Lilyblossoms

Onderwerp: Lilyblossoms ma 9 apr 2018 - 17:14

IT'S A HOPELESS CASE

If I could cross the ocean in my head I'd be there in your arms. So go as though I've never been gone, in the forest place

Lente was in het land en de lucht raakte zwanger door de parfum van de bloesems. Het was een zwoele, zware geur dat in je neus bleef zitten. Het geurde in de lente niet alleen naar nectar, maar ook naar jonge groene boompjes en knoppen. Een sneeuwbengaal wou maar wat graag dat nieuwe gras aanraken. Hij was het beu om stenen onder zijn poten te voelen. Daarbij was gras romantischer en met de lente leken alle poezen krols te worden. Katers werden prikkelbaarder en er werd onderling gevochten. Partners hielden hun poezen en kittens dicht bij hun eigen stek. De harmonie was er niet meer en het was nodig om hun gebied terug te vinden. Zo konden de leiders weer rust brengen in de clans, want voor de meerderheid waren halfclankittens niet gewenst en met de lente in het land en de groep samengevoegd was dat een grotere mogelijk dan anders. Cootsnarl zou zelf nooit vreemdgaan met een andere clan, maar vroeg zich af of voor de kittens van deze periode een oogje werd dichtgeknepen. Hij zou het wel doen, tegen de code of niet, nu waren ze verplicht en tjsaaa. Tegen liefde kon je niets doen toch?

+Amberstorm

Onderwerp: Re: Lilyblossoms ma 9 apr 2018 - 18:43

T

erwijl het weer steeds warmer werd, zakte Amberstorm's humeur naar een paar graden onder nul. Ze keek om zich heen, naar de gemengde clans, en kon het niet laten om te denken aan de vele vrienden die sommigen onder de andere clans hadden gemaakt. Ze kon daarin niet voor zichzelf spreken - ze was niet zo ingesteld. Om nog maar niet te spreken van de relaties die méér dan vrienden geworden waren.. Dat was iets waar ze ondertussen wel iets van ervaring mee had. En het voelde goed, tuurlijk, maar.. Niet zo goed als ze verwacht had. Het was alsof er iets miste waardoor ze zich niet volledig kon smijten - alsof ze in een droom zat waaruit ze elk moment wakker kon worden en dat ook wist. Het maakte haar ongemakkelijk, waardoor ze nooit in zijn buurt stil kon zitten, waardoor ze zijn blik vermeed en nooit wist wat ze met haar lichaam aanmoest. Het was moeilijk voor de jonge poes. Hij zag het gewoon als verliefdheid, in ieder geval - dus gelukkig schaadde ze zijn gevoelens al niet. Dat wou ze vooral niet. Ze had er genoeg van om altijd maar vijanden te maken; maar op hetzelfde moment had ze op dit moment vooral zin om de eerste de beste kat die op haar af kwam af te snauwen, of ze daar nu reden voor had of niet. Ze voelde zich gewoon geïrriteerd, op alles en niets, op de wereld en op zichzelf, op de lucht en het water en de bomen en het gras en de bloemen. Zo'n irritatie die je bekroop en waar je dan mee opgezadeld zat tot je het ergens kwijt kon raken.

window blues

Onderwerp: Re: Lilyblossoms ma 9 apr 2018 - 19:52

IT'S A HOPELESS CASE

If I could cross the ocean in my head I'd be there in your arms. So go as though I've never been gone, in the forest place

Zijn aandacht werd afgeleid van de geurende bloemen door een bruin figuur dat in zijn gezichtsveld sprong. Zijn hart sloeg een tel over. Wat deed zij hier? Cootsnarl dook in sluiphouding. Poot voor poot sloop hij naar het bloedmooie diertje. Toen hij er een muislengte van zat spande hij zijn spieren. Hij lichte zijn kont bruut de lucht in. Het konijn schrok op en racete ervandoor. Het witte staartje was nauwelijks een flits. Echter was hij een snellere flits. Cootsnarl zweefde bijna boven de grond tot hij met een mooie sprong op de prooi zat. Na een paar tellen van adrenaline zond hij het konijntje met een snelle beet naar boven. Hij mompelde een bedankje naar Starclan, alleen werd het gehoord door iemand anders, want toen hij opkeek staarde hij recht in de ogen van Amberstorm. Die deden haar naam recht toe, want ze was duidelijk slecht gezind. Volledig uit zijn kluts geslagen door haar plotse verschijning begon hij te stamelen.

Onderwerp: Re: Lilyblossoms do 12 apr 2018 - 19:44

A

mberstorm was dan maar een wandeling gaan doen, in de hoop haar irritatie wat kwijt te kunnen raken op een onschuldige boom of zo. Dat had je in elk geval niet in Windclan territory - jammer eigenlijk, het zou wel praktisch zijn. Maar ze kon daar lopen zoveel haar hart verlangde. In plaats van een boom kwam ze echter iemand heel anders tegen: Cootsnarl. In plaats van een inspanning te doen om echt naar hem te glimlachen, zoals ze meestal deed, staarde ze hem maar boos aan met haar groene ogen. Het was duidelijk: ze was niet in de mood. Eigenlijk was ze de hele tijd al op deze journey in een slecht humeur, zonder écht aan te kunnen duiden waarom. Dat had hij waarschijnlijk ook wel gemerkt. Ze mocht dan misschien niet echt van hem houden, of daar toch aan twijfelen, maar ze had altijd op z'n minst moeite gedaan om minder bot te zijn tegen de enige kat die blijkbaar oprecht om haar leek te geven, en niet omdat hij moest. Oceanbreeze en Bronzemask verdacht ze daar wel van, dat ze gewoon voor haar probeerden te zorgen omdat ze dat schuldig waren aan haar moeder. Maar Cootsnarl had geen geschiedenis met haar familie, zoals hen. Dat kon hem nu echter niet helpen toen hij begon te stamelen. "Wat moet je?", mauwde de bruine tabby bot, innerlijk ineenkrimpend bij haar toon. Als de irritatie niet zo borrelde in haar binnenste zou ze nu in huilen uitgebarsten zijn omdat ze zo'n kat was geworden waar ze het meeste een hekel aan had - iemand die niet apprecieerde wat hem gegeven was.

window blues

Onderwerp: Re: Lilyblossoms do 12 apr 2018 - 20:33

IT'S A HOPELESS CASE

If I could cross the ocean in my head I'd be there in your arms. So go as though I've never been gone, in the forest place

Ze was zo mooi, maar boos. Hij schuifelde heen en weer, kijkend naar het konijn. Moest hij het aan haar aanbieden, ook al was dat tegen de code? Zijn blauwe blik richtte zich naar haar groene ogen. Er woedde een storm, hij zag hier en daar een bliksem inslag. Het was erg bewolkt, maar hij was vastberaden om iets te zijn. Al was het de regen die neerstortte over hun of de zon die de hemel deed opklaren. Het botte antwoord deed zijn oren naar achter brengen. Hij keek onzeker naar zijn pootjes en zuchtte. Ze was de laatste tijd erg prikkelbaar en hij kon maar niet vinden waarom. Hoewel... hij had een vermoeden dat ze misschien ziek aan het worden was en het niet wou zeggen, maar zijn domme kop zij ook ergens dat ze dan al de ziekte had moeten krijgen in de bergen. Hij zuchtte nogmaals. "Niets... ik... Ik vroeg me af...", begon hij weifelend. Moest hij het zeggen? Moest hij zwijgen en wachten op een beter moment? De warrior zette zijn dikke vacht op, kon er niet iemand van Starclan zeggen wat hij moest doen of laten? Terwijl hij naar het bruine konijn keek flitste het beeld van Sweetheart en Runningtime over zijn netvlies. Hij zou Amberstorm niet laten gaan, niet zoals hij met Sweet had gedaan. Dan zou hij zijn eigenheid weeral eens verliezen en misschien kwam hij er niet bovenop. Cootsnarl haalde diep adem en verplaatste zijn blik naar het ronde gezicht van de poes voor hem. Haar perfectie, geschapen door Starclan zelf leek het wel. "Wil jij mijn partner zijn?" Hij liet zijn adem niet los.

Onderwerp: Re: Lilyblossoms do 12 apr 2018 - 20:55

D

e slanke kattin haalde haar wenkbrauw vragend op. Wat, wat was het? Ze probeerde de pijn in haar ogen te verbergen, te afgeleid door de wervelwind aan emoties in haar om te letten op zijn volgende woorden. Tot ze plotseling doordrongen. Haar groene ogen werden komisch groot, haar mond hing lichtjes open en het leek of haar hart even stilstond. Had ze dat goed gehoord? Was hij sérieus of was dit allemaal een wrede grap? De jonge poes wist niet hoe te reageren. Ze wist niet wat ze kon doen. Zijn partner worden.. Dat was nog een stapje verder. Ergens wou ze niet vastgehouden worden op zo'n manier, ze wou vrij zijn - maar ergens klonk het ook fijn, om iemand te hebben die voor haar zou zorgen, die de vader van haar kittens zou kunnen zijn.. Maar nu? Ze voelde zich nog te jong, te onvolwassen, om ooit aan zoiets te beginnen. Wat zou ze moeten, wat zou ze doen? Het was een nachtmerrie om aan te denken. Hoe kon ze nu kittens opvoeden zonder ooit zelf een goed voorbeeld gehad te hebben? Kon ze moederliefde geven als ze altijd bitter was geweest omdat ze het zelf gemist had? Ze kon, wou, het zich niet inbeelden. Nee, het zou haar niet gebeuren. Ze zou niet zo'n poes zijn die op jonge leeftijd door een kater vastgebonden werd, voor het leven verbonden met die ene kater - er waren nog zo veel dingen die ze nog niet ontdekt had, waar ze nog niet zeker over was, waarom zou ze dat hier dan wel over zijn? Alle twijfels die ze ooit had gehad over hun relatie kwamen de kop opsteken, elke keer dat ze zich ongemakkelijk had gevoeld. Tranen begonnen over haar wangen te stromen, de irritatie die ze daarnet nog gevoeld had volledig weggespoeld. Nee, nee, nee. Ze schudde haar kopje, een stapje achteruit zettend, weg van hem. Zijn geur verstikte haar plotseling, zijn vriendelijke liefdeszieke ogen wou ze niet meer zien - ze wou de blik niet zien veranderen in pijn. Nee, nee, ze wou hem geen pijn doen.. Maar ze kon dit niet.

window blues

Onderwerp: Re: Lilyblossoms do 12 apr 2018 - 21:16

IT'S A HOPELESS CASE

If I could cross the ocean in my head I'd be there in your arms. So go as though I've never been gone, in the forest place

Haar reactie. Haar tranen. Haar rug die welfde met elke beweging die ze naar achteren maakte. Uit zijn buurt. Cootsnarl keek met een wezenloos gezicht. Ze zei niets, maar dat moest ook niet. Haar ogen zeiden nee. Haar hart zei nee en haar lichaam zei vergeet het. De kater wist niet wat hij voelde. Zijn blauwe ogen werden leeggezogen voordat de kracht zijn hart raakte. Dat werd geleegd van al het bloed. Zijn hersenen werden leeggezogen. De vlinders in zijn buik... leeg. Hij boorde zijn nagels in de grond om zich vast te houden, bang om alles te verliezen waarvan hij dacht Cootsnarl te zijn. Uiteindelijk liet hij zich toch gaan. Hij plofte op de grond, keek niet om naar zijn eigen lichaam dat in een vreemde kronkel lag. Alle emotie werd teruggevuurd toen zijn kop ook landde. Zijn lichaam deed fysiek pijn. Tranen welden op in zijn ooghoeken. Hij was ze kwijt. Zij hield niet van hem. Een jammerklacht kwam uit het binnenste van zijn lichaam. Ziedend van verdriet krabbelde hij recht. Hij liet het konijn voor wat het was, liet de kattin voor wat ze was en rende weg. Naar waar? Waarschijnlijk zijn eigen verdriet. Huilend. Hij was niets meer dan een kitten. Het was beschamend.