Hello there, little brother.

Razor lag op haar rug en was wat met haar pootjes in de lucht aan het slaan terwijl ze verveeld zijnde keek naar de bewolkte lucht waar ze ondertussen al wel gewend aan was geraakt. En ze was aan die vier saaie eiken ondertussen ook al wel gewend geraakt. Maar de rots bleef speciaal voor haar, want daar hield haar vader zijn toespraken en daar was ook de eerste keer waar ze hem gezien had. Ze kon zich nog goed herinneren hoe robuust hij er wel niet had uitgezien op de rots, neerkijkend op de katten die zich om hem heen verzameld hadden. Ze kon zich ook nog herinneren dat Shark naast hem had gestaan, een kleine gestalte vergeleken haar vader. Of misschien leek dat in haar verbeelding wel zo, want Shark leek ook wel intimiderend groot als hij voor haar neus stond. Ze wist dat ze echter geen angst van hem hoefde te hebben; hij deed altijd vriendelijk tegen haar. Het was niet dat ze echt toenadering naar hem zocht, maar hij was gewoon vaak in de buurt van haar vader waardoor ze elkaar vaak tegen het lijf liepen. Ze had hem ook al een paar keer zien uitvliegen tegen een paar young ones en het was gewoon leuk om te zien hoe de young ones met de meest grote bek dichtklapten als Shark zijn mond opendeed. En als haar vader passeerde, durfden ze al helemaal niks meer. Het gaf haar een speciaal gevoel dat haar vader zo’n ontzag kon opwekken met één simpele kille blik. Ze wilde dat zij dat ook kon, maar ze dacht niet dat haar blik binnen de kortste keren zo intimiderend zou zijn. Niet als ze een kleine kitten was met een stomme piepstem. Razor draaide haar kopje opzij toen ze een geluid hoorde en ze de geur van haar broertje herkende. “Jim!” Ze begroette hem met haar gebruikelijke groet: een harde zet en een pootje tegen zijn neus. Jep, dat was haar manier van affectie tonen. Ongeveer dan. “Jij jonger dan mij!” Ze keek hem triomfantelijk zijnde aan, want het feit dat zij als éérste was geboren en hij een paar seconden láter, was voor haar toch héél speciaal!

Razor onderdrukte een luide zucht toen ze het gezicht van haar broer zag. In tegenstelling tot haar was hij niet echt bezig met zo intimiderend mogelijk over te komen. Nee, hij dacht dat hij door een schattig gezicht op te zetten kon voorkomen dat iemand hem pijn zou doen. Razor hoopte voor hem dat dit een fase was en dat dit later wel zou overgaan, want anders kon ze hem nog vaak uit de problemen komen halen. En ze dacht wel dat ze dat ging doen. Ze was het misschien niet helemaal eens met de manier hoe hij communiceerde met anderen, maar het was ook weer niet dat ze niet voor hem op zou komen. Ze waren immers in hetzelfde nestje geboren en familie moest bij elkaar blijven. Plus ze was er vrij zeker van dat hun vader ook voor Jim zou opkomen mocht hij in de problemen komen, dus ze moest duidelijk maken dat zij in de pootstappen van haar vader kon treden op alle vlakken. Ze grinnikte toen ze een klein boze frons zag verschijnen in het gezicht van Jim. Misschien had haar kleine broertje dan toch wel meer pit dan ze in eerste instantie zou denken. “Broertje boos?” vroeg ze plagend, waarna ze besloot om hem nog eens een zet te geven. Deze was harder dan die van daarnet en Razor zwiepte uitdagend met haar staart. “Broertje niet boos zijn,” zei ze vervolgens lachend. “Broertje te verlegen om boos te zijn.” Ze grinnikte en gaf hem weer een lichte zet. Daarna zuchtte ze en keek over haar schouder naar het gedeelte waar members rondliepen en waar er een uitweg was om naar het struikgewas te gaan. “Ik wil buiten,” mopperde ze. “Saai hier.” Ze keek hem met een pruillip aan. Zou hij meegaan als ze zielig genoeg deed? Dan kon ze de schuld op hem steken en zeggen dat het zijn idee was geweest om naar buiten te gaan.

Hm. Als ze had mogen kiezen, had ze liever een broer gehad die wat meer pit had en voor zichzelf opgekomen zou zijn. Die tegen haar was gesprongen om haar te laten boeten voor haar gedrag en haar duidelijk had gemaakt dat ze het de volgende keer niet meer mocht doen. Maar natuurlijk hield Jim het alleen maar bij gezichtsexpressies en deed voor de rest geen moeite om actie te ondernemen. Razor dacht dat dat later nog wel zou veranderen en dat er waarschijnlijk meer achter Jim schuilde dan hij in eerste instantie prijs wilde geven, maar daar zou ze later nog wel achter komen. Ze kon niet geloven dat als ze beiden kittens waren van hun vader dat één van hun een ander karakter zou hebben dan die van hem. Ze zag haar vader juist als een rolmodel en dacht dat Jim hetzelfde idee zou hebben. Haar andere broers had ze nog niet ontmoet, maar ze dacht niet dat dat lang ging duren eer dat ze hun zou ontmoeten. Ze had twee van hun al eens rond zien lopen, maar gewoon nog niet de kans gehad om ze tegen te houden. Razor draaide haar kopje toen Jim opeens naar de uitgang begon te kruipen en met een grijnsde rende ze achter hem aan. “Bedankt,” snorde ze en ze schuurde haar kopje even langs zijn flank terwijl ze hem achtervolgde en naar buiten ging. Ze keek behoedzaam naar een paar members die rondliepen in het camp, maar zag hun vader en moeder niet. Ze zag ook geen queens die de wacht hielden en smaalde al bij het idee hoe boos haar vader wel niet op hun zou worden als hij er achter zou komen dat ze met gemak hadden kunnen ontsnappen. “Snel!” Ze wenkte haar broertje en rende, zo snel als haar kleine pootjes haar konden dragen, langs het gedeelte waar de members liepen. Vervolgens sprong ze in een paar struiken die aan de overkant stonden en wachtte tot Jim zich bij haar zou voegen. “Welke kant op?” vroeg ze aan hem zodra ze geluid achter zich hoorde en concludeerde dat dat Jim moest zijn. Als hij onderweg niet ergens opgehouden was geweest, that is.

Zoals verwacht stond haar broer nog geen twee seconden later naast haar. Hoewel ze rekening had gehouden met het feit dat hij onderweg gesnapt kon zijn, was ze daar niet vanuit gegaan. Hij leek misschien een beetje duf omdat hij soms niet praatte, maar het was wel nog altijd haar broer en Razor geloofde oprecht dat ze allebei even slim, snel en handig waren als het ging om dit soort dingen. Ze toonde dat alleen niet vaak aan haar broer en hoewel ze zich daar misschien schuldig over moest voelen, was dat niet echt zo omdat ze wist dat hij het wel van haar pikte en toch van haar bleef houden, net zoals zij dat deed van hem. Ze keek even verbaasd zijnde naar haar broer toen hij voorstelde om naar de den van hun vader te gaan. Nee, verbaasd was ze niet alleen; ze was onder de indruk. “Goed idee,” mauwde ze vervolgens en ze gaf haar broer een knikje dat respectvol overkomen zou zijn ware het niet dat ze plagerig naar hem grijnsde, alsof ze het nog altijd niet kon geloven dat haar zogenaamde brave broertje zoiets kon voorstellen. Ze controleerde haar omgeving, liet zich naar de grond zakken zoals ze dat een paar members had zien doen in het camp en sloop toen naar voren, in de richting van Claw’s den. “Als we ouder zijn gaan we buiten camp verkennen.” Het was allemaal leuk en aardig om zich in Claw’s den te begeven en de eiken te verkennen die zich in het midden van hun camp bevonden, maar ze wilde ook graag zien waar de members het over hadden als ze over het gebied buiten het camp praatten. “Papa is er niet,” fluisterde ze naar haar broer terwijl ze zich concentreerde op eventuele geluiden binnen de den, maar die hoorde ze niet. Hoewel ze graag de leiding wilde nemen, bleef ze deze keer wat achter bij haar broer en drukte haar flank zachtjes tegen de zijne aan. Als ze dan toch Claw’s den en eventueel een boze vader moesten trotseren, deden ze dat op z’n minst samen, als broer en zus. Als een team.

Ze zou het natuurlijk nooit hardop aan hem toegeven, maar stiekem vond ze het wel fijn dat ze dit samen deden. Ze mocht hem misschien wel plagen, maar ze wist dat ze het niet zou toelaten als andere kittens iets vervelends bij hem zouden proberen of als hij in de problemen zou komen. Ze wist ook dat ze hem nooit achter ging laten om hun boze vader alleen te trosteren mocht deze dadelijk opeens binnen komen. De kans was natuurlijk vrij groot, maar wie weet was hij wel weer Elitezaken aan het doen met oom Shark. En dus konden ze voor nu vrij rond lopen. En anders konden ze altijd nog naar buiten rennen of zichzelf verstoppen. De she-cat liep vastberaden naar binnen en opende haar bek. Ze rook de geur van haar vader, maar ook vaag die van oom Shark en hun moeder. Dat was natuurlijk ook niet gek als je je bedacht dat oom Shark de commander was en haar moeder zijn partner was. Het zou vreemder zijn als ze de geur van een andere kat hier heel sterk kon ruiken, tenzij hij natuurlijk plannen aan het smeden was met desbetreffende kat. Jammer dat haar vader geen duidelijke aantekeningen met zijn klauwen op de grond had gemaakt of zo zodat ze konden ontdekken wat de toekomst hun nog zou brengen, want anders konden ze daar zeker een blik op werpen. “Oom Shark is hier recent geleden geweest,” merkte ze op. Ze wist niet hoe Jim hem zag, maar voor haar was hij een soort van oom. Natuurlijk was hij niet haar echte oom omdat Shark en haar vader geen familie van elkaar waren, maar hij deed aardig tegen haar en leek haar soms de affectie te geven die ze bij haar vader miste. In tegenstelling tot haar vader kwam hij wel eens bij haar staan om haar een plagerig zetje te geven of heel even met haar te praten. Bovendien was hij de commander en zag Razor daarom des te meer reden om hem als “oom” te benoemen. “Waarover gehad hebben denk je?” Ze draaide haar kopje naar haar broertje. “Ik geruchten gehoord van territoryovername.” Het woordje kwam er niet zo soepel uit en Razor wiebelde even zuchtend en geïrriteerde zijnde met haar oortjes.