Hey, Sister. [Amare]

De laatste keer dat hij hier had gezeten...  Het was een lange tijd geleden.  Het was niet dezelfde plek als van de eerste ontmoeting met Amare.  Daar was hij lastig gevallen door die bemoeizieke Northernfaith.  Dit was de plek waar ze vaak hadden afgesproken.  Amber verwachte niet dat Amare ook maar in de buurt was.  Ze hadden geen afscheid kunnen nemen en de kans was groot dat ze verdwenen was.  De wereld verder ingetrokken. Het was waarschijnlijk gevaarlijk geweest ok dicht bij het bos te wonen toen de Bloodclan het bezette. Maar toch zat hij hier, en keek uit over de verre velden.

Toen de clans het woud uit waren leefde Amare een paar lange manen in eenzaamheid. Haar enige vriend was namelijk haar broer, Amberhunt. Zijn afwezigheid had haar in een staat van gevoelloosheid gebracht. Althans, soms. Zodra ze aan hem dacht kreeg ze een brok in haar keel en beet ze uit frustratie in haar eigen voorpoot, die nu onder de kleine wondjes zat. Schreeuwen was in de zware roguewereld geen optie. Hoe dan ook, toen ze het nieuwtje dat de clans weer terug waren gekomen had gehoord ging ze vrijwel meteen naar de plek waar ze Amberhunt aan zou kunnen treffen: de ShadowClangrens. Met een hart vol hoop sprintte ze het laatste stukje naar haar broer toe. Ze wist gewoon dat ze hem nu weer ging zien. Ze vóélde het. De gedachte dat hij misschien gestorven was negerend, stopte ze. Hier was het dan. Ze moest even goed bijkomen van het hele eind dat ze had gerend. Aan haar conditie had het zeker niet gelegen. Roekeloos als ze was begon ze zijn naam te schreeuwen: "Amberhunt!" Het kon haar allemaal niks meer schelen. Zolang ze haar broer maar weer zag.

Amberhunt bleef een tijdje zitten, hij verloor steeds meer de hoop dat hij haar ooit nog ging zien. Maar toch, tegen beter weten in, bleef hij daar zitten. Opeens hoorde hij hard geschreeuw en natuurlijk wist hij meteen wie het was. De kleine kater stond op en rende richting de stem. En toen zag hij haar weer, zijn zus: Amare. Hij ging voor haar zitten, aan zijn kant van de grens. Amber besefte nu dat hij er nogal anders uit zou zien, Hij had een hoop nieuwe kleine littekens van de strijd en zijn houding was erg veranderd. Hij had geleerd dat er altijd problemen op de loer lagen en dus was hij een stuk meer oplettend. Maar nu glimlachte hij blij "Eindelijk..." verzuchtte hij, het was veel te lang geleden "ik heb je erg gemist..." vertelde hij. Hij vroeg zich af wat ze allemaal mee had gemaakt.

Zowel verbazing als intense blijdschap ging door haar heen toen ze de rode kater voor zich zag staan. Hier had ze moons naar uitgekeken. Ze was nu misschien nog wel opgeluchter dan toen ze Draco na lang weer zag. "Amberhunt!" riep ze verrast, maar stukken minder luid dan haar vorige kreet. Ze wierp snel een blik op zijn lijf, dat behoorlijk was veranderd. Hij zag er een stuk gehavender uit en bovendien ook volwassener. Hij was niet langer meer een stuk kleiner dan zij. "Amber.." stootte ze uit. Wat viel er dan ook te zeggen? "Waar.. waar was je?" Als Rogue had ze natuurlijk vrij weinig meegekregen van het hele verhaal. Wat was er in hemelsnaam gebeurd?

ze begroette hem hartelijk en daar moest hij weer om glimlachen. Hij had haar meer gemist dan hij had gedacht. Ze vroeg waar hij was geweest. Had Amare dat dan echt niet gehoord? "het woud werd erg moeilijk om in te leven door alle regen. Dit zagen sommigen als een teken van Starclan en dus zijn we weggegaan. En toen we terugkwamen was de Bloodclan hier" vertelde hij bitter. Het was niet leuk om erover te praten. Nu hij erover nadacht, als ze dit niet wist... Wist ze ook niet dat hij kittens had..

De regenval was haar inderdaad opgevallen, maar dat het er door de clans onleefbaar door werd? Misschien kwam het door de grote hoeveelheid katten en de grond die al het water vasthield. Zij had het geluk dat ze alleen en wat hogerop woonde. Toen hij vertelde dat de BloodClan haar kans had gepakt probeerde ze geschokt over te komen. Maar eigenlijk was het best logisch dat ze dat hadden gedaan. De territoriumzucht van de BloodClan was enorm en dat had ze al op verschillende manieren gemerkt. "Oh gossie.." bracht ze uit. "Is er nog meer gebeurd?"