Survivor

Onderwerp: Survivor vr 2 jun 2017 - 15:35

De robuuste tom had zich verscholen tussen de braamstruiken terwijl zijn diep amberkleurige ogen gefocust waren op een spreeuw die tussen de modder naar wat zaadjes zocht. De clans waren vertrokken maar de grote tom was vrijwillig achtergebleven om de katten te helpen die niet in staat waren om te vertrekken. Hij snapte niet hoe sommige clangenoten zo harteloos waren, ze hadden de elders gedumpt in hun nesten en zijn daarna vertrokken. Geen enkel andere kat was achtergebleven om voor hen te zorgen behalve hij dan en het was behoorlijk zwaar. Hij moest vele monden voeden en hij was maar in zijn eentje die nog in staat was om te gaan jagen. Er waren gelukkig nog wel elders die konden op staan om zelfstandig te drinken maar sommige hadden niet eens de kracht meer om hun nest uit te komen om een slok water te nemen maar voor nu moest hij zich focussen om prooi binnen te krijgen. Viperstrike liet zijn nagels uit zijn hulzen glijden en sloop zachtjes poot voor poot naar de zwarte vogel voor hij zich met zijn achterpoten naar voren duwde en boven op de spreeuw belande. Een snelle beet en de vogel was dood, slaphangend tussen zijn kaken toen de tom Starclan bedankte voor de maaltijd voor de elders. Natuurlijk hield hij zich nog streng aan de regels, hij geloofde heilig in de code en Starclan en zou ondanks dat iedereen weg was nooit de code overtreden. Viper pakte de vogel op en verstopte hem tussen de wortels van een boom. Hij had nog lange jacht te gaan voor hij terug kon keren naar het kamp om de elders te voeden.

- Perdi

Onderwerp: Re: Survivor za 3 jun 2017 - 11:47

Perdi hoorde een spreeuw zingen. Hmm, ze had best wel trek in spreeuw vandaag. Eens wat anders dan al die konijnen die ze al achterover had gewerkt in het rogue gebied. Ze was nog niet zo vaak in de oude clan gebieden gekomen, aangezien Rogue One hier ook regelmatig rond hing. En de Elite ook trouwens. De calico had op het moment geen zin in ruzie, in ieder geval niet in een grote strijd met katten die dreigden haar poten uit te trekken. Ze trok een grimas op haar gezicht, de uitspraak van een van de Rogue One leden had haar hoofd nog lang niet verlaten. Ze was er niet echt bang voor - ze kon prima terug meppen, en anders was er ook altijd nog de optie weg rennen - maar Perdi geloofde wel dat Rogue One in staat was om zoiets te doen. Ze had nogal een goede band met haar pootjes. Voor de Bloodclan gelde het zelfde. Perdi wapperde met haar oren alle gedachtes weg, ze ging op jacht. O ja. Ze zakte in de sluiphouding, haar oren op zoek naar waar het geluid vandaan kwam. De wind kwam van de zijkant, dus als het goed was kon de vogel haar niet ruiken. Ze wist ook wel dat het eigenlijk beter was om helemaal achter de wind te lopen, maar dan moest ze zo'n idioot grote omtrekkende beweging maken, en daar had ze geen zin. Ze verstopte zich in een paar struikjes. Van hieruit kon ze haar prooi wat beter lokaliseren. De vogel was wat zaadjes in de grond aan het pikken en Perdi maakte zich al klaar om te springen, toen een andere kat al uit de struiken tegenover de vogel sprong. Hee! Dat was haar spreeuw. Nu kaapte iemand haar prooi zomaar aan haar neus voorbij! Hier in de buurt waren geen Bloodclanner, dat wist ze zeker, en Rogue One zat meer in het Thunderclan territorium. Nog steeds was Perdi niet echt uit op ruzie, maar even vermelden dat zij hier óók woonde kon zeker geen kwaad. Ze duwde de struiken voor haar uiteen en zette een grote stap naar voren. 'Ook hallo.'

Themesong - Truce

Onderwerp: Re: Survivor di 6 jun 2017 - 15:19

Een nieuw prooigeur vulde zijn neus toen hij de wind zachtjes opsnoof. Zijn aanwezigheid had hij al door door het zachte getjilp en nu wist hij zeker dat de spreeuw in de buurt was. Viperstrike likte zachtjes zijn lippen en zakte door zijn gespierde poten in de sluiphouding. Hij had zoveel mogelijk prooi nodig voor de elders en een enkele vogel kon al twee magen vullen. Hij had vandaag al geluk gehad met één vogel maar een tweede was zeker ook zeer gunstig. De grote tom sloop veder zijn ogen tot spleetjes geknepen toen hij de vogel spotte. Viperstrike was niet een al te besten jager geweest, maar nu hij elke dag lege magen moest vullen werd hij er steeds beter in. Toch bleef het niet zijn sterkste punt. De grote tom sloop veder en keek door een struikgewas waar hij verscholen zat. Na een paar hartslagen sprong hij met uitgeklapte klauwen de struik uit en belande boven op de spreeuw. Het diertje schreeuwde het uit van angst maar Viper maakte een snelle eind aan zijn leidde door zijn nek door te bijten. "Thank you for your life so that the elders can be fed up. May starclan light your path" Mauwde hij de gebruikelijke bedankje naar Starclan. De tom wou net zijn prooi oppakken toen er plots geritsel klonk. Viperstrike liet de vogel vallen en draaide zich meteen om. Zijn nagels uitgeklapt en zijn tanden zichtbaar. Als dit een Bloodclanner was zou hij nooit meer terugkeren naar zijn rattenhol. Een kat duwde de struiken uiteen en stapte naar voren, een rogue geur met haar meebrengend. Maar als dat iets positiefs was wist hij ook nog niet echt. 'Ook hallo.' Mauwde de gevlekte she-cat, niet bepaald agressief. De grote tom ontspande een beetje maar was nog wel alert. "Hallo" Mauwde hij terug, zijn zintuigen op scherp maar niks duiden er op dat deze rogue met meerdere was.

Onderwerp: Re: Survivor ma 26 jun 2017 - 16:58

In haar hoofd ging ze alle technieken van stille waarschuwingen geven af. Ze had er behoorlijk wat geleerd in de oude groep, naast haar taken als Omega had ze vaak genoeg met de anderen mee geleerd over overlevingstactieken. Ze moest deze kater laten weten dat ze geen ruzie kwam zoeken, maar dat er ook niet over haar heen gekeken kon worden. Zij ging uitdagingen zeker niet uit de weg. Ze zette nog een pas naar voren toen de kater haar begroette. Iets van spanning bleef in de lucht hangen, en Perdi besloot dat ze daar niks aan ging veranderen. Eigenlijk leefde ze van die spanning, het geworstel tussen aanvallen en terug trekken bij anderen. Het gaf haar het gevoel dat ze leefde, dat ze bestond. Een glimlachje krulde om haar lippen. 'Perdi. Aangenaam.' Haar stem werd niet warm, zoals hij werd toen ze met Sibelius praatte. Een wee gevoel sneed door haar buik, en snel drukte ze de herinneringen aan hem weg. Ze wilde nu niet denken aan wat er allemaal was fout gegaan. Op dit moment was ze zo verschrikkelijk blij dat anderen haar gedachtes niet konden lezen. Ze knipperde even met haar ogen, ze moest het hoofd koel houden, zich bij de situatie houden.
Terwijl ze wachtte op het moment dat hij zich zou voorstellen, flitsen haar ogen alle kanten op. Ze speurde naar uit wegen om weg te rennen als het moest, maar ook keek ze naar plekken waar het gemakkelijk was om te vechten. Je wist maar nooit.

Themesong - Truce