The Art of Stumbling Around

Met een plof landde de kitten terug op zijn pootjes. Zijn kopje draaide en even leek het alsof hij terug tegen de grond zou botsen. Hij herstelde zich echter en een kleine giechel ontsnapte uit zijn mond. Dit was het leukste ooit! Maar zou hij het ook drie keer na elkaar kunnen? De pluizige kitten zette zich klaar, met zijn twee pootjes recht voor hem op de grond, en rolde. En rolde en rolde en rolde. Bam! Met een niet al te zachte bons botste hij tegen de wand van de Nursey. Gelukkig kon het de kleine koprolkampioen niets schelen. Zijn kop voelde licht en zijn buikje tolde mee. Al lachend rolde Duckkit over de grond. Meer, meer! Opnieuw bereidde hij zich voor, opnieuw ging zijn kopje naar de grond, maar deze keer kwam hij niet terecht in de veilige omgeving van de Nusery. Plof! Een zachte vacht minderde zijn botsing. Duckkit tilde duizelig zijn kopje op. ‘Sojjie!’ piepte hij tegen de Riverclanner voor hem.

+open!

Hij moest echt weer bijkomen. Het was toch gek dat hij elke keer wanneer hij zich ook maar een beetje inspande, er zo ontzettend moe van werd. Nog steeds en ze waren toch wel al weer een klein tijdje terug. De reis had veel van de jonge kater gevraagd en het had hem uitgeput. Hij moest echt herstellen en zijn energielevel weer op peil krijgen. Gelukkig gaf zijn tante hem daar alle ruimte voor. Al wilde hij binnenkort toch wel weer zijn training normaal kunnen doen. Hij had er geen zin in om een achterstand te krijgen, omdat zijn lijf hem in de steek liet. Hij was gaan liggen, zijn kop op zijn voorpoten, terwijl zijn ogen steeds bijna dicht vielen. Hij vocht er tegen om in slaap te vallen. Dat was niet zo netjes, midden in het kamp. Al was hij doodop, hij had geen zin om de den in te gaan. Hij wilde niet dat ze zagen hoe moe hij eigenlijk was, van dat eventjes jagen. Hij schrok zich rot toen de kitten tegen hem aanrolde. Zijn kop schoot weer van zijn voorpoten en verrast keek hij naar de kleine pluizenbol naast hem. “Ooh ook hallo.” Miauwde hij vriendelijk. “Het geeft niet hoor.” De blik in zijn lichtblauwe ogen stond warm. Hij nam het de kitten niet kwalijk.

Waar daarnet nog een grote bal vacht was geweest, keken nu twee lichtblauwe, onbekende ogen hem aan. De kitten was zijn botsing van daarnet al direct vergeten. Wie was dit? De kater voor hem zag er wel vriendelijk uit, en hij rook best oké. 'Wie pen jij?' Duckkit had besloten dat de kat wel te vertrouwen was en dus kwam zijn natuurlijke nieuwsgierigheid weer boven. Hij had ook zoveel vragen! Meestal was zijn moeder te moe om al zijn vragen te beantwoorden. Ze was bijna constant bezig met het verzorgen van hem en zijn siblings dat er geen extra energie meer over was voor een overenthousiaste pluisbol als hemzelf. Niet dat dat erg was, hij kon altijd terecht bij de andere queens. Maar ook zij konden soms de stroom van vragen die uit zijn mondje kwamen niet volgen. Daar werden ze soms een beetje kort van. Maar dat ging hij nu niet laten gebeuren! Hij sprong op en neer van enthousiasme maar hij ging netjes de andere kater laten antwoorden. Echt wel. Hij zag echter niet dat de kat voor hem nogal slaperig was en misschien geen zin had in vervelende kittens.

Hij had nog geen tijd gehad om het nieuwe nestje van Mudpuddle te bekijken. In ieder geval had hij de kleintjes nog nooit gezien, maar dat waren de jongste kittens in de Clan. Het kon dus niet anders dan dat dit één van haar kittens was. “Icepaw.” Vervolgde hij met een warme glimlach rond zijn lippen. “Jij moet een kitten van Mudpuddle en Otterbrook zijn als ik het goed heb. Aangenaam, wat is je naam?” Ja, hij was doodop. Maar hij zou nooit naar doen tegen kittens, dat zat totaal niet in hem. Hoe moe hij ook was er verscheen altijd een glimlach rond zijn lippen en een vriendelijke blik in zijn lichtblauwe ogen. Icepaw was een goedzak, net als zijn vader.