Fantastic posing greed

Voor hem was het al een zware dag geweest. Hij was rond de twoleg place aan het lopen sinds zonsopgang, om er voor te zorgen dat alle kittypets hunzelf weg van het territorium hielden. Nu was het al bijna donker aan het worden, en het was duidelijk dat hij al moe aan het worden was. Het zou waarschijnlijk een goed idee zijn om terug naar het kamp te gaan. Maar hij wou nog wat vangen, misschien wat in het territorium van de Clankatten. Ze zouden misschien pissig zijn zodra ze het opmerken, maar dat was het punt, toch? Wat vlammen opsteken bij de Clans, want hoe ver zouden ze gaan tot de rollen omgedraaid waren?
En bovendien was het ergeren van vijanden een leuke tactiek van hem. Wat was er leuk aan verwonden als ze zichzelf mentaal ergerden aan iets onnodigs? Tornado was meer het type dat nadacht, in plaats van gelijk toeslaan. En niet alleen omdat hij niet zo ongelofelijk breed en gespierd was zoals sommige katten, nee. Het was zeker iets nuttigs om diegene te zien lijden door zijn eigen personaliteit. Iemand was arrogant? Gewoon het ergste van diegene op een rijtje zetten. Het kon kinderachtig klinken, maar wanneer had dat nou niet gewerkt?

De bruine kater klom op een houten muur en keek rond, er was op dit tijdstip geen kittypet te bekennen, en ergens kon hij een blaffende hond in de verte horen. Tornado sloot even zijn ogen en probeerde zich zoveel mogelijk los te maken van de druk op zijn spieren. Hij was te lang gespannen geweest. Misschien een moment stilte was dan ook zo aardig gevraagd.

+ Shark

Hij had Shark’s grijze vacht wel opgemerkt. De bruine kater keek toe hoe hij naast hem op de houten muur sprong en hem een begroetende knik gaf. Tornado knikte terug en bewoog zijn staart over zijn voorpoten terwijl hij weer rond keek, naar iets wat wel boeiend zou zijn. De stilte tussen de twee katers was allesbehalve ongemakkelijk. Tornado zelf was geen spraakzaam type, maar de stilte duurde niet voor lang. Toen Shark wat vroeg over de training met April. Hij spitste zijn oren en trok zijn kop om zijn nieuwe leader aan te kijken.
“Voor mijn gevoel is er vooruitgang.” Sprak hij, vastberaden. Hij moest wel zorgen dat ook April een goed beeld kreeg bij Shark. Dat hij hem met een Young One kon vertrouwen. Nadat hij zijn poot gekneusd had en de trainingen met Jackdaw naar een andere member moest geven had niemand echt gezien wat voor mentor Tornado was. En hijzelf moest ook uit zien te vogelen hoe hij was. Geduld had hij wel, en hij wist wat hij wou. Zolang iedereen dat zag, zou het verder geen probleem zijn. “Ik denk dat ik haar morgen wat moeilijkere vechttechnieken ga leren. Ze is een snelle leerling.” Nogmaals was het stil. “Ik zou het zeker niet moeilijk vinden om nog een Young One te hebben als er nog meer een mentor nodig hebben. Je kan op me rekenen.” Voegde hij toe. Hij kon het zeker aan en hij wou dat ook bewijzen. Het voelde ookal anders om hier weer terug te zijn. Zeker na de strijd. En nu was Shark, de nieuwe leader van de Elite, naast hem. Het was zo apart. Sinds jongs af aan kende hij Claw als zijn enige leader. Misschien gingen meer dingen langzaamaan loslaten? Hoelang zou dat dan duren?
“Bevalt het je wel?” Vroeg hij na wat stilte. “De nieuwe titel, je bent nu officieel Leader van de Bloodclan.” Hij vroeg zich ook al af wat voor systeem Shark zou gebruiken. Zou het anders dan Claw aanpakken? Hij zou wel is willen zien hoe de grijze kater het zal doen aan de top. “Iedereen verwacht ook dat je nu ook alles moet regelen. Het kamp, de mentoren en Young One’s, een nieuwe deputy.” Hij zou niet verbaast zijn als Shark dat een makkie zou vinden. De kater had heus wel ervaring met zulke dingen. Hij was immers ook al Deputy geweest, natuurlijk. Maar het was geen appeltje eitje om van die rang naar een hogere rang over te stappen. Meer katten zouden dan ook hoger verwachten. En een Deputy vinden was ook niet zomaar iemand aanwijzen. Maar Tornado vertrouwde op zijn keuze. Voor een goede clan hoorde ook een goede deputy.

Hij was eerlijk gezegd opgelucht dat Shark hem nog niet had aangesproken op zijn trainingen met de Young One. Dat was eindelijk iets goeds. Een teken dat hij het wel goed deed als mentor, ongeacht de omstandigheden. De meeste BloodClanners waren nog steeds in shock na het gevecht. En dat kon Tornado ze niet mee kwalijk nemen. Bovendien leek Chawl goed te doen met de training van Letum. Het was een goed ding dat hij een goede mentor gekegen had om sterk te worden. “Dat is mooi om te horen. Nog een paar moons en ze zal de juiste leeftijd bereiken om haar final assesment af te leggen.” Sprak de grijze kater als volgt. Tornado knikte. Hij zou zorgen dat de grijze kattin klaar was om vlekkeloos de halsband van een kat of hond af te pakken. Hij had zijn achterpoot onder zijn staart geplaatst zodat Shark geen andere ideeën zou krijgen om hem te vragen over zijn gekneusde poot. Gelukkig was alles nu beter, maar dat was een periode dat hij liefst wou vergeten.
“Ik denk dat Claw het zeker fijn zou hebben gevonden om te zien dat er een bepaalde loyaliteit heerst in de Elite, zelfs nu hij er niet meer is.. Ik zal je opmerking zeker meenemen in mijn beslissing wat de mentorindeling betreft, Tornado. Er zijn echter andere katten die meer te bewijzen hebben dan jij en die op de proef gesteld moeten worden. Laten we eerst maar eens zien hoe zo’n taak vol verantwoordelijkheid hun vergaat.” Hij knikte bij dat en keek weer terug naar de grauwe lucht. Hij had het heus wel opgemerkt. De grijze kater was nog steeds geraakt door de dood van zijn beste vriend. Maar hij kon het hem niet kwalijk nemen. Hij kende het gevoel maar al te goed, toen hij hoorde hoe zijn vader de rivier in gesprongen had, dat hij zijn broer niet meer kon vinden, gelukkig had het hem maar een paar weken geduurd voordat hij het echt kon verwerken. Hij hoopte dat het hetzelfde zou gelden voor Shark. Het was een ongemakkelijk gevoel dat hem steeds van zijn taken af had geleid. Nu had hij niets te verliezen, behalve zijn zoon, maar hij zou alles doen om hem veilig te houden. Hij had het immers beloofd.
“Ik had het liever anders gehad,” gaf de nieuwe leader toe nadat Tornado hem had gevraagd over zijn nieuwe titel. Was het net iets te diep gegraafd? “Ik dacht dat ik toen ik de Elite joinde in het begin iemand was die het liefste zo snel mogelijk de high ranks in zijn poten wilde hebben, maar…” Tornado keek neer op de grond om ongemakkelijke oogcontact te vermijden. Maar zijn oren toonden aan dat hij wel aan het luisteren was. Hij wist niet precies hoe hij iemand moest troosten. En zeker niet iemand die hij nooit zo vaak gesproken had. “Sommige dingen lopen nu eenmaal anders dan je had voorzien,” voegde hij toe. Daar kon Tornado wel mee instemmen. Die zin alleen maar had hem terug laten denken aan wat er in zijn leven gebeurd was. Te veel om op te sommen. Dat was zeker.
“Claw was een waardige leader en zijn tijd om te sterven, was er zeker nog niet, maar ik zal hem opvolgen op de manier die hij wilde.” Dat was dus wat Tornado zich nog af vroeg. Zou Shark net zoals Claw over de Elite regeren? Meer territorium stelen? Hij hoopte dat ze wraak zouden nemen aan de Clan en degenen die de levens van hun members afgenomen hadden. Hoe konden ze ongestraft verder leven?
Het was voor even stil, en Tornado probeerde om de juiste woorden te vinden. Maar wat viel er te zeggen? Hij had nooit echt de dood van een beste vriend meegemaakt omdat hij iedereen altijd had weggeduwd. En nu stond hij er weer alleen voor.
”Toen ik net Member was,” begon hij. Hij had geen idee waarom hij dit weer begon. Wat was zijn poging hiermee? ”Kreeg ik te horen van Jinx dat mijn vader niet meer verder wou en dus... de rivier in gesprongen was.” Zei hij eventueel na een korte pauze. “Hij had niets tegen me gezegd, het enige wat hij deed was met alle poezen klooien en eventueel zijn kittens voor dood achterlaten.” Normaal zou hij zeggen dat het hem niets had gedaan. Maar hoe kon hij het vermijden dat de dood van Hurricane hem een verradelijk gevoel had gegeven. Had hij echt niets gehad om er voor te leven? Er voor te vechten? Na zoveel dingen dat Tornado voor de kater gedaan had, had de zwarte kater gedaan alsof hij hem niet kende. ”Ik bedoel, hij was mijn vader. En ergens zou ik wel iets van hem willen horen dat mij wat rechtop had kunnen zetten. Als Young One had ik hem ook altijd de dood gewenst. Alleen niet zo.”
En wat was zijn punt hiermee? Om Shark minder slecht te laten voelen of om ook in de sfeer te mengen? Hij had zonet iets gezegd dat geen Elitekat wist. Dat hij Hurricane wel miste. En nog tegen de Leader, ook. Hij wist nu dat Tornado een sentimenteel type was. Maar dan moest hij wel weten dat het iets was wat hij nooit echt liet zien.