The bitter taste of honey

Bzzz... bzzzz... Geïrriteerd keek Winterplume op. Verdomme, weer zo'n vervelende bij. Wat moesten ze toch van haar? Ze mepte er even naar met haar poot, maar kennelijk mocht dat de pret niet drukken voor de bij, want hij bleef haar gewoon achtervolgen. Nadat het beestje haar na enkele minuten nog steeds niet met rust had gelaten trok ze maar een sprintje. Hopelijk kon hij haar zo niet bijhouden. Ze bleef nog een tijdje doorrennen totdat het ineens tot een einde kwam. Woeps, daar ging ze, zomaar over een boomwortel gestruikeld. Ze slaakte een korte gil, en zuchtte toen diep. Nou daar lag ze dan, een beetje modder te happen. Bleh, fijne dag was dit weer. Maar toen ze haar koppie optilde zag ze een prachtig tafereeltje. Er stonden eindeloze rijen van bomen, en elke boom stond compleet in de bloesem. Er klonk gechirp van vogeltjes, en het gezoem van bijen. Het was verschrikkelijk mooi, en ze vroeg zich even af of de val haar niet toch fataal was geworden. Was dit echt? De dreunende koppijn vertelde haar genoeg; dit was zeker echt. Ze krabbelde voorzichtig overeind en begon met een blik van verwondering tussen de bomen door te lopen. Een zoete geur drong vaagjes haar neus binnen en plots voelde ze zich emotioneel. Het deed haar denken aan haar moeder Honeyfeather. Ze slikte kort. Ze miste haar nog elke dag, en het deed haar pijn te weten dat ze ontzettend veel op haar moeder leek. Al zou ze nooit haar evenbeeld worden. De zoete geur, het gezoem en de kloppende pijn in haar kop werden haar even te veel. Ze zakte bedwelmd door haar pootjes en sloot haar ogen. Ze kon even niets meer.

+ Open

Nightpool kwam hier graag. Het zachtjes ruizen van de bloesems, de geuren en de kleur die hem omringde kalmeerde hem vaak. Hier kwam hij altijd als even alleen moest zijn, even moest nadenken of gewoon wat rust in zijn witte kop wilde hebben. De kater hield er ontzettend veel van om een soort entertain figuur te zijn, daarvoor zette hij wel altijd zijn onzekerheden en irritaties aan de kant. Niet dat hij vaak irritaties had en als hij deze wel had verdween hij gewoon voor eventjes. De zachte wind trok kalm aan zijn vacht, de warrior sloot zijn ogen en ademde de lucht via zijn neus in. Hier waren geen 100 kittens en hier voelde hij ook de druk van de clan niet. Dit was één van de weinige plekken waar Nightpool volledig aan zichzelf kon denken, maar dit duurde maar tot korte duur. Iets verderop zag hij een clangenoot lopen. Het was te ver weg om te zien wie het was, maar hij kon wel merken dat er iets niet goed was. De kater fronste en trippelde richting het figuur in de verte. Ze zat stil en had haar ogen gesloten, alsof ze sliep. Toch voelde Nightpool dat dit niet het geval was. Snel trippelde hij op de poes af en boog zijn kop naar die van haar. "Winterplume dat is toch geen manier om van dit prachtige uitzicht te genieten?" Miauwde hij droog. Natuurlijk wist de kat dat er iets aan de hand was, maar het kon nooit kwaad om het ijs te breken en katten af te leiden van nare gedachten. Hij kon zelfs, als andere daar behoefte aan hadden, een diep gesprek houden.

Ze wist niet hoe lang ze zo had gezeten. Enkele minuten, uren? Feit was dat er plots een nieuw geluid zich vermengde met het gechirp van de vogels en het gezoem van de bijen. "Winterplume dat is toch geen manier om van dit prachtige uitzicht te genieten?" klonk een katerstem van dichtbij. Haar honingkleurige ogen schoten voorzichtig open en ze giechelde. Ja, het was een grappige opmerking, daar kon ze niet omheen. Helaas wakkerden haar plotselinge bewegen de pijn in haar kop wel weer aan, al kon ze dat de kater vergeven. Ze knipperde een paar keer met haar ogen, keek nog eens naar de kater en herkende hem toen als Nightpool. "Sorry, je hebt natuurlijk gelijk." zei ze tenslotte, al begreep ze niet goed waarom ze zichzelf eigenlijk verontschuldigde. Ze probeerde iets gemakkelijker te gaan zitten. "Ach, de omgeving deed me gewoon wat denken aan oude herinneringen." zei ze toen met een glimlachje ter verheldering van haar vreemde gedrag.

- You've heard of frikandel, please consider K I T T A N D E L

Gelukkig moest ze een soort van lachen om zijn opmerking, fijn want al snel zag Nightpool dat er iets mis was. "Ach, de omgeving deed me gewoon wat denken aan oude herinneringen." Ah kijk daar was het antwoord al, ook mooi, hoefde de kater daar ook niet meer naar te vissen. Hij legde zijn oren een beetje plat om zijn medeleven te laten zien. "Bijna elke plek hier doet katten nu denken aan vroegere tijden." Miauwde hij zacht. Veel waren er verloren gegaan, niet alleen door de regen val maar ook daarvoor al. Alleen nu waren er opeens heel veel rouwende katten. Nightpool bofte dat hij geen echte hechte banden had gehad in het kamp. Het deed hem pijn, maar niet zo diep als andere dat voelde wanneer er een clangenoot overleed. "Winterplume kwam je hier speciaal naar toe om een potje te janken?" Het sarcastische droop er van af en hij zou geen grap zoals deze hebben gemaakt als hij niet had gedacht dat zij dat wel aankon. De witte kater lachte even en nestelde zich naast haar. "Gaat het over je moeder?" Miauwde hij toen met een vragende blik.