Dit was vreemd, dit hele moment was een vreemde maar leuke droom. Er was letterlijk niet heel veel gebeurd, het ene moment was ze nog Jinglekit en nu was ze Jinglepaw met een hele enge en grumpy mentor die haar verbood de Cavern uit te gaan. Hoe durfde Swallowflight! De tabby poes had al twee moons de tijd gehad om de hele tijd binnen te zitten, nu wilde ze naar buiten en plezier hebben met haar favoriete kat die nog hier rondliep. "Aight Bloompaw," Miauwde ze, giechelend nadruk leggend op haar zusje's nieuwe achtervoegsel. "Ik vind dat we nu groot genoeg zijn om naar buiten te gaan en het nieuwe gebied te onderzoeken, ookal vind mijn mentor het idee vossenstront en wil dat ik moet wachten tot morgen, wat ik weer vossenstront vind want ik wil met jou iets leuks en spannends doen. Dus ga jij mee?" Ratelde Jingle, haar ogen hoopvol gericht op haar zusje, wachtend op een reactie.

Jingle grinnikte toen Bloom ook op haar manier van communiceren nadruk legde op het nieuwe achtervoegsel dat ze nu hadden. Het klonk zo raar en ergens miste de gestreepte poes haar oude naam en wou ze bijna gaan huilen door de nostalgie die haar plots overweldigde. Jep, typisch Jingle. Het ene moment wilt ze in huilen uitbarsten en het andere moment springt ze een gat in de lucht van blijdschap. Nu begon het laatstgenoemde. "Jippieee!" Giechelde ze, en meteen draaide ze zich om naar de uitgang van de Cavern en begon in een vreemd enthousiast huppelpasje naar de buitenwereld te lopen, wetend dat Bloom haar wel zou achtervolgen.

Jingle voelde de vertrouwde vacht van zusje langs de hare strijken, waardoor ze haar tweekleurige ogen op Bloom fixeerde. Ze was mooi, oh zo mooi. Niet alleen door het feit dat ze op hun moeder leek, maar alles aan haar was gewoon mooi. Een glimlach verscheen op de tabby's gelaat. Oh hoeveel ze hield van haar zusje, die gevoelens zijn alleen maar sterker geworden door de dood van Snowdance. Jingle merkte hoe de witte poes kort omhoog keek naar de heldere hemel, en ze wist meteen waar ze aan dacht. "Mama en Twig zijn trots op ons, Bloompje." Miauwde de kattin terwijl ze eerst even de omgeving scande om er zeker van te zijn dat ze niet tegen een boom ofzo zou aanknallen, voordat ze ook naar boven keek. Ze had al het vermoeden gehad dat Twig naar een speciale plek was gegaan die nacht, waar mama nu ook was. Ze had niet veel herinneringen aan het broertje waar ze op leek, maar ze miste hem toch lichtjes. "Ik ben ook trots op ons." Vervolgde ze uiteindelijk.

De stilte die volgde was alles behalve ongemakkelijk, de kattin was stilte namelijk gewend als ze samen met Bloom aan het rondhangen was. Als je niet beter wist dan zou je denken dat de twee zusjes net partners waren, staart verstrengeld en kopjes tegen elkaar geleund. De tabby kattin vroeg zich af of haar vader en moeder ook van elkaar hielden, niet op dezelfde manier als Jingle en Bloom, maar op dezelfde manier als tante Redpetal en ome Branchtrove. Oh wat zou de kersverse Apprentice graag willen dat ze ook een familie had die compleet was. Jingle schudde plots lichtjes haar kop. Ze had dus geen zin om extreem emotioneel te gaan worden nu, ze had geen zin om te gaan denken nu. Dus sprong ze op en zette het op het lopen. Typisch. "Catch me if you can!" Zong Jingle plagend terwijl ze in de bosje verdween.