Dead inside

Alles ging zo snel. Dood, gewonden, en een heel ander leven. Naar niemand was zij toegestapt, al haar gedachten had ze opgekropt gehouden tot op een zeker moment. Ze kon niet meer. Het was zoveel, en het paste niet meer in haar brein. Met een vastberaden gedachte liep ze dan ook af op de enige waarmee ze dit zou kunnen doen, de enige waar ze zich zo goed bij voelde. Maar op het moment dat ze voor ze stond kon ze niks anders zeggen dan een ongemakkelijke "Hey." Ze had haar nog amper gesproken nadat alles gebeurt was, ze was zo druk... Ze had haar niet lastig willen vallen. Ze kon dan toch niet zomaar nu met al haar problemen door de deur komen vallen?

Butterstar had zich gefocust op haar taken, zichzelf deels afgesloten voor de andere clankatten terwijl ze in gesprek was geweest met enkele senior warriors toen de stem van Futuresong haar bijna liet opschrikken. Per direct draaide ze haar kop bij en richtte die op haar oud deputy. Een zachte blik in haar ogen. "Hey Futuresong wat is er?" Vroeg ze haar zachtjes. De zilveren tabby was nog altijd een van haar dichtste vrienden en haar niet aan haar zijde hebben als deputy deed nog altijd pijn maar ze moest de keuze van Future respecteren. "Kan ik je ergens mee helpen?" Vroeg ze voorzichtig en warm een zachte blik op haar gezicht nadat ze de senior warriors had weggestuurd met een zwaai van haar staart.

Gelijk toen ze haar stem hoorde kalmeerde ze alweer een beetje, ze hield zoveel van haar vriendin maar had haar zo weinig geapprecieerd. "Hey," Een klein, zacht maar toch ongemakkelijk lachje vertoonde zich op haar gezicht. "Uhm, ik vroeg me af, of me misschien konden praten?" Starclan, hoe moeilijk dit wel niet voor haar was. Zich openstellen naar iemand, hoeveel ze ook om diegene gaf het bleek bijna onmogelijk voor d'r. Maar nu moest het. Het moest een keer gebeuren of ze explodeerde.

Ze slikte even goed, ookal voelde het vrij lastig. Het frit dat Butter hen naar buiten bracht voelde al beter en toen ze haar stem hoorde moesten haar oren toch even warm wiebelen. "Uhm..." Waarom was het zo verdomd lastig? Waarom was zij zo gek om de leader hiermee op te gaan zadelen? "Het gaat gewoon niet goed. De huilbuien blijven en depressieve gedachten zijn niet te vermijden.Ik heb gister een veels te lang paniekaanval gehad, ik kon gewoon amper ademen." Het floepte er gewoon, misschien net iets te snel uit maar het voelde wel gelijk al beter.

Tuurlijk zou ze beginnen over de medicine cat. En om een of andere reden knalden er nu ook alweer tranen uit haar ogen, enkel omdat ze het hier over moest hebben tegen haar beste vriendin. "Z-zijn er niet katten die de aandacht van een medicine cat veel meer nodig zouden hebben dan ik?" Haar stem werd gelijk anders aangezien ze nog tranen probeerde in te houden, wat eigenlijk onmogelijk was nu ze al rolden. "Ik denk dat ik niet wil toegeven aan het feit dat dit gebeurt." Ze wilde gewoon sterker zijn dan dat.