Take a peek

Icesong haar laatste tocht naar fourtrees was nou niet echt de meest rustige tijd van haar leven geweest. Waar ze verwacht had in rust en stilte dit nieuwe gebied te kunnen vinden, viel dit behoorlijk vies tegen. Ze was een Shadowclan kattin tegengekomen die er wat haar betrof behoorlijk vreemd gedrag op nahield. Natuurlijk was zij ook niet het toppunt van normaal gedrag maar je had uitersten. Vandaar ook dat Icesong besloten had om nog een keer terug te keren naar fourtrees na een succesvolle jacht. Nu kon ze rustig rondkijken, hopelijk, en dat hoofdstukje in haar boek afsluiten.

Ze liet zichzelf van de helling afglijden die het gebied omhulde en rekte zich even kort uit. Misschien niet geheel verstandig maar ze was totaal in de waan dat ze dit keer toch echt alleen hier zou zijn. Wie was er immers zo gek zoals zij om overdag hier gewoon even naar de grote eiken te gaan kijken? Nou blijkbaar wel iemand. Toen Icesong een van de grote eiken passeerde viel haar blik op een grote bruine tabby kater en ze kon haar frustratie even niet meer te boven.

"Heilige Starclan bouwen jullie Shadowclanners hier een kamp ofzo?"

Haar stem galmde over de fourtrees. Ze wilde hier gewoon even kijken in Starclan's naam. Maar toen ze zich besefte hoe luid ze had gesproken viel ze geschrokken stil. Stilletjes afdruipen was nu meteen al een no-go geworden.

De kater wendde zich tot haar en Icesong verstarde. Grote Starclan, het is ook nog eens de leider Dit was dus totaal niet de bedoeling geweest. Waarom kon ze niet gewoon stilletjes weglopen zonder een zin eruit te flappen wat ze totaal niet uit wilde spreken. Brain-to-mouth filter? Hallo? De kater antwoorde op een bloedserieuze toon haar vraag en Icesong voelde haar mond iets open vallen. Dans..lessen? Wat? Pardon? Ze knipperde eventjes langzaam met haar goudkleurige ogen. Danslessen.

Lang om erover na te denken had ze niet, want de kater maakte zich breder. Icesong zakte iets door haar pootjes heen en spande haar spieren aan. Haar vecht-of-vlucht instinct schoot aan terwijl ze haar ogen iets vernauwde. "Niks," reageerde Icesong, ietwat haastig, "Ik hoef nooit van mijn leven te dansen." De haast was alweer iets uit haar stem verdwenen en ze vond haar bedaardheid weer iets. Ze ging niet wegkruipen van angst voor de grote kater. Zeker niet zo'n gekke. Wat moest ze met deze kater. Ze had al wel meegekregen dat het de leider van Shadowclan.. bijzonder te noemen was. Maar dit sloeg toch wel alles.

Shadowclan was gewoon gek geworden. De Shadowclanleider bewees het. Hadden de katten van de sterren daadwerkelijk deze kater een leidersnaam gegeven? Maar toen besefte ze zich ook dat de kater nog helemaal geen leider was.. En ze had de elders erover horen murmelen dat Starclan hem afgewezen had. Icesong had om eerlijk te zijn hetzelfde gedaan. Dit kon toch geen leider wezen? Met al deze gekke praat? De kater leek bij haar woorden zo ontzettend teneer geslagen. Icesong durfde bijna te stellen dat ze hem nog beter een klap in zijn gezicht had kunnen geven dan dit te zeggen. "Uhm.." Reageerde ze alleen even stomverbaasd. "Oké, kater, meneer, rustig aan." Ze zei het meer voor zichzelf dan voor hem om eerlijk te zijn. Afstand en rust. "Ik ga, en dan kun je verder gaan met.. dingen." Ze zette een paar stappen achteruit. Abort. Mission.