{Mistpaw} Hazy maze

Een grap, dat was het. Bijtende ironie, niet meer dan dat. Ze dankte haar naam aan deze dikke, witte substantie die de velden als een deken in mist hulden. Toch voelde ze zich niets behalve misplaatst hier, hoewel haar lichte vacht perfect in de omgeving op ging. Ze had haar -paw achtervoegsel toegeschreven gekregen toen de clans zich nog in d ebergen bevonden. Niets aan dit gebied was haar echt bekend, afgezien van het kamp en de Gorge. Crowfur was niet alleen een goede kat, ook een welbedachte mentor. Hij had rekening gehouden met haar zichtbeperking en had haar zo snel mogelijk een rondleiding gegeven, zo dat ze bekend kon worden met dit voor haar nieuwe gebied. Toch, nu de mist haar al slechte zicht nog erger maakte had ze geen idee meer waar ze was. Mistpaw verloren in de mist, hopeloos in paniek. Opnieuw; bijtende ironie. Want waar moest ze heen? De dikke nevel maskeerde haar geur en haar zicht had haar toch al bedrogen. Net nu, die dag dat ze haar moed bij elkaar had gesprokkeld om alleen het kamp uit te gaan overviel dit haar. De poes deed haar uiterste best zich te focussen op het landschap, maar alles bleef een deken van wit. Er was niets aan de hand, maar haar getekende brein speelde allerlei doemscenario af voor haar netvlies. Het enige wat haar beschermde tegen deze zogenaamde gevaren was haar gehoor. Door het gebrek van zich dat ze had, waren die namelijk juist wél goed ontwikkeld. Ze had haar oortjes, nat van de mist, dan ook strak naar voren gericht. Alsof haar nachtmerries uit moesten komen, klonk er een zacht geritsel. Angst lag in haar ogen en instinctief dook ze ineen groot, donker geval door de mist heen sprong. Een zacht kreetje - dat eerlijk wel wat weg had van een konijn- verliet haar keel en angstig sloot ze haar ogen. Net voor haar kwam de schim tot stilstand, ineengedoken bleef ze liggen, rillend. Een overdreven reactie, allicht, maar de poes wist niet beter."Oh, sorry Mistpaw," klonk een niet onwelkome stem. Angstig keek ze op, nu hij zo dichtbij was herkende ze hem als slechts een warrior, Basilfang. Oh Starclan, hij was hier niet om haar pijn te doen. Geen enge roofvogel. "Ik dacht dat je een konijn was, oprecht." Langzaam en nog steeds angstig kwam ze overeind, overrompeld door dit alles. Ze was al amper sociaal contact gewend, laat staan dat ze, letterlijk, zo overvallen werd. "E-eh, ah, k-" stamelde ze wat halve woorden terwijl haar ogen van links naar rechts vlogen, zijn blik ontwijkend. "S-s-sorry, Basilfang," klonk haar stem zachtjes, niet wetend hoe ze moest reageren. Haar beste optie was haar excuses aanbieden voor in de weg staan, ervaring had geleerd dat katten dan meestal niet boos werden. behalve Burnetpaw dan, die was altijd boos.

De kater liet zijn, bijzondere, grote oren meteen hangen. Mistpaw keek geschrokken toe, nee! Ze wilde hem niet schuldig laten voelen, dat was alles behalve haar bedoeling. "Nee, nee, je hoeft geen sorry te zeggen Mistpaw," reageerde de kater en haast had Mistpaw opnieuw sorry gezegd voor haar overbodige excuses, ze besefte zich echter snel genoeg dat dat de situatie niet beter zou maken. "ik zat fout, geen zorgen, niks aan de hand. Tenzij jij boos op mij bent althans." ze schudde met haast en wat paniekerig haar kop. "N-n-nee! Nee, nee, j-juist niet," stamelde ze wat onwennig. De poes hield zich voornamelijk op de achtergrond in de clan, om nu plots zoveel aandacht te krijgen van een volgroeide, senior warrior was vrij veel voor Mistpaw, wiens wereld altijd heel klein was geweest. "Moet ik je anders naar Lizardpath brengen? Voor de zekerheid?" haar ogen werden groot en ze schudde nu misschien nog wel angstiger dan net haar kop. Crowfur, haar mentor, had ook eens aangeboden haar naar de medicine cat den te brengen, om te checken of ze met haar slechte zicht nog wel warrior kon worden. Dat was haar grootste angst, dat Oceanbreeze haar de elders den in zou moeten sturen en ze haar al weinige nut voor de clan volledig zou verliezen. "Mm, n-n-ne," stamelde ze wartaal, in paniek over zoiets kleins. De poes wist zichzelf met moeite wat te kalmeren. "D-dat hoeft niet hoor, B-B-Basilfang. Ik ben oké, ik ben prima... Laten we gaan.." de poes slikte een brok weg. "Jagen?"

Hij ging zitten en hoewel Mistpaw blij was dat ze niet meer naar hem op hoefde te kijken, vond ze het allicht nog wel lastiger om hem nu zo recht in zijn groene kijkers aan te staren. Ongemakkelijk schuiffelde ze dan ook over de aarde met haar poten, haar ogen op iets heel erg anders gericht. ”Gelukkig maar, ik denk niet dat ik een boze apprentice aan zou kunnen,” zijn blik was onschuldig maar Mistpaw, die vrij weinig sociale contacten had, begreep zijn grap niet. Waarom niet? Zij was zo klein, zo onbelangrijk, waarom zou hij zich überhaupt om haar en haar mening bekommeren. Ze raakte al helemaal in paniek toen hij over de medicine cats begon en de poes wist heel snel het onderwerp een andere kant op te sturen. Jagen. Waarom jagen? Ze was zo goed als blind in deze mist en het grootste prooidier dat ze ooit had gevangen was een musje. Oh Starclan.. ”Jagen s prima,” bevestigde hij. Even keek Mistpaw, die in haar gedachten verzeild was geraakt, verbaasd op. ”Oh, ja, jagen, ja,’ Ze moest zich hieruit krijgen, of zich bewijzen. Hoe? ”Eens zien of we nog iets kunnen vangen nu het zo mistig is,” Haar ogen gleden over de omgeving. Ze slikte een brok in haar keel weg en besefte dat voor haar deze mist ondoordingbaar was. Haar ogen waren nutteloos, zoals atijd faalde haar lichaam. ”Ik-ik... Ik kan niet zien, de mist, te dik, het... Het lukt niet,” Het was de mist, niet haar slechte ogen. Oh liet hem dat alsjeblieft geloven.

Ze wist dat haar angstige gedrag hem een schuldgevoel bezorgde, iets wat haar enkel nog slechter liet voelen. Alles aan deze situatie maakte haar ongemakkelijk, ze wilde simpelweg verdwijnen. De werkelijkheid was dat er vrij weinig aan de hand was, niets dat door een snelle 'sorry' opgelost zou kunnen worden, alleen Mistpaw had de neiging dergelijke situaties op te blazen totdat ze uit de hand liepen. "Ho, Mistpaw, rustig maar, rustig meisje," zijn stem was rustig en vriendelijk, het deed haar aan haar vader denken. Hij was de enige die haar meisje noemde op een dergelijke manier. Het voelde vreemd. "Ik zie ook bijna niks, het geeft niet, de mist is ook verrekte dik." een zware last viel van haar schouders, dit was een probleem dat niet alleen op haar lag. Dat niet alleen door haar ogen kwam. Of, bedacht hij dit slechts om haar beter te laten voelen? Was het een leugen omdat hij in zag hoe zwak ze was? Mistpaw slikte en keek op naar hem, naar zijn lange, hoge gestalte en diens groene ogen, wat schuilde erachter? ".. J-ja," klonk er fluisterend van haar kant, terwijl ze ervoor zorgde dat ze dicht in zijn buurt bleef. "Het spijt me," kwam er al even plompverloren uit. "Maar wij katten zijn uitgerust met meer dan alleen ogen. Doe ze maar eens dicht en gebruik je oren. Wat hoor je allemaal?" meteen schrok ze op, haar ogen opnieuw wat benauwd op de zijne gericht. "Blind..?" sluit je ogen, dat was alles, niet? Dat was alles dat hij van haar vroeg, zoiets moest ze kunnen. Huiverend ademde ze in, er was niets dat ze meer vreesde dan het verliezen van haar zicht. Ze was daar zo op gefocust dat ze amper gebruik maakte van haar andere zintuigen, terwijl daar juist haar sterke punten lagen. Zoals Basilfang vroeg, sloot ze haar ogen, een duisternis daalde om hen heen. Het bracht haar angst, maar ook een bepaalde rust.  ".. Ademhaling," die van hem verstrengeld met het hare. Er was meer, alleen alles leek in elkaar over te vagen. Met haar verbeelding kon ze haast de mist zelf horen, die geluidloos om hun heen hing.