Mousedung world...

Met lange passen droeg de zilvertabby zich over het berglandschap. Ze was opzoek naar een kruid dat nou net weer bij een van de gevaarlijkste plekken moest groeien. Vulture's Drop. Het was een aardig eind lopen vanaf de Clan Cavern en daarbij hopen dat er nog genoeg zou staan. Als er überhaupt nog stond. Het voelde alsof er opnieuw droogte heerste en er een gigantisch tekort aan kruiden was. Zodra Rousepaw door de struiken stapte bij de afgrond ontmoette haar ogen die van een ander. Een bekende, een Thunderclanner, een Warrior. Haar ijsblauwe ogen kruiste met de fel gele ogen van Eveningglow. "Hey Eveningglow," sprak ze op een half zuchtende wijze. Het was niet dat ze het vervelend bedoelde tegenover de kattin. Nee juist niet. Ze was enkel enorm vermoeid door de drukte die al een tijdje aan de gang was. Alles kostte simpelweg enorm veel energie op het moment.

“Rousepaw.” Niet een heel uitgebreide begroeting als je het haar vroeg. Maar ja, een begroeting was een begroeting. In een rustig tempo zette ze een aantal stappen in de richting van de kattin. Snel liet ze haar ijsblauwe ogen over het lichaam van de ander glijden, zag er op zich prima uit. "Hoe voel je je?" vroeg Rousepaw zodra ze wat dichterbij stond. Natuurlijk viel het niet alleen aan het uiterlijk van een kat te zien of deze gezond was of niet. Kleine pijntjes waren vaak niet te zien maar konden wel veel betekenen. Vandaar dat het handig was om zo nu en dan aan katten te vragen hoe het met iedereen ging. Op het moment deed ze haast niets anders dan dat.

De kattin leek wat in te slikken. “Met mij is niks aan de poot Rousepaw, maak je daar maar niet druk om.” Het kwam met een waterig glimlachje. Er was dus waarschijnlijk wel iets aan de hand maar dat wilde Eveningglow haar niet vertellen. Nu was het haar taak als Medicine cat apprentice om daar toch achter te komen zonder dat het vervelend voor de kattin was. En dat was niet haar beste kwaliteit, subtiel zijn. “Ondanks alles kan ik niet ontkennen dat je hier wel uitzicht hebt.” Misschien was het slimmer om eerst een beetje een gesprek verder aan te knopen voor ze echt zou gaan graven. "Zoiets zul je niet snel in ons oude gebied zien, inderdaad. Mis jij het eigenlijk?" Het was altijd wel een veilige gok om daar naar te vragen want katten hadden er altijd wel wat over te vertellen. Misschien was hetgeen wat de kattin probeerde te verzwijgen wel heimwee.

De witgrijze kattin gaf een knikje. Oh, daar zat waarschijnlijk ook wel een deel van het probleem. “Meer dan goed voor me is.” Precies dus. Eveningglow was een van de katten die behoorlijk last had van heimwee naar het oude gebied. Rousepaw gaf een knikje terug als teken dat ze het begreep. “Maar er wordt van ons verwacht dat we niet klagen, tenminste dat gevoel krijg ik soms. En jij, mis jij het?” vroeg de young warrior haar. Ergens begreep Rousepaw ook wel waarom Eveningglow dit zei. "We zullen terug gaan naar het oude gebied ooit, dat is nu alleen nog onbewoonbaar." Rousepaw sprak deze woorden met een halve zucht. "Ik denk dat we nou eenmaal hier moeten overleven tot we terug kunnen, want ja ik zou ook graag terug gaan. Maar alleen wel pas als het ook echt kan." Het zat allemaal vrij lastig en voorlopig was het wachten op bericht van Starclan dat het oude gebied weer als bewoonbaar werd gezien.

Er kwam een knikje van Eveningglow, een er wat zwaar uitziend knikje om precies te zijn. Het was duidelijk dat de kattin het niet graag toe gaf en liever recht naar huis wilde lopen. “Ik weet het”, sprak ze dan ook. Rousepaw knikte zacht voor ze haar blik een keer over de omgeving liet gaan. “Hoe gaat het met Glazeheart?” De zilvertabby had al een vaag idee dat Eveningglow behoorlijk veel om de kater gaf, de toon in haar stem liet dat nogmaals lichtelijk doorschemeren. "Ik ga niet zeggen dat het goed met hem gaat, maar ik kan je wel verzekeren dat hij hier door komt, hij is sterk." Ze kon natuurlijk niet zeggen dat het goed ging met een zieke kat maar hij had het niet extreem erg te pakken. Hij was zeker sterk genoeg om dit te overleven.

Rousepaw merkte dat de kattin naast haar weg keek, zodra ze haar kant op keek zag ze dat ook haar kaken gespannen waren. Ze had het er duidelijk wel moeilijk mee. De zilvertabby gaf een lichte zucht en schudde een keer met haar kop. Met haar pluizige staart gaf ze twee tikjes op de rug van Eveningglow. ”Luister Eveningglow, ik zeg dit echt niet alleen om je voor nu gerust te stellen. Ik heb genoeg katten met deze ziekte gezien, er genoeg aan zien sterven, om te weten wanneer een kat het gaat redden of niet.” Ze moest het echt door het hoofd van de kattin zien te krijgen dat het goed zou komen. Maar dat ging helaas niet altijd even makkelijk. Er trok een korte huivering door haar ruggengraat bij de gedachte aan alle katten die de ziekte al hadden gehad. Die van de Thunderclan maar ook die van de andere drie clans.

De twee gele ogen werden haar kant op gericht en na haar woorden ontstond er zelfs een klein glimlachje. “Dankjewel Rousepaw.” De zilvertabby glimlachte terug, ze was blij dat ze Evengglow voorlopig even gerust had kunnen stellen. Katten hadden het zwaarder als hun gedachtengang negatief was, dit omdraaien beschouwde Rousepaw dan ook als een van haar taken. Het had betrekking tot de gezondheid van haar clan. “Ik zal een prooi voor je vangen. Door de vele zorgen om al die zieke katten zul je vast wel honger hebben.” Voor ze ook maar antwoord kon geven had de kattin haar bek al geopend op een spoor te kunnen oppakken. "Euh Eveningglow, ik stel het op prijs maar je zou me meer helpen door me te helpen zoeken naar het kruid dat ik nodig heb," sprak Rousepaw op een lichtelijk verontschuldigende manier. Dat was de reden dat ze hier heen was gekomen in de eerste plaats. Niet om een gesprekje te houden met Eveningglow. Het kruid hadden ze nodig op het moment en er was zo goed als niets meer over terug in de grot. "Het is een klein plantje met kleine, gele bloemetjes."

Rousepaw merkte wel dat ze de situatie wat ongemakkelijk maakte voor Eveningglow. “Ooh ja, natuurlijk. Dat is een veel beter idee.” De zilvertabby glimlachtte wat schaapachtig terug. Gelukkig leek de kattin het niet als een belediging op te vatten. Het tweetal begon hun zoektocht naar het plantje. Terwijl de warrior bij de rand van de kliff keek, besloot Rousepaw langs de bosrand te gaan. “Ehm Rousepaw. Ik zie er eentje.” Bij die woorden richtte de zilvertabby haar kop op de andere kattin. Die moest nou weer net aan de rand staan en zo snel ze kon zien was daar geen plantje. Dat betekende dat het op een niet al te handige plek stond. Met een paar vlugge passen bewoog Rousepaw haar kant op. Zodra ze over de rand keek zag ze inderdaad het juiste plantje staan. Al was het geen plek waar zij makkelijk bij zou kunnen, ze was niet zo'n klimmer. "Denk je dat je er bij kunt komen? Zo niet dan zoek ik verder, dan is deze gewoon te gevaarlijk."

Eveningglow leek de situatie nog even goed te bekijken voor ze tot haar antwoord kwam. “Ik ga mijn best doen.” Rousepaw gaf een dankbaar knikje waarna ze keek hoe de kattin aan haar afdaling begon. Haar twee ijsblauwe ogen bleven gefocust op elke beweging die de ander maakte. Als Eveningglow misschien weg zou glijden wilde ze kunnen proberen om haar toch nog ergens vast te pakken. Een kleine slipup maar gelukkig wist de kattin zich snel genoeg te herstellen. Het plantje werd geplukt en Eveningglow richtte haar kop omhoog. Rousepaw gaf een bevestigend knikje en een dankbare glimlach, dat was inderdaad de goede plant. Nu nog Eveningglow met het plantje hier boven zien te krijgen. Het scheelde enorm dat de kattin haar hiermee wilde helpen. Zelf had ze dat waarschijnlijk niet gekunt en Starclan wist hoe lang ze anders nog had moeten zoeken.

De klim terug omhoog begon. Heel voorzichtig en langzaam, veilig. Lichtelijk gespannen keek de zilvertabby toe hoe Eveningglow langzaam maar zeker omhoog kwam. Het getik van een steentje dag tegen de stijle rotswand naar beneden viel liet Rousepaw haar adem inhouden. Dit zou ze niet zomaar iemand nog een keer laten doen. Het was niet goed voor haar hart en eigenlijk ook veel te gevaarlijk voor de ander. Gelukkig wist Eveningglow haar weg naar boven te vinden en werd het plantje voor haar neus wegggelegd. De zilvertabby snuffelde er een keer aan en draaide het twee keer met haar poot voorzichtig om. Haar ijsblauwe ogen richtte ze op de warrior voor zich. "Heel erg bedankt Eveningglow, dit zal vele helpen." Voorzichtig pakte ze het plantje in haar bek. Het was tijd dat ze terug ging. Rousepaw wenkte met haar kop in de richting waar de grot was en keek wat vragend uit haar ogen. Een uitnodiging om te vragen of ze mee ging, zonder woorden om de plant niet te slopen. Dat zou pas echt zonde zijn.