Anathema

Overdag deed Amber het al een stuk beter. Hij werd nooit meer lastig gevallen en daardoor was zijn depressieve periode grotendeels achter de rug. Maar 's nachts werd het allemaal alleen maar erger. Bijna elke nacht werd de rode kater wel geplaagd door nachtmerries over zijn zus Amare, Demonslayer en de kittens. Elke droom eindigde hetzelfde: Hij stond alleen in een donker woud. Of nou ja, alleen, hij zag niemand. Maar honderden stemmen leken naar hem te schreeuwen dat hij ze had vermoord.

Dit was weer zo'n nacht, het was erger dan ooit te voren en na heel lang naast Demon in zijn slaap te hebben liggen bewegen, schrok Amberhunt met een schreeuw wakker en plante zijn scherpe nagels in zijn gigantische mate.

+Demonslayer (en geïrriteerde katten)

Zijn geschreeuw duurde een paar tellen en ging daarna over in een zware ademhaling. Hij voelde Demonslayer wakker worden, eerst grauwde hij maar toen de kater door had wat er gebeurde begon hij Amber te kalmeren. Starclan zij dank waren de drie kittens niet wakker geworden. Demonslayer bleef zeggen dat het maar een droom was en dat hij veilig was. Amberhunt probeerde rustig te worden. Maar hij voelde tranen langs zijn wangen lopen. Daarom drukte hij zijn gezicht in Demonslayers vacht en snikte daar zachtjes.

Amberhunt drukte zijn betraande gezicht, hoe groot en sterk hij zich ook voordeed tegenover andere kreeg de massieve tom nu een brok in zijn keel. Om zijn partner zo te zien brak zijn hart in duizend stukken. Het werd tijd dat hij voor Amberhunt hulp ging zoeken, iets wat hem hielp om van deze dingen af te komen. Acefray leek niet bepaald op de wereld te zijn en Bitterpaw was al druk genoeg daarnaast had hij her en der wat gehoord van zijn mate dat de grijze apprentice het niet echt zag zitten om medicine cat te worden. Iets wat hij wel kon begrijpen, het was een moeilijke taak. Vandaar dat hij besloot om langs iemand anders te gaan, er liepen nu toch genoeg andere medcats die misschien raad wisten. Demonslayer gaf weer een paar troostende likjes over Amberhunts oor, terwijl hij zachtjes suste dat het allemaal goed kwam. "Wil je even een rondje lopen buiten? Een frisse neus zal je goed doen" Mauwde hij zacht, zijn pluizige staart om zijn verdrietige partner heen slaand.

Oh nee, waarom moest hij nou zo zijn? Als de andere hem zo zagen... Gelukkig was Demonslayer heel lief. Hij stelde voor om naar buiten te gaan en een rondje te lopen. Amberhunt keek naar de drie kittens. Ze sliepen, en dat zou nog wel even zo blijven. "Ja...Goed idee" Miauwde hij met stokkende stem en hij ging staan. "Sorry dat ik je wakker maakte" Fluisterde hij terwijl hij in de richting van de uitgang begon te lopen. Het was nog steeds een wonder voor Amberhunt dat Demonslayer voor hem had gekozen. Hij wist dat de kater niet veel met anderen praatte maar toch... Hij had vast wel een stabieler iemand kunnen vinden, toch? Soms had hij gewoon het gevoel dat hij Demon niet verdiende.