Peculiar

Jayflame onderdrukte een zachte zucht terwijl hij zich nog een keer omdraaide. Hij had helemaal geen zin om te gaan slapen. Het liefste wilde hij naar het nest van Routpaw wandelen zodat hij haar kon vragen of ze samen een nachtwandeling konden gaan maken, maar dat zou hier veel te veel opvallen. Als ze al geen vraagtekens hadden gezet achter zijn gedrag toen Routpaw het duidelijk moeilijk had gehad met hun vertrek uit hun oude territory, dan zouden ze dat zeker weten wel doen als ze hem midden in de nacht aan haar hoorden vragen of ze mee wilde gaan naar buiten. Ze konden beter gewoon van te voren afspreken zodat niemand wist dat ze samen weg zouden gaan zodat ook niemand achteraf vragen kon gaan stellen. Maar jeetje, wat kostte het hem toch moeite om nu niet op te staan, naar haar toe te lopen en het haar te vragen. Hij vond het al lastig genoeg dat hij een training moest leiden voor twee apprentices, laat staan dat hij zijn gevoelens voor Routpaw zomaar even opzij moest zetten. En dan moest hij ook natuurlijk voor Rousepaw verbergen dat hij überhaupt gevoelens had voor de WindClan medicine cat apprentice, anders ging hij waarschijnlijk weer een hele preek krijgen waarbij het hem kwalijk genomen werd dat hij er niet meer aan deed om zijn gevoelens te verbergen. Hij onderdrukte een zucht. Soms wilde hij dat Routpaw zonder belangrijke rank gewoon in zijn Clan had gezeten om het allemaal makkelijker te maken, maar was dat niet een egoïstisch iets om te denken als ze zich juist gelukkig voelde met haar rank in haar Clan? Hij schudde zijn kopje om zijn gedachten te verdoezelen en besloot om maar zelf naar buiten te gaan. Hij ontweek zorgvuldig staarten en andere lichaamsdelen van katten terwijl hij zich een weg naar buiten baande. Hij had niet eens in de gaten waar hij naartoe liep totdat hij opeens omhoog moest klimmen. Zijn spieren spanden zich aan en tevreden zijn voelde hij aan dat hij zijn spiermassa niet verloren was geraakt tijdens de uitputtende reis. Hij hees zichzelf met enige moeite omhoog totdat hij opeens de schrik van zijn leven kreeg en nog net kon voorkomen dat hij weer naar beneden viel toen hij Chivypaw herkende. “Chivypaw,” zei hij en hij deed zijn best om het niet beschuldigend te laten klinken, “ik schrok me echt letterlijk bijna dood!” Hij grinnikte vervolgens en zette het laatste beetje kracht met zijn achterpoten zodat hij volledig op de rots stond, vlak naast haar. “Kon jij ook niet slapen?” vroeg hij vervolgens.