King

Het was geen week geleden toen Letum zijn ogen opende en in een totaal nieuwe wereld zat. Een nieuwe Clan, nieuwe groep katten, een nieuw kamp, nieuwe vrienden, en zelfs een nieuwe moeder. Wie hij echt meteen hij begon te respecteren. De bruine kater was al een tijdje opgekroeld tegen de vacht van zijn moeder en siblings - die hij nog niet echt kende. Nu de zon volop hoog aan de hemel stond beslpot Letum om gewoon op te staan en naar buiten te lopen. Weer op verkenning, wat was beter dan dat? Nou ja - alles, eigenlijk. Maar tenminste was het iets. Hier kon hij ook niet veel doen. Zijn vader was altijd erop uit en zijn siblings waren oké maar hij wou zelf op avontuur gaan. Buiten in de wildernis. Niet vast in het kamp. What was the fun in that?

- Jinx

De dagen waren te lang, te vermoeiend. De kater verlangde naar rust, maar telkens als de nacht inviel kon hij die toch niet vinden. Hij viel pas in slaap wanneer zijn lichaam fysiek niet meer kon functioneren zonder rust, of wanneer hij al uren rusteloos in zijn nest had gelegen. En dan alsnog werd hij wakker nog vlak voor de zon opkwam. Zo ook nu. Het nieuwe bloodclan camp, dat zich had gelegen bij de oude eiken van de clans, was nog gedompeld in een zwak geel licht toen hij wakker werd. De zon was net nieuwsgierig boven de horizon komen gluren en het hele kamp leek nog diep in slaap. Vermoeid werd hij wakker, maar de kater wist al dat hij de slaap toch niet kon vatten. De kater besloot maar wat te gaan jagen en tegen de tijd dat hij terug kwam, stond de zon al een stuk hoger aan de hemel. De bossen waren een goed stuk jachtgebied, die clankatten waren verwend. Eenmaal terug in het kamp viel zijn blik al snel op een eenzame kitten die waarschijnlijk de nursery uit was geslopen. Jinx herkende hem, herkende die groene ogen. Dit moest Letum zijn. De kater pakte zijn merel op en stapte op het kleintje af. "Heb je al eens echt vlees geproefd, kleine?" bromde hij vriendelijk.

Zijn iets nieuwsgierige ogen waren net gericht op het uitgang van het kamp. Hij had geen idee hoe het echt was daar buiten. Hij was wel aan het overwegen naar buiten te gaan. Niemand zal het merken, toch? Hij was nog klein, niet veel katten zullen hem dan zien, en hij zou ook amper geluid maken als hij echt naar buiten ging. Letum was net op het punt om een poot richting de uitgang te zetten totdat een onbekende stem hem aansprak. "Heb je al eens echt vlees geproefd, kleine?" Zijn felgroene keken op naar dat van de zwarte kater. Hey, hij had hem nog nooit gezien - laat staan ontmoet. Meteen gleed zijn blik wat meer naar beneden naar de merel dat tussen zijn kaken hing. "Nog niet." Zei hij maar eerlijk. Zou hij dan stoer zijn als hij dat deed? "Maar daar kunnen we wel verandering in brengen, toch?" Ja, vastberadenheid. Dat was een sleutel naar trots.