zijn staart. ‘Ik hou ook van jou, Cinderfall’ Dat waren de woorden waar hij al heel zijn leven op gewacht had. Toen Lostvoice ging zitten, nam hij haar voorbeeld over en ging ook zitten. ‘Ik ... ik ben blij dat ik je beter heb leren kennen Cinderfall. Ondanks dat je me een paar keer behoorlijk pijn hebt gedaan, toch ben ik blij dat ik je telkens terug vond’ Murmelde Lostvoice. Cinderfall snorde en ging naast haar zitten, met zijn lichaam dicht tegen de haren en zijn staart verstrengeld met die van haar. Één poot zette hij voor de hare zodat hij zijn kop op de hare kon leggen, en haar kon ‘beschermen’ tegen wat dan ook. Terwijl ze daar zo zaten, luisterend naar de waterval knorde hij blij. Dit was wat hij wilde, hoe hij het wilde. Enkel Lostvoice en hij, op een plek waar niemand hen storen kon. “Toen wij daar zo lagen, terug in het kleine bos, dacht ik aan ons samen, later” Begon hij voorzichtig. Hij wilde om een of andere reden zijn hart daar over luchten. Zodat Lostvoice zeker wist dat hij het meende, en dat hij haar nooit kwijt wilde. Toch twijfelde hij of hij haar over zijn kitten visioen moest vertellen. Hij besloot dat die dingen voor later konden wachten. Cinderfall sloot zijn gele ogen en fantaseerde dat al de RiverClan katten die haar ooit hadden gepest nu in een gat vol dassen lagen. ’StarClan verbied dat ik zo iets denk’ Dacht hij geamuseerd, terwijl hij zacht grinnikte om zichzelf.