I don't want you sitting blue

Hij had zichzelf de laatste tijd een beetje terug getrokken. Waarom wist hij niet goed, maar het voelde fijn om wat meer op zichzelf te zijn. Daarbij dacht de kater veel na over zijn eigen leven, wat hij nog miste en wat hij nog wilde. Veel wilde hij niet, gelukkig zijn, maar dat klonk zo universeel en zweverig. He getver hij wilde helemaal niet het soort persoon zijn die dat soort dingen dacht. Hij hield van concreet en nuchterheid. Ook nu was Nightpool weer het gebied in getrokken om zijn gedachtes op een rij te zetten. Er was niet veel wat hem dwars lag, soms dacht hij nog aan Jaytail en voelde hij zich boos. Rare kat was dat, maar daar hoefde hij zijn gedachtes niet aan vuil te maken. Je kon immers niet iedereen leuk vinden en daarnaast had hij ook gewoon vrienden. Naja, eentje. Hij gniffelde om zich zelf en prees zichzelf gelukkig met Koifish. Ook Thornface mocht hij graag, maar hij wist niet zo goed wat de deputy van hem vond. Niet dat dat hem uitmaakte het was goed zoals het was. Icesong, haar zag de witte prins ook graag, maar hij wist niet zo goed waarom en hij wist al helemaal niet wat zij van hem vond. Ze was moeilijk te lezen, maar ze was een lieve poes volgens hem. Op een of andere manier voelde het beschamend om over haar na te denken en snel drukte hij haar weg uit zijn kop. Winterbird was er ook nog, ook een kattin waarvan hij het nooit erg vond om haar te zien, mooi was ze ook. Als je het zo optelde mocht hij veel katten en voelde hij zich over het algemeen ook wel geliefd. Maar één ding miste, liefde. In zijn hele leven had hij die emotie maar een keer mee gemaakt en was het heftig geweest en ook heftig geëindigd. Diep van binnen verlangde hij daar weer naar. Nightpool keek naar zijn poten toen de eerste druppel op zijn kop viel en met een grauw schudde hij zijn vacht denkend dat er een vogel op zijn kop had gepoept. Al snel volgden er meer druppels en realiseerde hij zich dat hij snel een plekje moest vinden omdat hij anders nog eeuwen bezig zou zijn met zijn vacht. Zo snel hij rennen kon ging hij richting een hol in de grond waarvan hij wist dat het daar zou zijn. De witte kat vloog er naar binnen en schrok zich dood toen hij tegen iets zachts op botste. Zijn pupillen vergrootte zich en zijn hart bonkte in zijn keel. Nee, nee nee. Er bleek dat er al iemand aan het schuilen was en dat was niemand anders dan Icesong.

Zo charmant als ze altijd was slaakte ze een gil en sloeg haar klauwen uit, in zijn oor. Hij siste even kort en schudde zijn kop van haar weg. "Icesong, jezus zie ik er uit als een das?" Snauwde hij meer naar de situatie in plaats van naar haar terwijl er een druppeltje bloed op de grond viel. De kater had eigenlijk het recht niet eens om er iets van te zeggen, hij had immers ook in eerste instantie gedacht dat zij een das was geweest, maar hij had niet zijn klauwen uit geslagen! Zo bleek ook maar weer wie de slimmere was dacht hij bij zichzelf met een kleine grijns. Het was toevallig dat het precies weer Icesong moest zijn in zulke situaties, maar er over nadenken had geen zin en daar was hij dus de vorige keer ook al mee gestopt. "Misschien moet je die gele kijkers beter gebruiken mevrouw." Miauwde hij haar droogjes toe terwijl de witte prins neer plofte. Het zag er naar uit dat ze hier nog wel een tijdje bleven zitten, kon hij net zo goed lekker zitten.

Hij draaide zijn ogen toen ze zijn eigen opmerking terug kaatste. Zijn lippen krulde zich in een kleine grijns. "Ik ben nooit lomp." Miauwde hij eigenwijs terug. Hij was bijna nooit lomp, misschien alleen als de regen zijn vacht dreigde te verpesten. Maar dat ging hij dus echt niet toegeven. "Maar, ik zou volgende keer proberen je niet te zien als een das." Vervolgde hij. Er lag een vage speelsheid achter zijn woorden. Nightpool keek haar niet aan, maar bleef in plaats daar van stug op de grond liggen terwijl zijn groene ogen naar buiten keken. De regen zorgde er voor dat er niet een volledige stilte tussen de twee viel. Al zou de kater het niet erg vinden als het stil bleef. Bij Icesong had hij niet het gevoel te moeten praten, daarbij was hij ook moe.

Ze waren beide koppig, maar Nightpool schatte in dat de poes toch echt koppiger was. Hij gniffelde dan ook om haar opmerking en schudde zijn kop. "Zo bedoelde ik het niet en bovendien zou ik het niet erg vinden als je er wel zo uit zag..." Miauwde hij zacht. "Misschien een beetje." Voegde hij er lacherig aan toe. Ze konden ook echt niet met z'n tweeën in zo een hol zitten, en dat was nou precies wat er altijd gebeurde. Naja, zo leerde hij haar wel kennen en zij hem hopelijk ook. Misschien dat de toekomstige momenten zoals dit minder vervelend werd. Nee, dat dacht hij niet juist. De kater vond het nu ook al niet vervelend, gewoon een beetje...tja wat eigenlijk. Nightpool was in ieder geval niet op zijn gemak bij haar, maar er waren ergere katten te bedenken. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar de witte vacht achter hem. God, ze leken wel een getrouwd stel.

“I was born with an enormous need for affection.

and a terrible need to give it.”

-: