Like Rushing Water

Onderwerp: Like Rushing Water za 13 mei 2017 - 20:17

Ze kon het niet geloven. Nee, dit moest een droom zijn. Een nachtmerrie. Ze was opgelucht maar haar hart deed zoveel pijn - ze leefde nog. Ze was deel van de Tribe. Hoe was ze hier geraakt? Had ze het altijd geweten, dat ze hier waren? Was ze daarom uit de clan gestapt? Was dit allemaal deel van een plan? Misschien had ze hen willen meenemen. Misschien, misschien, misschien.. Haar gedachten maalden rond maar haar hart klopte pijnlijk door. Het bloed ruisde in haar oren. Ze wist niet hoe ze zich moest voelen. Ze wist niet of ze blij moest zijn, omdat haar moeder nog leefde, of boos, omdat ze hen had verlaten, of verdrietig, om dezelfde reden. Ze wist het niet meer. Het was makkelijker geweest als ze gewoon dood was. Verdronken, overreden, doodgebeten, vergiftigd, gestorven in het kraambed. Zoals het makkelijker zou zijn als ook haar vader dood was, voor hij aan de clan had kunnen vertellen over zijn zondes. Over de zondes van haar beide ouders. Het was makkelijker geweest als de twee gewoon nooit samen waren geweest. Als Amberpaw nooit geboren was. Maar hoe vaak ze er ook al aan gedacht had om er gewoon een einde aan te maken, ze kon het niet - ze wou het niet. Ze was er nu, en ze zou tonen dat ze hier mocht zijn. Ze zou haar moeder tonen dat ze een sterke kattin was, sterker dan zij ooit geweest was. Ze verdiende haar warriornaam niet. Waarom nam ze geen Tribe naam aan? Daar hoorde ze nu toch bij, als één van hen, alsof ze nooit Windclan geweest was? Ze durfde bijna te zeggen dat het wel leek alsof hun moeder hen allemaal gewoon vergeten was. Ze waren nooit belangrijk geweest, dat had ze wel bewezen.

+Brindleleaf eerst c:

Onderwerp: Re: Like Rushing Water di 16 mei 2017 - 14:29

Het was grappig. Hoe een domme routine je op je poten kon houden. Opstaan, jagen, eten en slapen. Ze was stiller geworden sinds het gesprek met Oceanbreeze. Ze deed haar taken, maar daarnaast wilde ze zo veel mogelijk alleen zijn. Moest ze de dood van Mousewish en Leopardpaw een plekje geven. Ze had alleen nog geen idee hoe. Alles was haar schuld, dat was het altijd geweest. Daarom was ze weg gegaan om hen met rust te kunnen laten. Ze een leven op te laten bouwen zonder haar fouten, maar juist daardoor waren naast Everkit nog twee van haar kinderen gestorven. Noem het oneerlijk. Noem het een zonde. Je kon er allemaal namen aan hangen en ze wist zeker dat dat ook gedaan werd, maar er was geen naam voor het verdriet. Voor de pijn die ze elke dag gevoeld had. Toen haar poten haar steeds verder van haar kinderen hadden gebracht. Toch wilde ze ook niet dat iemand dat zou begrijpen. Begrip was misschien nog wel pijnlijker. Nee, liet hen haar maar vervloeken en kleineren. Liet haar maar boeten voor alles wat er was gebeurd. Het was immers haar schuld. Shadow liep met haar mee terwijl ze op jacht was. De Cave guard liep op een gepaste afstand, maar wel dichtbij genoeg om haar te beschermen. Het waren niet alleen de geuren van prooi die ze zocht. Ze moest Amberpaw of Stonepaw vinden. Ze hoopte zo dat ze hun geuren op zou pikken. Ze moesten de waarheid weten, wat er was gebeurd nadat ze weg was gegaan. Ze hoefden het niet te accepteren, ze mochten haar helemaal vervloeken. Als ze het maar wisten.

Ze stopte met lopen toen de wind een bekende geur haar kant op blies. Ze hield even haar adem in, Amberpaw. Shadow deed wat stappen naar voren, maar ze hield hem zachtjes met haar staart tegen. “Het is goed.” Sprak ze tegen hem. “Het is mijn dochter. Kan ik even met haar praten?” Nog steeds wat gealameerd knikte de Cave guard. Vluchtig liep ze in de richting van Amberpaw, alsof ze plots haast had. “Amberpaw.” Haar stem klonk vol met emotie toen haar blik op haar dochter viel.

[Low posting account]

Onderwerp: Re: Like Rushing Water vr 19 mei 2017 - 19:01

If you want to see the sunshine

Omdat de wind in haar gezicht blies rook ze de geur van haar moeder niet voor ze haar stem hoorde. De slanke poes verstarde. Het enige dat bewoog was haar lichtbruine vacht, de vacht die zo leek op die van haar - de vacht die ze daarom zo haatte. Langzaam draaide Amberpaw zich om. Ze was geen haar verandert in al die tijd. Ze was nog net zoals ze zich herinnerde. Dezelfde stem die haar naam uitsprak. Voor het eerst, eigenlijk. Brindleleaf had haar nooit eerder Amberpaw genoemd. Omdat ze nooit Amberpaw was geweest toen haar moeder nog bij haar was, natuurlijk. Tranen vertroebelden haar zicht en dreigden binnenkort over haar snuitje te glijden. De jonge poes slikte en sloot even haar groene ogen. Toen ze ze weer opende was haar blik zorgvuldig hard gehouden - koud. Alsof het haar niet deerde. Alsof ze zich niet opnieuw hetzelfde voelde als toen ze als kitten beseft had dat ze haar moeder nooit meer zou zien. Want nu stond ze hier, levend en wel voor haar snuit. En ze wist niet wat ze ervan moest denken. Moest ze nu blij zijn? Waarom zou ze? De poes had beslist om weg te gaan van hen, en dat was niet zonder reden geweest. Als ze echt van hen gehouden had, dan had ze hen niet achtergelaten. Amberpaw knarste daarom haar tanden maar op elkaar en gaf geen antwoord op de begroeting van haar moeder. Ze wou haar niet aanspreken met moeder - die rol had ze opgegeven toen ze Windclan verliet - en ook niet met Brindleleaf, omdat ze die naam volgens haar niet waardig was. Zwijgen en haar buitensluiten was de makkelijkste optie, dus dat was de optie waar ze voor ging. Alsof haar moeder voor haar lucht was richtte ze haar blik opzij, haar lichaam van haar weggedraaid.

Onderwerp: Re: Like Rushing Water ma 22 mei 2017 - 11:28

Haar dochter keerde haar simpelweg haar rug toe. De pijn stak haar recht in haar hart, waardoor ze een snik niet tegen kon houden. Ze nam het haar niet kwalijk. Ze had alle recht om zo te reageren. Het had ook niet goed gevoeld als ze haar liefdevol had ontvangen. Niet na alles wat ze had gedaan. Ze ging zitten, ze ging haar niet achterna. Als Amberpaw haar niet meer wilde spreken, moest ze dat leren accepteren. Ze wilde haar dochter niet dwingen. Ze wilde sowieso niks meer van haar vragen, want dat vond ze niet eerlijk. Zij had hen in de steek gelaten. Zo was het nu eenmaal. Daardoor waren er katten dood gegaan en daar moest ze mee leren leven, maar ze wist nog niet zo goed hoe. Net als dat ze niet goed wist hoeveel pijn dit deed. Het besef dat Amberpaw gewoon wegliep, haar negerend. Maar het stak haar flink en ze ging zitten. Haar ogen vochtig terwijl ze naar haar dochter keek. Zich afvragend of ze het had kunnen voorkomen. Of het beter was geweest als ze was gebleven, maar daar zou ze nooit meer achter komen.

[Low posting account]

Onderwerp: Re: Like Rushing Water za 27 mei 2017 - 19:59

If you want to see the sunshine

Haar hart kromp ineen bij de snik die haar moeder gaf en vluchtig wierp ze even een blik op haar. Het was zo ongelooflijk dat ze hier echt voor haar zat - tastbaar. Ze kon het niet geloven. Dit moest een droom zijn, zoals de vele dromen die ze had sinds de poes hen verlaten had. Amberpaw knarste haar tanden op elkaar maar ze kon niet weglopen. Ze kon dit niet gewoon negeren zoals ze alles tot nu probeerde te negeren. De dood van haar broer en het gedrag van de andere; de kittens van haar tante en hoe geliefd die leken, ook al ontbrak hun vader ook. De lichtbruine poes sloot haar ogen en zuchtte. Ze wou vragen voor een uitleg, maar ze wist wat ze zou krijgen. 'Ik dacht dat het het beste zou zijn'. 'Ik deed het alleen maar voor jullie'. Leugens, leugens en valse voorwendselen. Gefabriceerde beweegredenen met als enige doel haar vertrouwen terugwinnen. Ze wou het niet horen, ze wou de stem waar ze zo naar opgekeken had de leugens niet horen uitspreken. Ze wist perfect waar ze aan begon toen ze de clan uitliep en haar kittens achterliet. Met niets behalve verraders als ouders en een reputatie die ze nooit goed kregen. Dus vroeg Amberpaw de vraag die in de lucht hing niet. Ze vroeg niet waarom. Ze probeerde niet te smeken dat ze terugkwam. Nee. In plaats daarvan koos ze voor de weg van sarcasme - de beste weg om ware gevoelens te verbergen.
Sarcasme was haar reddende engel, had haar opgevoed zoals haar moeder nooit gedaan had. "Het is vast leuk in de Tribe.", mauwde ze, voor het eerst in manen haar stem laten horend aan haar moeder. Een stem die eigenlijk niet veel verandert was, althans niet op de oppervlakte - maar aan stem die vroeger nooit die bittere ondertoon had gehad. Het enthousiasme ontbrak uit haar stem, haar ogen en haar houding. Dat was buiten haar grootte misschien wel de grootste verandering, puur te danken aan de poes die hier nu voor haar stond.

Onderwerp: Re: Like Rushing Water di 30 mei 2017 - 9:49

Het duurde een tijdje voordat er reactie kwam. Haar dochter liep niet verder bij haar vandaan, maar ze voelde geen hoop. Het zou nooit meer worden zoals het ooit geweest was. Voor Amberpaw voelde zij waarschijnlijk niet eens meer als een moeder. Het verbaasde haar dan ook niet toen ze een sarcastische opmerking naar haar kop geslingerd kreeg. “De leefwijze van de Tribe is heel anders. Ik moet daar nog aan wennen, maar ze hebben mij niet voor dood achtergelaten. Ik heb mijn leven aan Skyteller te danken.” Sprak ze. Waarschijnlijk had haar familie liever gehad dat ze wel was gestorven die dag. “Het spijt me Amberpaw.” Ze zei niet dat het de juiste keuze was geweest, of dat ze het voor hen had gedaan. Deze woorden kwamen recht uit haar hart. Ooh wat had ze er een spijt van gehad, maar toen had ze het al niet meer terug gekund. Het waren de woorden van Quietstep en Puddleshine die haar voort hadden gedreven en haar op haar poten had gehouden. Zodat ze zo ver mogelijk weg kon lopen, uit hun leven, uit hun toekomst. Daarin had ze gefaald. Er was niet veel wat ze goed had gedaan, maar van haar kittens had ze nooit spijt gehad. Van het verpesten van hun levens echter wel. Ze zag het nu alleen maar duidelijker, wat ze had aangericht. Dat was niet goed te praten en daar vroeg ze ook niet om. Ze wilde ook geen vergeving of begrip, want ook dat verdiende ze niet.

[Low posting account]

Onderwerp: Re: Like Rushing Water di 30 mei 2017 - 19:26

If you want to see the sunshine

Amberpaw knarste haar tanden zo hard op elkaar dat ze nog zou beginnen denken dat ze zouden breken. Haar staart zwaaide gefrustreerd van links naar rechts en haar klauwen waren duidelijk uitgeslagen. Toch was het ook duidelijk dat ze niet van plan was om haar moeder aan te vliegen. Nee, ze zou de controle houden. Ze zou tonen hoe volwassen ze was. Volwassener dan de poes voor haar ooit geweest was! "Spijt is niet genoeg.", mompelde de lange poes zachtjes, bijna onhoorbaar. Wat dacht ze nu? Dat ze even sorry kon zeggen en dat alles dan goed zou zijn? Alsof er niets gebeurd was? Als ze dat echt dacht, dan was ze nog dommer dan Amberpaw al die tijd had gedacht. "Het was beter geweest als jij en Sparrowfeather dood waren.", mauwde ze nu, luider dit keer. Zodat Brindleleaf haar hoorde. Zodat ze zou horen wat ze van haar vond, de woorden die al manen op haar tong brandden. "Dan moesten we niet leven met de schaamte. Onze ouders zijn verraders! Wat maakt dat dan van ons? Niemand kan ons normaal bekijken want ze weten allemaal wat jullie gedaan hebben. Dit heb ik nooit gewild! Waarom konden jullie niet dood zijn, waarom ben je niet gewoon gestorven wanneer Everkit gestorven was zodat ik nooit geboren moest worden!" Haar stem werd steeds luider tot ze praktisch stond te roepen.

Onderwerp: Re: Like Rushing Water wo 31 mei 2017 - 10:49

Ze zei niets meer. Ze had niet eens door dat ze steeds meer in elkaar kromp, alsof ze zichzelf klein probeerde te maken. Het ging daardoor alleen echt niet minder pijn doen, want de woorden kwamen wel bij haar aan. Ze voelden als klauwen in haar gezicht, maar ze had het verdiend. Quietstep en Puddleshine hadden haar weg gewenst en nu wenste haar dochter haar dood. Misschien kon ze dat ook maar beter doen. Haar poten trilden onder haar lijf, maar ze kon haar blik niet afwenden. Niet van haar mooie dochter, waar ze zo veel van hield. Ze hield van ze allemaal evenveel. Hoe hard ze ook voor haar waren. Ze was hun moeder en dat zou ze altijd blijven. “Ik heb het begrepen.” Miauwde ze na een lange stilte. Haar blik was op het gezicht van haar dochter gericht. Haar goudgele ogen vol pijn, maar ook berusting. Er was altijd een manier om een einde aan je leven te maken, ze hoefde maar één stap verkeerd te zetten. Dan kon het al gezien worden als een tragisch ongeluk.

[Low posting account]

Onderwerp: Re: Like Rushing Water vr 2 jun 2017 - 17:17

If you want to see the sunshine

De stilte die volgde was moordend. Misschien wel letterlijk. Amberpaw fronste. Ze besefte de volledige impact van haar woorden nog niet en haar emoties waren stormend en razend en vooral verwarrend. Ze wist niet dat ze hypocriet was - dat ze nu deed waarvoor ze zo boos was geweest op haar oudere broers. En ergens sijpelde het toch wel door. De wetenschap dat ze niet zou kunnen leven met de schuld van de dood van haar moeder. Als haar woorden haar dreven tot zelfmoord, zou ze zelf nog in een gat springen. Er zelf een einde aan maken. En dan de poes weer te moeten zien in Starclan.. Het was verwarrend. Ze wou Brindleleaf niet zien, ze wou haar naam nog niet uitspreken, en toch wou ze haar niet dood. Maar waarom niet? Zou het niet makkelijker zijn als ze dood was? Zou het niet voor iedereen beter zijn? Maar Amberpaw was niet zo. Ze had een goed hart, ergens onder haar bitterheid. Ze kon een kat niet met haar volle geweten doodwensen en de blik vol pijn in de gele ogen van haar moeder liet haar dat beseffen. De slanke poes richtte haar groene ogen op de grond en zuchtte lichtjes. "Waag het niet om jezelf van kant te maken. Dat zou laffer zijn dan alles wat je al gedaan hebt, en ik weiger om de dochter te zijn van iemand die zo laf is.", mauwde ze, stilletjes, haar stem zachter en niet meer zo kwaad. Onrechtstreeks bevestigde ze nog steeds dat ze haar dochter was; dat ze haar ergens, diep vanbinnen, nog zag als haar moeder; en haar moeder wou ze niet dood. Het enige dat ze wou was juist een moeder die er voor haar was.

Onderwerp: Re: Like Rushing Water wo 28 jun 2017 - 12:39

Het was zo verwarrend allemaal. Te veel emoties duikelden over elkaar heen en maakten haar gek. Helemaal toen Amberpaw weer tegen haar sprak. Ze was te doorzichtig, het was veel te duidelijk wat ze daarnet toegezegd had. Haar dochter had het doorzien en noemde het het meest laffe wat ze kon doen, wat haar eigen zus ook had gedaan. Mousewish had er zelf voor gezorgd dat ze zich bij StarClan voegde, maar ook daar zou Brindleleaf niet terecht gaan komen. Of de Tribe of endless hunters haar wilde hebben leek haar zelfs sterk. Waarschijnlijk was het beter als ze gewoon in vergetelheid raakte, maar zou dat beter voor ze zijn? Ze keek naar haar dochter die stilletjes was geworden. “Ooh Amberpaw.” Miauwde ze zachtjes terug. “Alsjeblieft mag ik…” Ze stond op en liep wat dichter naar haar dochter. Ze wilde haar kop op haar rug leggen en haar naar zich toetrekken, maar er lag aarzeling in. Ze zou het pas echt doen als Amberpaw het zou accepteren.

[Low posting account]

Onderwerp: Re: Like Rushing Water wo 28 jun 2017 - 14:04

Amberpaw keek niet op maar ze voelde hoe haar warmte dichterbij kwam en haar geur haar omgeefde; bijna toch, maar niet helemaal. Alsof ze zich tegenhield, alsof ze bang was van haar bloedeigen dochter. Logisch eigenlijk wel.. Maar het was niet wat de jonge poes wou. Ze wou niet zo kwaad zijn op haar, ze wou niet roepen en tieren, ze wou niet haten; maar ze lieten haar geen keus. De apprentice sloot haar groene ogen maar bood geen weerstand. Ze wist niet meer wat ze wou. Het was te verwarrend. Het had zo duidelijk geleken voor Brindleleaf hier weer opdook - ze had haar verlaten, ze wou haar moeder niet meer zijn. Amberpaw had zich afgezonderd van haar siblings, had geschreeuwd en gehuild, haar tante en haar grote broer gehaat, ze had de naam van haar moeder niet eens meer willen uitspreken. Ze had zichzelf sterk gevonden, ze had gedacht dat ze zo groot was, moedig en in staat om voor zichzelf te zorgen; en toch brak ze steeds weer, elke keer opnieuw, omdat ze gewoon geliefd wou zijn. Waarom leek niemand in staat om van haar te houden? Waarom hield niemand van haar? Omdat haar moeder weggegaan was en haar vader nooit echt in beeld geweest was. Omdat ze haar tante en haar siblings wegduwde. Omdat ze niemand ooit toeliet in haar hart, bang dat zij ook zouden weggaan zonder boe of ba - alsof het allemaal niks betekend had.

Onderwerp: Re: Like Rushing Water do 29 jun 2017 - 14:31

Ze verzette zich niet, waardoor er een bibberige zucht over haar lippen gleed. Eentje van opluchting omdat haar dochter haar eventjes toeliet. Ze sloeg haar staart om haar heen en trok haar tegen zich aan. Om haar vertrouwde geur in haar op te kunnen nemen, om gewoon bij haar te kunnen zijn. “Ik hou van je.” De woorden waren recht uit haar hart. “Ik… ik had dood kunnen zijn Amberpaw. Skyteller heeft mijn leven gered.” Zou ze nu weer tegen haar uit gaan vallen? Wat zou haar dochter gaan doen met dit gegeven. Ze wilde het verteld hebben. Misschien wilde ze het wel helemaal niet horen, maar Amberpaw had het recht om het te weten. Ze zei er niet achteraan dat ze er over na had gedacht of het niet beter was geweest als Skyteller haar niet gevonden had die dag. De wonden hadden niet opnieuw opengetrokken hoeven worden, maar dat was wel gebeurd. Omdat het lot die dag anders had beslist.

[Low posting account]

Onderwerp: Re: Like Rushing Water do 29 jun 2017 - 15:29

Notes:

//

Tag:

Brindleleaf

Words:

377

Where there is anger

there's always pain underneath

Het was een raar gevoel en Amberpaw wist niet goed hoe ze moest reageren. Ze onderging het stilletjes, haar groene ogen gesloten. Ze deed zo hard haar best om niet te huilen. Elke keer dat een traan dreigde te ontsnappen, drong ze hem terug. Ze was groot en sterk. Ze was geen kleine kitten niet meer, ze mocht niet meer huilen. Van pure emotie zakte ze echter door haar poten toen haar moeder zei dat ze van haar hield. Hoe was dat nu mogelijk? Brindleleaf had geen idee wie ze was geworden. Ze had geen idee van haar haatdragend hart, ze had haar harde woorden tegen haar tante en haar broer niet gehoord, haar uitgeslagen klauwen en haar boze blikken niet kunnen opmerken. Of al die keren dat ze stilletjes Starclan vervloekt had omdat zij nog leefde, of omdat haar ouders nog leefden. Die keer dat ze had gezegd dat ze liever had gehad dat Brindleleaf dood was geweest, of dat Sparrowfeather dood was, of dat ze zelf dood was, of dat ze zelfs nooit geboren had willen worden. Ze zat op haar knieën in het stof, compleet omgeven door de geur van haar moeder die vaag bekend maar vooral pijnlijk anders was. Ze rook niet meer naar clankat en dat deed pijn. Het brandde in haar hart. Dit was niet meer de poes die haar ooit was gaan zoeken als ze 's avonds laat nog uit het nest was geslopen. Dit was niet de poes waarmee ze voor het eerst door het territorium was gelopen, ook al mocht ze dat toen niet eens. Dit was niet de poes die hen achtergelaten had, op een donkere nacht, zonder zelfs maar echt afscheid te nemen. En zij was niet meer die kitten. Ze waren allebei veranderd. De lichtbruine tabby kneep haar ogen toe maar ze kon het niet helpen dat ze zachtjes begonnen te lekken. Nee, ze wou niet huilen, ze was sterk.. Ja, ze was geen kleine kitten. En toch voelde ze zich opnieuw als een kitten, in deze omhelzing van haar moeder. Ze voelde zich jong en veilig maar ze kon niet gewoon vergeten wat er gebeurd was. Dat kon ze niet. Daarvoor was het te diepgeworteld in de jonge poes. Amberpaw duwde zich weer recht, duwde haar moeder van zich af en draaide zich om. Ze moest even tijd hebben om zichzelf bijeen te rapen.. Om de tranen weg te dringen; Ze hief even haar poot op en veegde de tranen weg en half zuchtend haalde ze diep adem. Brindleleaf kon dit niet zo snel goed maken. Brindleleaf zou dit nooit goed kunnen maken. Ze waren allebei verschrikkelijk veel veranderd, maar haar moeder moest niet denken dat ze zo snel terug zou gaan naar de jonge en vrolijke en bovenal naïeve kitten die ze ooit geweest was. Ze had gezien dat ze weg kon gaan als het te zwaar werd. Ze had gezien dat ze niet moest hopen op de aanwezigheid van iemand anders. Ze stond er alleen voor en dat zou niet veranderen, zoveel was zeker.

Vel¤

Onderwerp: Re: Like Rushing Water vr 30 jun 2017 - 10:31

Amberpaw huilde in haar poten. Ze probeerde het te verbergen, maar zelfs sinds al die tijd merkte ze het aan haar dochter. Woorden waren niet meer nodig, hun stille verdriet sprak voor ze. Toen Amberpaw zichzelf van haar losmaakte. Haalde ze meteen haar staart weg, zodat de andere kattin ook de kans had om zichzelf te bevrijden. Amberpaw had zich omgedraaid, waardoor ze alleen de achterkant van de kop van de jonge kattin zag. Wat verloren bleef ze staan. Daar stonden ze dan, moeder en dochter. Getekend door het leven en keuzes die Brindleleaf had gemaakt. Ze zei nog steeds niks, wat moest ze ook zeggen. Ze kon ook niet weglopen. Ze wilde haar dochter niet weer het gevoel geven dat ze er niet toe deed, want natuurlijk was dat wel zo. Ze hield van haar. Ook al had ze de verhalen wel geweten van wat ze had uitgespookt. Ze was haar mooie dochter, haar zus en kittens waren haar het meest dierbaar. Ze waren alles voor haar en dat zou ook altijd zo blijven. Elke dag waren ze in haar gedachten en had ze zich afgevraagd of ze het goed maakten. Ze had ze gezien in de katten van de Tribe, gewoon omdat ze dat graag had gewild. Omdat ze ze miste.

[Low posting account]

Onderwerp: Re: Like Rushing Water vr 30 jun 2017 - 16:45

Notes:

//

Tag:

Brindleleaf

Words:

241

Where there is anger

there's always pain underneath

De slanke tabby kneep haar ogen toe. Ze voelde de aanwezigheid van haar moeder nog - het was een raar gevoel. Het was zo onbekend om te weten dat ze achter haar stond, letterlijk dan, en dat ze naar haar kon kijken en haar kon zien. Eigenlijk was het zielig dat dat haar zo vreemd was. Iedere kat zou de warmte van zijn moeder moeten kunnen voelen, iedereen zou moeten kunnen uithuilen bij haar, iedereen zou in zijn moeder een luisterend oor moeten kunnen vinden. Maar Amberpaw had dat al die tijd gemist. Het had haar hard gemaakt, maar ook bitter. Ze was jaloers wanneer ze een kitten naar zijn moeder zag lopen, ze was jaloers als ze zag hoe Bronzemask of Oceanbreeze naar haar kittens keek. Misschien was dat één van de redenen dat ze hen beiden zo leek te haten, dat ze altijd zo hard was naar hen toe. Zij waren het evenbeeld van wat haar moeder nooit heeft kunnen zijn.. Een mama. "Waarom ben je niet gewoon gebleven?", vroeg Amberpaw na een lange stilte. Haar stem was zachtjes, bijna kittenachtig, en de tranen die ze probeerde te verbergen waren erin hoorbaar. Het was de vraag die al zo lang op haar lippen brandde, de vraag die ze schreeuwend naar Starclan riep toen ze besefte dat Brindleleaf niet meer terug zou komen. Waarom? Waarom in starclansnaam? Omdat Quietstep en Puddleshine haar daarom vroegen? Hoe naïef kon ze zijn. Alsof ze niet geweten had dat het een uitspraak was die enkel uit woede was gedaan. Alsof de katten waartegen de jonge poes zelf uitvloog nooit doorhadden dat ze enkel uit bitterheid die uitspraken deed, en niet vanuit haar hart. Amberpaw had haar hart veel te lang genegeerd maar misschien had haar moeder dat nooit gedaan. Misschien had Brindleleaf met haar volle geweten gekozen voor een leven buiten de clan - misschien had ze haar hart gevolgd. Maar was het dan het beste geweest voor haar? Ze had de pijn in de gouden ogen van de poes wel gezien maar ze begreep het niet. Het was haar keuze geweest en toch leed ze er zo'n pijn onder? De logica was ver te vinden voor Amberpaw, al kon ze diep in haar hart wel voelen dat ze zelf ook zo was, dat ze zelf ook leed onder het boze karakter dat ze voor zichzelf had gecreëerd.

Vel¤

Onderwerp: Re: Like Rushing Water do 6 jul 2017 - 11:31

Het bleef een hele tijd stil. Een stilte die zij ook niet opvulde. Ze bleef gewoon staan. Ze had ook geen idee wat ze moest doen. Het hoorde niet zo te zijn, het klopte niet. Ze waren van elkaar vervreemd geraakt, maar ergens toch ook weer niet. Het had de verhouding uit het verband getrokken en de balans ontwricht. Het was haar schuld, haar kinderen konden daar niks aan doen. Ze had er beter over na moeten denken, over alles. Maar ze had nooit echt nagedacht, ze had gewoon gedaan. Toen Amberpaw de vraag stelde die ze zichzelf ook al duizend keer had gesteld kwam ze weer in beweging. Ze ging naast haar dochter zitten, op gepaste afstand, maar wel zo dat als Amberpaw wilde ze haar weer aan kon kijken. Zelf keek ze voor haar uit, haar goudgele ogen vol pijn en verdriet. “Omdat ik jong en naïef was. Ik dacht dat het beter was, dat ik een stoorzender was in jullie leven. Het was een impulsieve actie, waardoor ik jullie alleen nog maar meer pijn heb gedaan. Daar zijn geen excuses voor of verklaringen. Het is ook niet uit te leggen hoe ik toen dacht. Het stomme is dat ik dat zelf niet eens meer echt weet, het was impulsief.” Impulsief zoals ze alles altijd impulsief gedaan had. Pas toen Skyteller haar een thuis had aangeboden was ze daar over na gaan denken en begon ze meer na te denken voordat ze iets deed, maar daar hadden haar kinderen niets meer aan.

[Low posting account]

Onderwerp: Re: Like Rushing Water do 6 jul 2017 - 12:54

Notes:

//

Tag:

Brindleleaf

Words:

232

Where there is anger

there's always pain underneath

Amberpaw fronste bij de woorden van haar moeder. Dat deed ze veel, fronsen. Het was zoiets als met haar ogen rollen of haar kaken op elkaar klemmen - het gaf aan hoe ze zich voelde zonder al te opvallend te zijn. Het was een automatisme geworden. Ze zou zich bewust moeten tegenhouden om het niet te doen. Ze wou niet horen dat haar moeder er spijt van had, ze wou niet horen dat het impulsief was geweest, ze wou niet horen dat ze toen jonger en naïef was geweest. De jonge poes wou een reden om boos te blijven om Brindleleaf, omdat dat zo veel makkelijker was - ze wou haar eigenlijk niet begrijpen, ze wou kunnen roepen en tieren dat het leven niet eerlijk was. Maar dat ging niet.. Want het leven was dan wel niet eerlijk, het leek erop dat haar moeder daar in ieder geval ook zo over dacht. Het maakte haar kwaad dat ze geen reden had om kwaad op haar te zijn. Amberpaw wist niet wat te antwoorden, dus bleef ze maar recht voor zicht uit staren. Ze wou de gouden ogen van haar moeder niet zien, ze wou ze vergeten, ze wou vergeten dat ze ooit bestaan had. Dat zou het zo veel makkelijker maken.. Maar niets was bedoeld om het haar makkelijker te maken, zo leek het. Alles en iedereen werkte haar alleen maar tegen.

Vel¤

Onderwerp: Re: Like Rushing Water do 20 jul 2017 - 12:06

Haar dochter zei niets meer, ze hield gewoon haar bek. Ze zag hoe Amberpaw even fronste, maar verder niets. Ook zei hield verder haar bek. Ze staarde een tijdje in stilte voor haar uit. In overpeinzing hoe het geweest zou zijn. Hoe het nu was en hoe anders het had kunnen zijn. Het leven was nu zo gelopen en terugdraaien was geen optie. Ze moesten er het beste van zien te maken, maar wel op het tempo van haar kinderen. Ze zou ze aan hen aanpassen. Natuurlijk zou ze het verschrikkelijk vinden als ze haar de rug toe keerden, maar ze zou het begrijpen en accepteren. Het leek er alleen niet op dat Amberpaw dat wilde. Iets in haar vertelde iets heel anders. Het leek erop dat haar dochter aandacht wilde en dat baarde haar ergens zorgen. Ze hoopte niet dat ze er zo in door zou slaan als zij had gedaan, dat was niet gezond geweest. En het had haar leven compleet laten instorten. Het had haar gemaakt tot het hoopje vacht die ze nu was. “Amber…” Miauwde ze zachtjes. Ze wist niet meer wat ze moest zeggen en eigenlijk wilde ze gewoon haar poten weer om haar dochter slaan.

[Low posting account]

Onderwerp: Re: Like Rushing Water vr 21 jul 2017 - 13:43

Notes:

//

Tag:

Brindleleaf

Words:

190

Where there is anger

there's always pain underneath

De slanke kattin fronste. Ze draaide zich opnieuw om, de gouden ogen van haar moeder vermijdend en in plaats daarvan staarde ze naar haar borst. Ze haatte haar - ze wou haar zo graag haten. Waarom was het zo moeilijk. Waarom moesten allerhande emoties altijd de kop opsteken net op het moment dat het makkelijk had geleken. Waarom was niets ooit makkelijk?! De jonge kattin gaf verder geen antwoord op de zachte mauw van de poes. Het was zo raar om haar naam uit haar bek te horen. De naam die Brindleleaf haar gegeven had toen ze geboren werd, vernoemd naar haar lichtbruine vacht. Amberpaw was zo verschrikkelijk blij dat ze niet naar haar moeder of haar vader of haar siblings vernoemd was. Anders had ze haar naam ook moeten haten; het was al erg genoeg dat haar vacht bijna exact dezelfde kleur had als die van haar moeder. Ze was ergens jaloers op Quietstep, die in niks op de poes leek; maar aan de andere kant had ze het ook vréselijk gevonden als ze op hem had geleken, want dan was het net alsof ze ook zo'n sukkel was.

Vel¤

Onderwerp: Re: Like Rushing Water wo 16 aug 2017 - 19:42

Amberpaw gaf helemaal geen antwoord meer. Dus stond ze op. Heel voorzichtig probeerde ze nog even haar kop in de vacht bij de hals van haar dochter te duwen. “Ik hou van je. “ Fluisterde ze zachtjes. “Waar ik ook zal zijn, ik draag je altijd met me mee in mijn hart.” Ze deed weer een stap bij Amberpaw vandaan. “Ik hoop dat je dat ooit zal zien. Je bent zo mooi dochter.” Ze voelde haar ogen branden en draaide zich snel om. “Het ga je goed lieverd.” En met die woorden liep ze bij haar vandaan. Met elke stap klemde haar hart zich nog iets meer samen.

[Low posting account]