Pretty flowers ✿

Salmonleap was... in de war. En daar hield ze niet van. Het was gewoon... er was zo veel gebeurd de laatste tijd, en het was allemaal zo snel gegaan. Ze wist niet wat ze ervan moest vinden. Aan de ene kant was het spannend, al die veranderingen. Ze was nooit bijster gehecht geweest aan hun oude territorium, al had ze zich er prima vermaakt, en ze vond een nieuwe omgeving alleen maar geweldig. Het was zo gaaf hier! Alles was ze groot, zo nieuw en zo gevaarlijk, ze vond het fantastisch. Aan de andere kant betekende het dat de kans nu wel heel klein was geworden dat ze haar verdwenen vader ooit nog terug zou zien. Niet dat die kans ooit zo groot geweest was, wie wist waar hij heen was gereisd toen hij uit de clan was vertrokken? En het was ook niet alsof het haar iets kon schelen. Hij was degene die nooit de moeite had genomen zijn kittens te leren kennen. Zij had hem niet nodig. Behalve dan dat het haar wél iets kon schelen, en daar ergerde ze zich aan. En met al die gebeurtenissen was het ook het contact met Cute een beetje verloren.
Dus ze slenterde maar een beetje verward en verveeld door het veld, een soort gebied dat ze thuis nooit hadden gehad, hopend dat er iets spannends zou gebeuren wat haar zinnen een beetje kon verzetten. Ze keek wat verbaasd op bij het horen van haar naam. Cute? Nee, het was Briarrose niet. Het was maar gewoon Swallowflight, die op zich misschien ook niet verkeerd was. Ze moest het er maar mee doen. Salmonleap bleef staan tot de ander bij haar was. "Hey, Swallow", bromde ze. Wilde de poes iets van haar? Of was ze gewoon zo blij om haar te zien dat ze zo enthousiast haar kant op gekomen was?

Oh, was het erg duidelijk dat ze een slecht humeur had? Misschien gaf haar chagrijnige bromstem het een beetje weg. Maar nu had Salmonleap een probleem, want waar ze mee zat waren dus totaal niet Swallowflights zaken. Gelukkig was het makkelijk genoeg om een geloofwaardig leugentje te verzinnen. Ze aarzelde even, alsof ze twijfelde of ze het zou zeggen, en zuchtte toen, waarbij ze haar schouders wat liet zakken. "Het is gewoon... ik mis thuis." Haar oortjes gingen er zelfs wat bij omlaag, maar ze paste er wel voor op om er niet overdreven zielig uit te zien. Toneelspel was de kunst van de subtiliteit.