I'll take my bow

Het begon weer kouder te worden. De warmte die Greenleaf had gebracht werd langzaamaan alweer terug getrokken, het viel te merken aan hoe de dagen korter en kouder werden, de boom hun kleur verloren en de bloemen begonnen te verdwijnen. Het maakte niet uit hoezeer je je best deed om je vast te houden aan de laatste beetjes zonnestralen, je de laatste warme dagen zo lang mogelijk probeerde te rekken; tijd ging toch wel door. Het beangstigde haar, want hoewel de zomer hier goed te doen leek te zijn, merkte ze nu al dat de kruiden en prooidieren begonnen te verdwijnen. Al deze katten zaten te dicht op elkaar en dat begon zijn nadelen te hebben, dan toch eindelijk. Er was een ziekte begonnen, ergens, en die begon hun te treffen. Steeds vaker zag ze katten met dezelfde klachten en zelfs haar kundige mentor wist er soms geen raad mee. Dat was nieuw voor haar, en oh zo beangstigend. Lizardpath had een antwoord op alles, een oplossing voor iedere ziekte; maar niet op deze. Ze moesten toe kijken hoe katten wegkwijnden en het enige wat ze konden doen was hopen. Vragen of Starclan hun wilde helpen, en zelf hun best doen met wat ze hadden. Dat was wat Routpaw deed, ze was erop uitgetrokken om kruiden te zoeken nu ze nog goed waren. Waarschijnlijk had ze iemand mee moeten nemen, maar ze moest even alleen zijn. Dus stapte ze door het gebied heen opzoek naar planten en kruiden die spoedig zouden verdwijnen onder dode bladeren en sneeuw. Het was toen dat ze zijn geur rook. Even slikte ze, nog altijd beangstigd door het geheim dat hij had onthuld. Toch, dan dacht ze terug aan zijn gebroken houding toen hij zijn dode zoon begroef. Ze had hem nodig, en hij haar. Dus gunde de poes zichzelf een pauze en stapte richting de gevlekte vriend. Snel genoeg werd zijn geurspoor sterker en herkende ze zijn robuuste houding. Op enkele staartlengtes bleef ze echte stil staan; er was iets mis. Er klopte iets niet aan wat hij aan het doen was en de sterke geur van bloed. Als versteend bleef ze staan toen zag hoe zijn borst en poten en kop en bek en alles bedenkt wat met bloed, bloed en bloed. Oh starclan, hij had het weer gedaan. Hij had het weer gedaan. Hij had...
Het was een konijn, geen kat. Routpaw slikte een pijnlijke brok in haar keel door en dwong zichzelf te ademen maar toen ze zijn blik ontmoette lag daar niet alleen zorgen in, maar ook iets van angst. Hoezeer ze dat ook probeerde te verbergen. Toch dwong ze zichzelf dichterbij te stappen en legde ze de kruiden die ze al verzameld had neer. "Tiger..." murmelde ze zachtjes en keek hem hopeloos aan. "Waar ben je mee bezig..?"

Toen hij opkeek stonden zijn ambere ogen die haar zo lief waren geworden anders. Wild, kwaad, alsof hij ook haar zo aan stukken zou kunnen scheuren. Haar adem stokte in haar keel, maar toen hij haar leek te herkennen leek hij te kalmeren, waarna hij zijn blik beschaamd afwennde. Schuld gevoel overgolfde haar, wetend dat hij de angst in haar ogen moest hebben gezien. Ze wilde hem zeggen dat het oké was, dat ze hem niet vreesde. Maar dat was een leugen, en dat besef drukte zwaar op haar schouders. Waarom vreesde ze haar vriend terwijl hij het al zo moeilijk had, terwijl hij juist nu iemand nodig had die hem vertrouwde. Toch, dat konijn. Zou die Shadowclan apprentice hetzelfde lot hebben ondergaan? Zou diens lijk- Routpaw kapte die gedachte af. Nee, nee, het was niet zo. Dat was Tigergaze niet. Zo was hij niet. Ze moest hem vertrouwen, hij was immers haar vriend en oh zo dierbaar. Ze kon niets anders dan toekijken terwijl hij door zijn poten heen zakte, verzwakt en pijnlijk. Zijn eens zo imposante lichaam was niets meer dan een hoopje bloed en vacht. Routpaw huiverde. "Ga weg.. ga weg voordat je de volgende bent.." zijn stem kraakte en het brak haar hart hem zo te zien. "Ik wil niet dat je ook dood eindigt."ze vreesden hetzelfde ding, alleen Tigergaze durfde het toe te geven. Routpaw walgde van haar eigen angst, van het feit dat ze niet wist of ze wel naar hem toe moest stappen. Toch klemde ze haar kaken op elkaar en verbeet ze haar vrees, want dit was Tigergaze, haar vriend, geen moordlustige moordenaar. Haar hoofd sprak andere dingen, fluisterde haar zorgen toe die ze onmogelijk kon negeren. Maar haar hart wist wel beter. Dus stapte ze dichterbij en vleide haar kop na één seconde van twijfel tegen zijn gebroken lichaam aan, waarna ze zich liet zakken en haar neus in zijn wang drukte. "Je bent geen moordenaar," waren haar ademloze woorden. "J-je bent Tigergaze, m-mijn vriend, dat ben je," ze wilde zijn tranen niet zien, hem niet zo gebroken en pijnlijk zien liggen. "En dat zal je altijd zijn,"