Let's just sit and watch the scenery. II Jaytail

Hij had hem al vaker zien lopen, soms strompelen. Je kon altijd zien dat hij het was en dat er een hoop op zijn schouders lag. Jaytail. Iedereen wist dat de kater het moeilijk had, Night natuurlijk ook. Vaak had hij getwijfeld of hij er iets mee wilde doen, maar was bang geweest dat Jaytail geen gezelschap wilde. Veel katten wilde geen medelijden juist als ze dat nodig hadden. Nightpool had dat nooit begrepen, als mensen hun poten uit staken moest je toch de hulp pakken. Alleen weg kwijnen had geen zin. Toch begreep hij waarom Jaytail meestal alleen was, hij snapte waarom hij liever afstand bewaarde. De warrior vond het moeilijk om te zien, een kat die zo afdroop door alle ellende die er was gebeurt. Jaytail was een gerespecteerd clanlid en hij wist zeker dat niemand hem in deze staat wilde zien. Daarom had Night besloten Jaytail te volgen toen hij het territorium in was gelopen, misschien konden ze samen jagen. Het maakte niet uit, maar hij had de sterke drang iets aan de situatie te doen. Al wist hij niet hoe of wat. Maar het was deel van Nightpool, om andere op te vrolijke. Hij was een entertainer, ook al viel er niet veel te entertainen bij de oudere kater. De witte pluiskat trippelde snel en behendig achter de kater aan tot deze tot een stilstand kwam. Stil en zo rustig mogelijk ging hij naast hem staan. "Hey." Miauwde de kater zacht. "Ik dacht..." Vervolgde hij. "Dat je misschien een gesprekspartner kon waarderen?" Hij hielde de zelfde kalme stem aan waarbij hij zijn groene ogen liet rusten op de kater naast hem. Meteen maar met de deur in huis vallen en vragen of hij van dienst kon zijn paste in zijn straatje.

Natuurlijk reageerde Jaytail precies zoals hij had verwacht. Afstandig, alsof hij zijn problemen niet wilde verspreiden naar anderen. Dat was wel het laatste waar Nightpool zich zorgen om maakte dus ging hij zitten om te laten zien dat hij niet van plan was te bewegen. Diep van binnen moest Jay toch een uitlaatklep willen? Het was niet gezond om in je eentje rond te lopen met al je gedachtes waarin je letterlijk verdronk. Het zou de witte kater niks verbazen als Jaytail's eigen koppie hem een donker gat in duwde, waarschijnlijk was dat proces ook al bezig. "Wie heeft het over een klaagmuur? Ik zei slechts gesprekspartner?" Night duwde één wenkbrauw omhoog en keek de kater strak aan, het viel hem op dat deze zijn ogen ontweek. Wat was er toch met hem gebeurt. ”Laten we iets nuttigs gaan doen.” Hij zuchtte en ging liggen terwijl hij zijn grote kop schudde. "Jay, wie zegt dat ík geen gesprek partner wil?" Zo, dan maar de rollen omdraaien. Hij zou en moest met deze kat praten, hem los wrikken. Het waren geen beste vrienden, niet eens echt vrienden. Maar ze deelde een clannaam en dat betekende dat je er voor elkaar was. Nightpool wilde er voor deze kater zijn, als was het maar om hem van een naar lot te redden dat geheid ging gebeuren als Jaytail zo door ging. De warrior sloeg zijn pluizige witte staart om hem heen en keek de kat aan. "Praten is in dit geval in heel nuttig." Sprak hij kalm, nog steeds kijkend naar de oudere warrior.

Het leek hem te lukken, de kater keek hem in ieder geval in de ogen aan. Nightpool merkte dat de kater niet over zichzelf wilde praten, hij snapte dat ook wel. De enige met wie Jay zijn gevoelens en problemen had gedeeld was verdwenen. Toch wist Nightpool zeker dat er tot hem door te dringen moest zijn, maar genoeg was genoeg. ”Waar zit je mee?” Miauwde de oudere warrior. Hier had hij niet op gerekend, al was het logisch dat de kater het vroeg. Hij zat nergens mee, en had het slechts gebruikt als truc. Of zat hij wel met dingen? Zelf praatte de witte Tom ook niet veel over zichzelf, als hij met gezelschap was droeg hij een masker van een entertainer. Op die momenten was hij dan wel zichzelf maar verstopte de slechte kanten. Had hij die eigenlijk wel? Deze gedachte riep een glimlach op, maar snel vaagde hij die weg. Misschien was het wel eens goed om over zijn eigen dingen te praten, ook al was hij hier eigenlijk voor Jaytail, dan ging het maar met een omweg. De kat slikte en haalde zijn schouders op. "Je hebt gelijk, het is best lastig om over je zelf te praten." Miauwde hij zacht. Opeens voelde hij zich heel klein en kwetsbaar, iets wat hij niet kende. Het hielp ook niet dat Jaytail alleen maar een bekend gezicht was en niet meer, niet dat Nightpool echt vrienden had. Misschien was het juist wel fijn om een keer iets te delen met een ander die je eigenlijk niet zo goed kende. Nou vooruit dat maar, als hij wilde dat Jaytail ging praten moest hij het eerst zelf ook doen. "Ik weet zeker dat je dit wel herkent, aangezien jouw omstandigheden, maar. Ik heb vaak het gevoel dat ik de zogenaamde slechte kwaliteiten van mezelf moet verstoppen. En vergis je niet! Ik weet niet eens of ik die heb, alsnog heb ik gevoel dat ik op mijn best moet zijn met andere. Dat vind ik op zich geen probleem, katten mogen mij en ik vind het heerlijk andere te amuseren, maar dat zorgt er wel voor dat op momenten dat ik minder ben altijd alleen ben." Jemig, dit kwam zelfs voor hem hard aan. Hij had zojuist gezegd wat hem altijd dwars zat, al sinds een kit. Alleen nu werd de kater gedwongen er over te praten. Nogmaals slikte Night en zocht hij de ogen van Jaytail. "En dat is niet de schuld van alle katten die ik ken, ik bedoel ik doe het zelf. Ik verstop me." Hij zuchtte en lachte zacht. "Guess we are both hiding." Opeens ging het gesprek over hem. Dat was hij niet gewend, niet als het over zulke dingen ging. Jaytail zou het vast raar vinden dat hij met dit naar hem toe was gekomen, al was het niet de bedoeling geweest.

Het was gelukt! De kater opende eindelijk zijn bekje om iets van zichzelf te laten horen als was het maar weinig. Nightpool voelde een vlaag van triomf en luisterde aandachtig naar wat de kater te zeggen had. Dit moest moeilijk voor hem zijn en opeens voelde hij zich schuldig. Dwong hij Jaytail nu de pijnlijke herinneringen te herleven? Maar de herrineringen die hij had aan Snowdrop waren toch goed? Dat was volgens hem het belangrijkst, praten over de overledenen hielp echt en zo hield je ze toch op een manier in leven. Vergeten was geen optie.”Ze vroeg me om een verhaal te vertellen. Het was de meest slechte verhaal die je ooit gehoord zou hebben." Er kwam zowaar een glimlach op de snoet van Jaytail te staan. Nightpool knikte begrijpelijk en glimlachte zelf ook een beetje. Tot Jaytail's glimlach weer verdween en het gesprek weer over hem ging. O ja, hij had ook een probleem, naja niet echt hij zat er eigenlijk niet mee en vond het allemaal wel prima. Maar de witte pluiskat had iets moeten verzinnen om mee te beginnen. Het advies van Jay waren dingen die hij grotendeels als wel wist, maar toch was het fijn een ander het te horen zeggen. "Ja nee daar heb je gelijk in, misschien heb ik gewoon bindingsangst." Nightpool grinnikte en schudde zijn kop. "Het klinkt als een goede herinnering, dat verhaal wat je aan Snowdrop hebt vertelt." Opnieuw zochten zijn groene ogen die van Jaytail. "Zorg dat je dat in leven houd, er over praten is een goed rouwproces ook al heb je misschien het gevoel alles zo snel mogelijk te willen vergeten. Zodat je van de pijn af komt." Miauwde hij kalm. "Waar ging het verhaal over? Als het echt zo dom was?" Een speelse blik kwam in zijn ogen te staan en nieuwsgierig keek de warrior hem aan.

Night merkte dat de kater weer afwezig deed. Het leek alsof hij tegen een zoutzak aan het praten was. Het voelde alsof Jay hem hier niet wilde hebben, wat kon kloppen aangezien de witte kater zelf had besloten hem gezelschap te houden. Toch bleef het zorgwekkende gevoel hem van binnen aansporen. Nightpool wilde Jay niet aan zijn lot overhouden, maar hij wilde ook niet dat hij vervelend gevonden werd. Om eerlijk te zijn irriteerde deze hele situatie hem, het was niet alsof Jaytail de enige was die een dierbare verloren had. Hij beet op zijn liep om zich in te houden. Natuurlijk begreep hij de gevoelens die Jaytail had en daarom snapte Nightpool ook niet precies wat hem nou irriteerde. Misschien de houding? Alsof de oudere kater het beter wist? Alsof alleen zijn voor hem de enige optie nog was. Hij kon er gewoon niet zo goed tegen als katten de zin voor leven hadden opgegeven. Ja hij had het zwaar en ja het was moeilijk, maar dat betekende niet dat je je als rogue hoefde te gedragen. Een deel van Nightpool wilde nu opstaan en de kater in zijn waarde laten. Een ander deel wilde helpen, zorgen dat hij ook weer mee deed en laten zien dat dit toch niet het einde van de wereld was. Dus Nightpool stond op en keek naar Jaytail. "Iedereen begaat fouten Jaytail, daar leer je van. Niemand kan alles perfect doen." Miauwde hij terug. Het was simpel als dat, niet alles hoefde zwart en miezerig te zijn. "Ik red me wel, van jou weet ik het niet zo zeker." Het kon hem niet veel schelen als de kater hem stront irritant vond, het zij zo. Iemand moest toch ooit tot hem doordringen, ze konden hem toch niet met ze alle negeren.

Hij voelde zich schuldig door zo te reageren toen de kater zuchtte. Wie was hij omdat te zeggen, wist hij veel wat de oudere kater allemaal had mee gemaakt? Nightpool's blik verzachtte en hij zocht opnieuw de ogen van Jaytail terwijl deze sprak. ”Ik red me prima. Ik zorg voor mijn kittens zoals een vader doet, ik doe alles voor de Clan, zoals ik altijd al heb gedaan. So what dat ik verder alleen ben? Dat is altijd al zo geweest, alleen ik. Als ik het hiervoor kon, dan kan ik het ook nu.” Hij knikte en sloeg zijn pluis staart om zich heen. Misschien was het beter hier over op te houden en gewoon afleiding te bieden, hij wist het niet. Vele manen geleden had hij zelf ook een geliefde verloren en de kater probeerde te bedenken wat hij op dat moment het liefst gewild had, wat hem troost had geboden. In die tijden zat hij vol met schuld en boosheid en Nightpool wist niet of deze gevoelens ook Jaytail in beslag namen. "Alleen zijn is toch geen leven?" Miauwde hij zacht. Je kon het alleen doen en zo vol houden, daar had hij helemaal gelijk in, maar leuk was het toch niet? Liefde, vriendschap en vertrouwen waren allemaal dingen die het leven waarde gaven. Jaytail had dan wel zijn kittens, maar dat was anders dan gezelschap. Iedere kat wilde geliefd zijn, al was het maar bij één iemand. "Nu ben je niet alleen." Vervolgde de witte warrior met een voorzichtige glimlach op zijn snoet. "Maar ik kan je wel weer alleen laten als je dat fijn vind?" Hij merkte dat hij onzeker werd en tegelijkertijd voelde hij zich zeker. "Weet je wat, laten we iets leuks doen. Het is lang geleden sinds alle ellendige regen. Daarna kan je weer alleen zijn, kom ik heb een idee." Zijn lippen vormde een grijns en de kater stond op. Jaytail kon wel wat actie gebruiken.