Entertain me please

Nukkig staarde Elkkit voor zich uit. Het was hier zó saai, hoe moest ze hier voor de rest van haar leven overleven? Nu ja, als ze niet lang meer bleef leven hoefde ze ook niet meer te overleven, dat scheelde alweer. Dramatisch zuchtend legde ze haar kopje op haar voetjes, en trok een chagrijnig gezicht. Nog even en ze was zo goed als dood. Oké, dat was wel wat overdreven. Na een tijdje besloot ze dat op de grond liggen en verveeld kijken ook geen oplossing was. Misschien moest ze zelf eens iets ondernemen, want zo werd het nooit wat. Ze sprong op en wandelde naar de eerste de beste kat toe die ze zag. En nu? Ze staarde de kat voor haar met haar grote blauwe oogjes aan. ”Ik verveel me te pletter.” zei ze boos, en plofte op haar kont op de grond.

Eerste post voor Amberstorm

Amberstorm keek geïrriteerd naar de kitten die opeens voor haar ging zitten. Ze verveelde zich, blijkbaar. Wauw. De veel grotere poes boog neer naar de kitten, haar groene ogen niet bepaald vriendelijk en haar stem niet bepaald warm als ze sprak. "Dat is dan dikke pech.". Het was stil, bijna gefluisterd, want ze hoefde de boze blik van de queen die deze kitten moest babysitten niet te zien. De jonge warrior had geen tijd om zich bezig te houden met domme kittens. Dat ze naar hun moeder gingen, die hadden ze tenminste nog. Sowieso hadden ze een moeder die wel naar hen uitkeek; dus waarom moesten ze dan nog aandacht hebben van haar? Kleine veeleisende huilbaby's.

Helaas voor Elkkit had ze niet de meest geschikte kandidaat uitgezocht om lastig te vallen. "Dat is dan dikke pech." zei de poes. Het kleine poesje was even van haar stuk gebracht door deze reactie, normaal gesproken wilde er altijd wel iemand met haar spelen. Maar deze hier kennelijk niet. Had ze wat fout gedaan? Misschien had ze het liever moeten vragen. Nu ja, daar was nou niks meer aan te doen. "Jij bent stom." verklaarde ze toen boos, totaal uit het veld geslagen. Ze was niet van plan de poes met rust te laten, dus bleef ze haar boos aankijken. "Waarom wil je niet spelen?" besloot ze uiteindelijk te vragen. Het was voor haar namelijk een groot raadsel, wie wilde er nou niet spelen?

Amberstorm haalde onverschillig haar schouders op toen de kitten haar stom noemde. Alsof het haar iets boeide dat een onnozele kitten haar dom vond. En toch, toch deed het ergens wel pijn. Niemand werd graag stom genoemd - en uit de onschuldige snuit van een kitten leek het zo veel harder. Alsof het Starclan was die door hen sprak, juist omdat zij nog onschuldig waren. Hoe veel Amberstorm ook probeerde te doen alsof ze van ijs gemaakt was, ze was gewoon zo hard niet. De pijn in haar hart zette zich echter snel om in woede; het was een zelfverdedigingsmechanisme. met woede kon ze omgaan, met verdriet niet. Verdriet deed haar pijn en woede de katten om haar heen "Gewoon.", mauwde ze als antwoord op Elkkit. Haar stem was nu eerder geïrriteerd, iets luider maar nog steeds stil. Soms kon het haar ook gewoon geen ene zak meer schelen. Ze was te uitgeput van altijd maar aan alles te denken.