24 hours lost

Onderwerp: 24 hours lost vr 12 jan 2018 - 16:21

Ja, die vreselijke ziekte had nu ook de zilveren kater te pakken. Net toen alles volgens plan liep, ging het bij hem mis. Toen ook maar bleek dat hij iets verzwakt was, kwam de kater nog nauwelijks opdagen in de Clan Cavern om de boel te teisteren, om zijn broer te teisteren of meer van zijn gestoorde plannetjes uit te voeren. Zijn kroost gaf hij ook nog nauwelijks aandacht. Alleen af en toe zijn zoon, Hawkkit. Hawkkit leek qua uiterlijk veel op zijn broer en leek zowel van hem als zijn broer de sterke karaktereigenschappen te bezitten. Dat kon goed gebruikt worden, mits de juiste leraar van pas kwam. Dit zou niet het geval zijn, want Raptorecho was nu dusdanig verzwakt dat hij nu al sinds de vroege ochtend weg was. Zijn "partner" had hij nu al dagen vermeden. Die arme Northdrift, al was zij zelf ook niet helemaal honderd. Toch leek de poes iets meer humaan te zijn dan Raptorecho zelf. Wat dan misschien weer jammer was, wat zijn kroost betrof. Of misschien ook niet. Want de poes was tenminste wel een moeder en zorgde voor de jongen. Als Raptorecho zelf de poes, de moeder, was geweest, had hij ze als een belemmering gezien en ze verstoten.

Het kookte hem van binnen en zijn lichaam deed pijn. Zijn zicht was verminderd en soms had hij het gevoel weg te zijn van de wereld. Wanneer hij weer bij was, wist hij niet eens waar hij was, waar zijn verkrampte poten zich naar toe hadden gebracht. In plaats van dat zijn lichaam nu kookte, had hij het koud en stond zijn vacht alle kanten op. Het sneeuwde, besefte hij en bij elke ademtuig kwam er een wolkje in zicht. De kater, ooit zo groot, ooit zo sterk zette zijn kaken strak op elkaar en besefte nu dat de tijd van zijn glorie voorbij was. Waar hij was, wist hij niet. Wat hij wel wist was dat dit gebied eindeloos voor hem uitstrekte en er geen bomen in zicht waren. Een beetje zoals zijn thuis, maar dan minder ruig.

Nu lag hij in en onder de sneeuw. Hij voelde zijn tenen niet meer en zag dat het donker was. Het was gestopt met sneeuwen en de sterren schenen helder in de lucht. Niet dat dat wat voor hem uitmaakte, want schoonheid kende hij niet. Het gevoel was zo'n mooi beeld met zich mee zou brengen was ook onbekend voor hem. Het enige wat hij waarnam was een soort teleurstelling en haat. Zijn leven was voorbij en geen enkele plan had hij kunnen volbrengen. Misschien kon hij een andere weg bedenken om dit alsnog waar te maken. Want na de dood was zoveel meer, ook al zal het nooit via Starclan zijn.

Maar wel via de Darkforest.

Het duurde nog even. Als eerste verdween zijn bewustzijn en vervolgens begaf zijn hart het. Raptorecho was in de vrieskou gestorven.

I'ᗰ Iᑎ ᑕOᑎTᖇOᒪ, ᗰ*Tᕼᕮᖇᖴ*ᑕKᕮᖇ, ᗪO YOᑌ ᑌᑎᗪᕮᖇᔕTᗩᑎᗪ?
24 hours lost LAJe9bC

:▲R A P T O R ▲:

Onderwerp: Re: 24 hours lost za 13 jan 2018 - 12:53

Amberstorm had een grove fout gemaakt door desondanks de vrieskou toch naar buiten te gaan. Maar het was Oceanbreeze die het haar gevraagd had, en aan de leider zei je geen nee - toch niet als ze geen vreselijke voorstellen deden. Maa bij het jagen waren ze opgesplitst, en Oceanbreeze was schijnbaar niet al te dichtbij. Daarbovenop was het ook nog eens verschrikkelijk beginnen te sneeuwen. Nu ploeterde ze door de sneeuw, pootje voor pootje, proberend om terug naar de grot te raken of op zijn minst iets van beschutting te vinden. Ze zag bijna geen poot voor ogen; het werd langzaamaan donker, de ondergaande zon scheen in haar ogen en hoewel de sneeuw begon te minderen moest ze haar oogjes toeknijpen om verder te gaan. Uiteindelijk stopte het dan toch. De slanke kattin zag eruit als een sneeuwmonster met klappertanden, haar bruine tabby vacht bedekt in sneeuwvlokjes. De wereld leek nu stil, sereen, alsof ze de enige kat was op de hele met sneeuw bedekte wereld. Het was een apart gevoel dat haar vervulde met een slecht gevoel, onderaan in haar buik, alsof er iets heel slechts stond te gebeuren. De dood hing in de lucht.

Amberstorm wist maar wat het was dat de haren op haar rug deed rechtstaan - behalve de kou dan - toen ze bijna tegen hem opliep. De sneeuw had hem zo goed als volledig ingegraven, maar zijn rug stak nog boven. Het topje alleszins; als je er niet vlak voor stond, zag je het helemaal niet. Haar hart klopte in haar keel toen ze zachtjes de sneeuw van hem af veegde. De geur was bijna volledig uitgewist door de dikke laag sneeuw - maar Amberstorm herkende haar clangenoot zo ook. Ze stapte geschokt achteruit, haar groene ogen groot. Ze begon te beven, en niet enkel meer van de kou. Ze had nog nooit een lijk gevonden. Ze had al lijken gezien, maar dan één - die van de Tribeclanner op de piek, die van haar broer toen die dood bij hen gebracht werd. Maar ze had het nog nooit gevonden, nog nooit degene geweest die het ontdekte, de eerste die wist dat hij gestorven was.. Amberstorm slikte even en zette aarzelend weer een stapje dichterbij. Ze veegde de rest van de sneeuw van Raptorecho's lichaam, hem opgravend als het ware. Ze kende hem niet geweldig goed; hij had niet per se de beste reputatie, maar hij verdiende een begrafenis zoals ieder ander. De jonge poes wist niet goed wat te doen - maar wetend dat de leider hier nog ergens in de buurt moest zijn, opende ze haar snuitje en mauwde ze zo luid als ze kon. "Oceanbreeze!"

Onderwerp: Re: 24 hours lost za 13 jan 2018 - 15:02

Oceanbreeze wist dat de druk op de nog gezonde Warriors groter was geworden. Een druk die ze zelf ook op haar schouders droeg. Hoewel haar kittens nog geen 6 Moons waren, waren ze oud genoeg om haar en Bronzemask niet elke seconde van de dag nodig te hebben. Hoewel Tigergaze niet zo vaak meer in de buurt van de Cavern was en dus ook niet zo veel meer met de kittens was, had ze toch enkele van haar Warrior taken opgepakt. Amberstorm had ze in de buurt van de Cavern ingang getroffen en meteen gevraagd mee te gaan jagen. Echtwr had ze de vreselijke weersomstandigheden niet geheel vereacht. Veel keuze hadden ze niet, er moest gejaagd worden ook als het sneeuwde. Echter was er niet veel prooi te vinden mede dankzij het weer, waardoor ze uiteindelijk ervoor had gekozen een andere kant op te gaan dan Amberstorm. Ploeterend door de sneeuw, die zelfs het koude door haar vacht heen deed snijden, was zwaar. Pootje voor pootje kwam ze verder, zoekend naar iets van een spoor of een geur die bij prooi hoorde. Ze verwachtte echter zonder eten terug te komen, maar het betekende niet dat ze het niet zou proberen. Katten hadden honger en met de ziekte konden ze het niet permitteren de zieke katten uit te hongeren en ook de gezonde hard werkende katten moesten eten, om te been te blijven. Uiteindelijk besloot Oceanbreeze dat ze wellicht Amberstorm terug moest peoberen te vinden en daarna het beste naar de Cavern terug konden gaan. Ze hadden beschutting nodig tegen de koude winden en het spierwitte sneeuw dat zelfs de sterkste katten kon later bibberen. Ze had een lange vacht en als die eenmaal nat was en bevroor zeulde ze een heleboel extra ijskoud gewicht met zich mee. Iets waar ze niet naar uit keek. Haar vacht zat vol met sneeuw dat langzaam smolt door haar lichaamstemperatuur en zo onderhand begonnen haar kaken ook te klapperen, in een poging van haar lichaam om haar warm te houden. Dit was echt geen goede beslissing geweest. Windclan had haar nodig en haar kittens hadden haar nodig. Ze zou haar excuses aan Amberstorm aanbiedrn zodra ze haar weer vond, doordat ze winterzon nu onderging, moest Oceanbreeze haar blauwe ogen toeknijpen om nog wat te kunnen zien.

Haar haren had ze opgezet tegen de koude en een slecht gevoel maakte zich van haar meester. Een intuïtief gevoel, het gevoel dat opkwam als er iets onbehagelijks te gebeuren stond. Ineens klonk de stem van Amberstorm door het geluid van haar pootstappen op het krakende sneeuw en het bijna huilende geluid van de wind heen. "Oceanbreeze!" Bang dat er iets ernstig mis was en de jongere kattin, de dochter van Brindleleaf in gevaar was, zette de Windclan Leader de pas er in. Ploeterend door de sneeuw heen, haar adem blies ze ietwat snel uit waardoor het een condenswolk in de koude omgeving veroorzaakte. Een poot voor de andere, Amberstorm moet in de buurt zijn. Enkele voslengte van de andere tabby vandaan sperde ze haar ogen open, even knipperde ze met haar blauwe ogen en zodra ze geen direct gevaar zag, kwam ze een tikkeltje vermoeid met wat rustigere passen op Amberstorm af. Amberstorm en nog een andere Windclanner, eem dode Windclanner. Raptorecho. Een kater die ongeveer haar leeftijd had gehad, een kater die een nest met kittens had, die dezelfde leeftijd hadden als die van haar. Haar blik gleed naar Amberstorm waarna ze haar met een zacht neusje tegen haar schouder probeerde gerust te stellen. "Het is goed dat hij gevonden is. Al is hij niet makkelijk te verplaatsen met dit weer. May Starclan light his path." Verklaarde ze op een zachte toon, die Amberstorm enkel had kunnen verstaan doordat ze dichtbij stond. "Ik had deze heftige weersomstandigheden nog niet verwacht anders had ik je nooit naar buiten laten gaan," mauwde ze waarna haar gezicht iets vertrok. Natuurlijk was Raptorecho niet een kater met de beste reputatie, echter wenste ze zijn kittens de dood van een ouder niet toe. Zij zou het aan de Clan moeten mededelen en een begravenis moeten regelen. Zaken die niet haar favoriete taken waren maar die wel goed uitgevoerd dienden te worden. "Aan de andere kant is het goed dat we hier zijn en hem voor de vossen en arends gevonden hebben. Anders kon zijn familie, zijn kittens geen afstand van hem nemen. Amberstorm wat lijkt jou het beste?" Haar stem klonk warm maar ook enigszins vermoeid en gepijnigd. "Eerst naar de Cavern gaan en extra Warriors meenemen, plus de katten op de hoogte stellen zodat de kittens niet al te erg schrikken of hem met zijn tweeën terug brengen naar de Cavern?" Vroeg ze zachtjes, op een nadenkende toon. Ze stonden hier nu samen in en ook al was zij de Leader, een Leader had nooit alle antwoorden en ze twijfelde er aan wat het beste was voor de kittens.

Onderwerp: Re: 24 hours lost za 13 jan 2018 - 19:37

De jonge warrior was blij toen de leider in haar gezichtsveld verscheen. Ze merkte pas hoe hard ze aan het trillen was toen ze haar neusje tegen haar schouder aanvoelde. Ze dwong zichzelf te relaxen. Waarom tilde ze hier zo zwaar aan? Ze was nooit close geweest met Raptorecho, kende hem enkel als clangenoot, en het was heus haar eerste lijk niet. Ze voelde zich slecht, alsof er iets duisters in de lucht hing - alsof het niet Starclan was die hen bekeek. "May Starclan light his path..", mompelde ze zachtjes, al wist ze niet of ze het helemaal geloofde. Maar misschien was ze gewoon aan het overdrijven - misschien stelde ze zich aan. De jonge kattin zuchtte even beverig en richtte haar blik weg van het lichaam en naar Oceanbreeze toe toen die begon te spreken. "Ik denk niet dat we hem in deze weersomstandigheden nog terugvinden als we hem gewoon laten liggen..", antwoordde ze zachtjes, niet helemaal zeker van haar stuk - ze was helemaal van haar melk en niet echt zo arrogant en zelfzeker zoals ze zich normaal altijd gedroeg. "Je kunt dan eventueel eerder naar binnen gaan om de katten te waarschuwen voor we hem binnendragen.." Ze waagde zich nog even om een blik op de kater te werpen. Hij zag er zo zwak uit, zo koud, zo.. Levenloos. Ze hoopte dat hij zijn mooie einde in Starclan kreeg, zoals iedere kat die hoorde te krijgen. Ze had medelijden met zijn kittens, hoewel ze het ook nog goed hadden; wetend dat hun vader hen niet bewust verlaten had, maar op hen neerkeek vanuit Starclan.