Move, baby, move

Onderwerp: Move, baby, move zo 1 apr 2018 - 15:10

Leopardpaw irriteerde zich aan de katten die voor haar liepen. Waarom waren ze zo starclanverdomme traag? Was het zo moeilijk om je poten gewoon iets sneller te bewegen? Dit tempo irriteerde haar mateloos, en dat was duidelijk zichtbaar in haar manier van doen. Ze zuchtte en kreunde en probeerde tevergeefs hen voorbij te steken - maar ze liepen net op die irritante snelheid die te snel was om voorbij te steken en te traag om braaf achter te blijven lopen. Uuuugh, waarom moesten ze ook alweer op die domme journey gaan en waarom keerden ze ook alweer gewoon terug? Het was zo veel praktischer geweest als ze gewoon gebleven waren, pfft.

+Crowfur eerst!

Onderwerp: Re: Move, baby, move ma 2 apr 2018 - 19:06

Crowfur keek peinzend naar alle katten die zich om hem heen verzameld hadden en samen over het pad liepen. Hij was Leopardpaw ergens in de drukte kwijtgeraakt en hoewel hij zo nu en dan een geruststellende glimp van haar opving, was dat voor hem niet genoeg om hem ervan te verzekeren dat ze ook daadwerkelijk in veiligheid verkeerde. Dat kreeg je als je als jonge vader bijna afstand had moeten doen van je kitten omdat er wetten waren die haar af probeerden te pakken van je. Hij was nog altijd het dreigement van Oceanbreeze niet vergeten; als Butterstar Leopardpaw voor RiverClan zou terug willen hebben, was het een verloren zaak voor hem. Het enige waar hij nog hoop voor kon hebben, was dat Leopardpaw nu een apprentice was, iets waar hij opzettelijk mee had gewacht om te vertellen aan Oceanbreeze zodat de kans dat als Butterstar haar van hem af zou willen pakken steeds kleiner zou worden omdat Leopardpaw er dan zelf ook een zegje in zou krijgen. Een vuil spelletje zouden velen misschien zeggen, maar praktischer kon het voor hem niet. Hij wilde zijn dochter niet kwijt en als hij daar vuile spelletjes voor moest spelen om haar te kunnen houden, zou hij dat alsmaar weer opnieuw doen. Crowcall zou het hem uiteindelijk wel vergeven als het consequenties voor hem zou hebben. Bovendien was het duidelijk geworden dat de she-cat en zij ongeveer hetzelfde idee deelden wat Leopardpaw en Oceanbreeze’s beslissing betrof. De WindClan warrior draaide zijn kop toen hij een bekend gezucht hoorde en een opgeluchte glimlach speelde om zijn lippen toen hij eindelijk zijn jonge dochter moeite zag doen om een paar slome katten voorbij te steken. “In plaats van te zuchten en te kreunen op de tragere reizigers zou je ook wat moeite kunnen doen om hun te helpen,” zei hij geamuseerd tegen haar. Hij snorde toen hij naast haar kwam lopen en haar een liefdevolle lik over haar oor gaf. “Kom op, prinses,” snorde hij. “Zo erg is het toch niet dat we weer terug naar ons oude gebied gaan? Je had een hekel aan de bergen.”

Onderwerp: Re: Move, baby, move zo 22 apr 2018 - 13:48

Leopardpaw trok eens met haar oortje bij de bekende stem die haar zei dat ze de tragere misschien ook kon helpen. Waarmee dan? Met hun poten opheffen? Ze waren niet een sgehandicapt, nog droegen ze kittens of zo. Nee, het waren gewoon jonge trage katten die gewoon DOOR MOESTEN LOPEN. De zwart-witte kattin zuchtte nog eens luid en klemde haar kaken op elkaar. De vraag van haar vader zorgde ervoor dat ze even met haar ogen moest rollen. "Jaaa," mauwde de apprentice, op een toon die zei 'natuurlijk vond ik de bergen vreselijk'. Ze wierp zijdelings een geïrriteerde blik naar de zwarte kater, al was ze wel degelijk blij dat hij nu bij haar was zodat ze niet meer alleen hoefde te lopen. Daarnet had ze nog met één van haar vriendinnen gelopen, maar die had ze weggejaagd met haar gezaag en daarna had ze maar alleen zitten huffen en puffen. "Maar waarom moesten we überhaupt zo ver weg gaan? Mijn poten doen pijn!", vervolgde de zwart-witte poes klagend, met haar ijsblauwe ogen nog steeds gaten borend in de achterkant van de katten voor haar.