Your time will come

De grijze kattin legde haar vermoeide hoofd op haar voorpoten. Het leven was sinds het begin van de journey zeker niet makkelijk geweest. Anders dan de vorige leafbare die ze had meegemaakt was het nu écht leven of doodgaan. Je moest gebruikmaken van elk stukje prooi dat er maar te pakken kon werden gekregen. En StarClan, wat deed haar buik nu zeer. Ze zou het waarschijnlijk wel overleven. Ja, daar was ze sterk genoeg voor. Maar wat zou ze de honger die de laatste paar moons steeds intenser was geworden graag willen stillen. In dat geval zou iedereen er beter van worden als ze nu zou gaan jagen. Ze stond op en rekte zich uit, wat wel nodig was gezien de koude grond waar ze op had gelegen. Zachtjes trippelde ze naar de ingang van de grot,
tot plotseling een piepje haar aandacht trok. Een warm gevoel overstroomde haar en ze draaide zich om. "Wat doe jij hier nou, kleintje?" Mauwde ze op een moederlijke manier.

-Dawnkit first

Dawnkit had sinds twee dagen haar oogjes pas open, maar doordat ze niet echt een vaste verzorger had was ze al erg zelfstandig. Vanochtend had ze het gewaagd naar de ingang van de grot te sluipen, aangezien er niet echt iemand aandacht had voor haar vandaag. Dawnkit kreeg al snel een pluisje in haar zichtsveld en ze rende, zo goed en kwaad als dat ging, op het nieuwe ding af. Terwijl ze daar mee bezig was, struikelde ze geregeld over staarten en andere lichaamsdelen van de oudere katten. Gelukkig nam niemand dat haar kwalijk. Toen ze dicht bij de uitgang was, werd ze overspoeld door een hevige kou van de koude wind. Ze trilde en ging even zitten om uit de hijgen. Toen ze merkte dat ze helemaal stijf werd van de kou begon ze bang te piepen. "Wat doe jij hier nou, kleintje?" De stem klonk aardig en Dawnkit zocht naar de woorden om uit te leggen wat er met haar aan de hand was. "Ik jagen pluisje, maar nu koud!" Probeerde gebrekkig uit te leggen.

Het antwoord van de - zo te ruiken - ShadowClankit gaf haar meteen de behoefte aan een nestje. Daar zou ze jammer genoeg nog even mee moeten wachten. De omstandigheden waren hectisch en ze had bovendien niet eens een mate. Het was niet dat ze daar niet voor openstond. Ze had zeker behoefte aan wat liefde in haar leven, maar ze was met haar grote bouw niet bepaald aantrekkelijk.
Een pijnlijk grimas verscheen op haar gezicht, maar ze wist zich snel weer te herstellen. Het ging nu allemaal even om de ongelofelijk schattige kitten die zich te dicht bij de opening waagde. "Moet Dawnwhisper meehelpen met op pluisjes jagen?" Ze straalde. "Maar als we dat doen, dan doen we dat wel even die kant op. Hier is het veel te koud." Instrueerde ze terwijl ze met haar staart naar weer dieper de grot in wees.