Against The Current

Zijn dikke donker grijze pels was verward toen hij zichzelf uit de struikgewas duwde. Hij had zich hier verstopt omdat hij een dikke rat had gezien maar het rotbeest was ervandoor gegaan voor hij de kans had om zijn keeltje door te happen. Geïrriteerd zuchtte hij dat zijn jachtpoging mislukt was en brommend liep hij door met stevige passen. Shadowclanners hadden een speciale skill, jagen in de donkere nacht, maar zelfs voor een ervaren Shadowclan senior warrior was het vaak nog knap lastig. Je zag de takken die op de grond lagen minder snel, of de knisperende blaadjes ect. Er waren genoeg hindernissen waardoor je jacht verpest kon worden en dan was Warlord natuurlijk ook niet eens de beste jager. Hij was veel te groot en te lomp om een klein vogeltje te besluipen. Hmpff. Brommend liep hij veder en veder en veder tot hij inzag dat hij wat te ver doorgelopen was. Zijn donkeroranje ogen gleden over het gebied heen die hij herkende als oud Skyclan. Verschroeid door het vuur die hier geweest was. Warlord liep nog wat door maar al snel hoorde hij iets achter zich. Zijn oren spitste en een laag gegrom klonk in zijn oren. De tom draaide zich om met ontblote tanden en klauwen. Zijn dikke staart opgezet. “Kom tevoorschijn misbaksel” Bromde hij grauwend. Bloodclan geur was hier overduidelijk te reuken.

Die rat kwam tevoorschijn. Het was een rode poes met blauwe kijkers die glommen in de maanlicht waar ze in stond. Warlord gromde onder zijn ademhaling toen de Bloodclanner vroeg als hij niet al in zijn nest moest liggen. Wat een stomme vraag zeg, kon ze niks beters zeggen? Of beter, gewoon haar bek houden. “Dat kan ik ook aan jou vragen” Sprak hij droog. “Ik dacht dat om deze tijd jullie ratjes allemaal bijeenkwamen om samen in de afval te wroeten” Snoof hij afkeurend terwijl hij zijn nagels in de grond boorde.

Waarom ze dat zouden doen op dit uur? Uh om er in te slapen misschien? of kon ze daar zelf niet over nadenken wat hij bedoelde. Hier werd meteen weer bewezen hoe dom deze wezens wel niet waren. “Daar horen jullie toch thuis” Sprak hij kort. “Bedoel je stinkt zo erg naar vuilnis ik neem aan dat je er in loopt te slapen met al je vriendjes” Legde hij uit. Voor het geval de domme ezel het weer niet snapte. “Ik stel voor dat je verdwijnt rat” Sprak hij toen weer grommend. “Dit gebied is te dichtbij de clan grenzen, dat betekend dat je of nu snel wegloopt of ik schop je weg” Zijn staart zwiepte uitdagend.

Die koppige rode duivel. Warlord gromde luid en zette zijn donkere vacht op. Die verdomme Bloodclanners, ze hadden starclanverdome hun leader voor hun eigen ogen vermoord, had ze nou totaal geen greintje verstand in haar kop zitten? Ze moesten nu toch wel begrijpen dat ze onverslaanbaar waren! De rode poes daagde hem uit en zonder genade sprong hij op haar af, proberend met zijn brede schouder tegen haar borstkast te rammen zodat ze omviel.

Hij miste, of naja de rode poes maakte een mooie ontwijken dat moest hij toegeven want vaak raakte hij deze aanval. De tom was groot en breed dus als hij iemand eenmaal omver had wist je gewoon dat hij gewonnen had. Dit zou hij dan ook blijven doen tot hij die lelijke rat omver gebeukt had zodat hij haar daarna een goed lesje kon leren. Warlord draaide zich om maar toen hij weer tegenover haar stond kreeg hij een hoop as en zand in zijn gezicht gegooid. Pijnlijk knipperde hij met zijn ogen, de tom werd verblind waardoor hij haar volgende aanval niet kon zien. Hij voelde een scherpe pijn bij zijn nek maar wist dan ook meteen waar ze zich bevond. “Lafaard” Grauwde hij, doelend op haar actie. Rot valsspeler.  Warlord opende zijn bek en hapte naar de poot waarmee ze uitgehaald had en sloot zijn kaken zo hard mogelijk zodat als hij haar poot te pakken had tussen zijn kalen hij deze goed zou verwonde, daarna sprong hij weer naar voren en haalde met zijn voorpoten naar hare. Nog een keer proberend om haar omver te krijgen.

Hij raakte met zijn beet en proefde de bloed van zijn slachtoffer. Ook zijn aanval op haar voorpoten lukte, niet zoals hij verwachte maar ze verloor haar balans en viel naar achteren. Dit was zijn kans. Warlord liet zijn nagels uit zijn hulzen klappen en haalde toen met al zijn kracht die hij bezat uit naar haar lelijke rattengezicht. Doelend op haar ogen. Als hij dit zo raken, of ook maar een beetje zou ze blind raken. De Shadowclanner brulde en sloeg. Hij voelde hoe zijn klauwen haar gezicht openrijte en zag het bloed door de lucht spetteren. Dat zal haar leren.

Met een kille blik keek hij toe hoe de rioolrat naar achteren kroop. Bloed sijpelde uit haar oog die hij geraakt had en hield deze vast met haar poot. Hij vond het jammer dat hij niet het ander ook geraakt had zodat ze compleet nutteloos was geweest door de blindheid maar dit zal haar ook goed doen. De tom gromde toen ze schreeuwde dat hij spijt zal krijgen. “Ik zal op je wachten mormel” Riep hij achter haar aan toen ze weg sprintte voor hijzelf weer terug liep naar Shadowclan gebied. Niet meer bang dat die rode teef nog terug zou keren.

- Topic uit.