Oh no

Onderwerp: Oh no zo 20 jan 2019 - 18:34

Soon. Hij was nu nog niet toegelaten in de apprentice’s den, maar het zou niet lang meer gaan duren. De dag dat hij zes moons werd, kwam dichterbij. Dan mocht hij zijn eigen plekje gaan zoeken in die andere den. Dan zou hij een mentor krijgen en eindelijk dit kamp mogen verlaten. De laatste tijd waren er zeker wat spanningen geweest, ook in het kamp, maar toch. Het leek hem zoveel leuker om te kunnen ontdekken wat er buiten de muren van het kamp lag. Hij was er eerlijk gezegd nu wel een beetje op uit gekeken. Maar, hij moest zich in tussentijd maar zien bezig te houden. Dus was hij op een klein afstandje van de ingang van de den gaan zitten, glurend, om te zien of hij misschien een blik naar binnen kon werpen zonder dat hij er ook echt binnen ging. Want tja, dat was nog steeds tegen de regels, namelijk.

&Lunarpaw

I could see a stranger
she • told • me
A M E Nson, you'll be forsaken by anger

Onderwerp: Re: Oh no ma 21 jan 2019 - 13:59

Het liefste had de jonge apprentice nog even in haar nest gelegen, maar helaas was het tijd om op te staan. Nu leafbare was aangekomen was iedere warrior en apprentice nodig om voor de clan te zorgen. De kittens en elders konden immers niet voor zichzelf jagen, en al helemaal niet in deze omstandigheden. Met deze gedachte in haar hoofd rekte ze zich uit waarna ze zich een wegmaakte naar de uitgang van de apprentice's den. Zodra ze haar kopje door de uitgang stak viel haar blik op een van de kittens die geïnteresseerd door de ingang gluurde. "Goedemorgen!" Miauwde ze vriendelijk richting het kleine hoopje vacht. "Is het niet te koud om buiten te zijn nu?" Vervolgde ze op vragende toon. Ze zou niet willen dat een van de kittens kou zou vatten, of iets vervelenders dan dat.

''This isn't what I want, yet it's what I ask for,

Curiosity over all my morals"

::

Onderwerp: Re: Oh no ma 21 jan 2019 - 14:42

Hoe ouder hij werd, hoe bewuster hij na dacht over zijn toekomst. De nabije toekomst, weliswaar. Het waren echter gedachten die drie moons geleden niet in hem op gekomen zouden zijn. Dan lag zijn focus vooral op vriendjes maken in de nursery en leuke spelletjes verzinnen. Nu dacht hij bijna elke dag aan de volgende fase in zijn nog jonge leven. De volgende ceremony kon voor hem niet snel genoeg komen. Dromerig staarde hij naar de ingang van de apprentice’s den. Hij was een beetje zoned out momenteel. Het was dan ook geen verrassing dat hij zich bijna dood schrok toen er iemand uit de opening naar buiten kwam.

Oh no.

Betrapt. Rainkit trok even nerveus met zijn oortje, bang dat hij een preek op zijn dak zou krijgen. Maar nee, hij werd enthousiast begroet. ”H-hoi!” Reageerde hij opgewekt. ”Neuh, ik heb nooit koud”, Zei hij, zijn borst stoer vooruit. Hopelijk zag ze niet dat hij toch lichtjes trilde. ”Jij bent een apprentice, toch? Wat ga je doen vandaag? Waar ga je heen? Wie is jouw mentor?” Overstelpte hij haar toen met een stroom aan vragen, terwijl hij op stond en iets dichterbij kwam staan.

I could see a stranger
she • told • me
A M E Nson, you'll be forsaken by anger