{Open} Fresh Kill

Als gevolg van een hongergevoel trippelde ze naar de prooistapel. Vanmorgen had ze een bescheiden succesvolle jacht gehad waarna ze een groot konijn had teruggebracht, zo had zij ook haar recht op een voedzame maaltijd. Ook iets anders dan honger knaagde aan haar. Thuis zijn voelde vreemd en onecht aan. Ze had niet verwacht deze plek ooit nog terug te zien. En hoewel ze een enorme heimwee had gevoeld in de bergen, leek deze nog niet weg te zijn gegaan. Hopelijk was ze niet de enige die zich zo voelde. Anders moest ze maar er gewoon aan wennen. Dat zou wel lukken toch? Eraan wennen. Ze trok een muis van de stapel en begon deze schrokkend naar binnen te werken. Ze had toch nog meer honger dan ze dacht. Verderop zag ze haar clangenoot Icesong. Met het bloed nog rond haar lippen stapte ze op haar af. "En, hoe is het voor jou om weer terug te zijn?" Gewoon een casual gesprek starten was één van haar kansloze kwaliteiten. Ze was er in ieder geval niet bang van.

De vriendelijke begroeting van haar clangenoot deed haar goed en ze had meteen al een stuk meer zin in deze conversatie. Voor zover ze wist was Icesong geen ongezellige kattin. Ze likte snel de laatste restjes bloed weg om haar mond en schaamde zich een beetje om hoe ze dat nog niet eerder had gedaan. "Iedereen lijkt er opvallend snel aan te wennen ja." beaamde ze. De trip door de bergen was net als voor haar voor anderen geen feestje geweest. En dat was nog een understatement. Ze keek de poes onderzoekend aan. Hoe had zij alles ervaren? "Ik voel me eerlijk gezegd nog niet thuis hier. De reis heeft me iets te lang geduurd." antwoordde ze eerlijk. Terugkomend op haar onuitgesproken vraag sprak ze droogjes: "De ziekte heeft veel levens geëist." Ze had geen idee hoe ze het anders aan moest pakken. Zijzelf was wonder boven wonder geen vrienden of familie verloren. Haar moeder was lang geleden al overleden, haar vader is bezig met zijn warriortaken en met haar nestgenoten is ze totaal niet close. Één van haar zussen, Wasabi heeft haar zelfs verlaten door over te stappen naar de BloodClan. Dat ze daar nog steeds mee zat was een duidelijk teken van hoeveel ze eigenlijk om haar gaf.

Ze knikte instemmend op wat de rood-witte kattin zei. Het had nog zo veel meer fout kunnen gaan. De clans hadden echt geluk met hoe erg iedereen zijn best had gedaan, daar zo hoog in de ijskoude bergen. Hoewel weer thuis zijn raar aanvoelde wist ze toch wel echt zeker dat ze nooit bij de Tribe zou kunnen gaan. De gesplitste taken die je veel te jong al toegewezen werden, de frisse zomers en ijzige winters, het jagen dat daar zo anders ging. Nee. Zo'n leven was niks voor haar. Ze slaakte een zucht en keek de kattin tegenover haar aan. "Je hebt helemaal gelijk." De clan zou zichzelf wel weer opbouwen. "Heb je anders zin om binnenkort een keer samen te gaan jagen? We praten vrij weinig en dat betreur ik." Ondanks de vriendelijkheid waar ze andere katten altijd mee benaderde had ze toch bar weinig vrienden. Zou vandaag de dag zijn dat er iets zou bloeien?

Een glimlach verscheen op Dawns gezicht. Icesong leek haar in ieder geval oké te vinden. "Ik kan me alles nog maar vaag herinneren ja." mauwde ze, waarna ze zich een kaart van het gebied probeerde voor te stellen. Fourtrees en plekken zoals de sunningrocks zou ze nog wel kunnen vinden, maar de precieze grenzen? No way. Ze keek de rood-witte poes aan en besloot dat ze er best wel mooi uitzag. In tegenstelling tot zijzelf, die maar een beetje gewoontjes was, met een grijze vacht en een mannelijke bouw. "Kom me dan maar eens halen als je er zin in hebt." sprak ze weer, vriendelijk glimlachend.