Big and strong now...

Onderwerp: Big and strong now... vr 1 sep 2017 - 19:43

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

Het was de avond na de ceremonie. Redpetal was verhuisd naar de warrior-hoek en Avidpaw en Cedarpaw naar de plaats waar alle apprentices sliepen. Het voelde zo raar om zo ver weg van hen te zijn. Ze staarde wat zielig naar haar nest, klein en ver van de rest, ijskoud en niet erg aanlokkelijk. Ze wist niet of ze nog alleen zou kunnen slapen. Ze had altijd iemand bij haar gehad om de nachtmerries weg te houden, al meer dan tien manen lang. En nu.. Nu was er niemand meer. Haar hart deed pijn en ze moest de tranen wegdringen uit haar gouden ogen. Nee, niet huilen, maande ze zichzelf aan. Ze was sterk. Ze was een volwassen kat nu, een mentor, een moeder, en puur omdat haar kittens nu niet meer vlak naast haar sliepen betekende dat niet dat ze haar zouden vergeten. De kleine kattin kon echter niet gaan slapen zonder zeker te weten dat ze veilig waren, dat ze geen vragen meer hadden, dat ze zich compleet op hun gemak voelden. Redpetal baande zich een weg door de nesten, voorzichtig, proberend om op niemand zijn staart te gaan staan, tot ze bij de apprentices kwam. Ze keek om zich heen. Uiteindelijk spotte ze Cedarpaw, al was Avidpaw momenteel nergens te zien. De kleine kattin forceerde een glimlach op haar snuitje. Ze mochten niet weten hoeveel pijn het deed om hen het nest te zien verlaten. Ze moesten kunnen opgroeien zonder angst en zonder schuldgevoel. "Hee, Cedarpaw!", mauwde ze, zachtjes spinnend, terwijl ze hem een likje over zijn kopje gaf en hem dichter tegen haar trok met haar staart. Hij was hier, hij leefde.. En het deed er voor haar nu niet toe of hij zich zou generen, of hij zich weg zou trekken - al zou het haar misschien wel kwetsen.

Onderwerp: Re: Big and strong now... vr 1 sep 2017 - 20:14

Van zijn enthousiasme van vanochtend was nog niets verdwenen. De hele dag had hij zowaar door de grot heen gesprongen, voornamelijk omdat hij er nu eindelijk uit zou mogen. Door de reis wist hij al een beetje hoe het was daarbuiten, maar nu was het toch anders. Hij zou met Jayflame mogen gaan trainen, hij zou groot en sterk worden net als zijn vader. Maar hij zou het beter doen dan zijn vader had gedaan. Cedar zou loyaal zijn aan zijn clan en aan zijn familie. Aan alle katten om zich heen. Van al het respect dat hij ooit voor zijn vader had gehad, was nog maar weinig over. Hij had er zijn eigen doel van gemaakt om een betere Warrior te zijn dan dat. Na de ceremonie was hij naar de Apprentice's Den gerend in de hoop een goede plek voor zichzelf te kunnen vergaren. Het was hem nog redelijk gelukt, al leek zijn nest nog niet echt ergens op. Dat was een klus voor later, vond hij zelf. Bij het zien van het trieste hoopje mos had hij zijn schouders maar opgehaald, nu was het tijd voor leukere dingen. Zodra hij het algemene kamp weer opliep, vielen zijn ogen op zijn moeder. Zijn ogen begonnen meteen te glinsteren toen ze hem bij zijn nieuwe naam noemde en hij liep op haar af. Wat hij dan weer niet verwachtte, was om meteen in een knuffel te worden getrokken. "Maaaam," grinnikte hij, ietwat gegeneerd. Alsnog maakte het hem niet heel veel uit, al hoopte hij wel dat zijn mede-Apprentices het niet zouden zien. "Ik ben een Apprentice nu!" riep hij vrolijk uit, alsof ze het niet al lang wist. Hij wilde om haar heen rennen, een gat in de lucht springen, maar ergens vond hij het ook wel weer fijn om zo tegen haar aangedrukt te zitten.

this one's for the torn down, the experts at the fall
Big and strong now... 38pcdYz

come on friends, get up now, you're not alone at all

Onderwerp: Re: Big and strong now... zo 3 sep 2017 - 12:14

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

Cedarpaw trok zich gelukkig niet weg. Redpetal maakte daarvan dankbaar gebruik om haar neusje tegen zijn kopje te duwen in een warm, moederlijk gebaar, om zijn bekende geur te ruiken, om te voelen met al haar zintuigen dat hij hier was, helemaal oké, nog altijd haar kleine zoontje. Ook al zou hij in geen tijd groter zijn dan haar, ze was er zeker van. Ze hadden hun grootte van hun vader en dat was één van de weinige dingen waar ze dankbaar voor was dat ze van hun vader hadden. Ze trok haar kopje terug zodat ze hem aan kon kijken. Haar gouden ogen glommen trots als ze in zijn groene ogen keken. Dezelfde groene ogen als van zijn zus en zijn vader. Ze vroeg zich af of Bunnykit ook zo'n groene ogen zou gehad hebben, maar de gedachte bracht een pijnlijke steek in haar hart dus deed ze haar best om hem te verdringen. "Ik weet het, Cedar.", mauwde ze, een licht droevige ondertoon in haar stem al moest ze wel blij zijn bij het zien van zijn enthousiasme. Het was aanstekelijk en het was zo fijn om hem gelukkig te zien. "Jullie worden al zo groot.", mauwde ze, een warme glimlach rond haar snuitje. Ze wreef haar kopje weer even langs de zijne, haar ogen gesloten om de tranen die dreigden door te breken te verbergen. Ze mocht niet huilen. Dit was een vrolijk moment voor hem, en dat zou ze niet verpesten.