Don't catch me when I fall

Onderwerp: Don't catch me when I fall wo 2 mei 2018 - 13:14

W

oede stroomde als vuur door haar aderen. De kattin had geen oog voor het bekende doch onbekende landschap terwijl ze erdoorheen stampte als een kudde olifanten met een duidelijk doel voor ogen. Dit zou ze hem betaald zetten. Hoe durfde hij? Hoe kon hij? Hoe was het toch starclanverdomme mogelijk? Haar groene ogen bliksemden en haar kaken waren ze hard op elkaar geklemd dat het pijn deed. De irritatie gleed over haar ruggengraat, bedekte haar als dat maar al te bekende deken dat haar in deze gebieden bijna constant had bedekt. In de bergen had ze het even achter kunnen laten - maar dat leek nu zo ver weg, zo lang geleden, een verre droom, een fantasie die nooit de werkelijkheid had kunnen zijn. Hoe kon ze zo naïef zijn, zo dom, zo onvoorzichtig? En het was allemaal zijn schuld. Ze had zich niet zo mogen meeslepen, ze had zich niet zo moeten laten doen.. Nooit meer. Nee, nooit meer. Dit was het einde van dat hoofdstuk. Liefde was niet aan haar besteed; dus waarom moest starclan haar daarmee vervloeken? Wat wouden ze toch bereiken, wat was hun hoger doel? Amberstorm vond de arme stakker op de outlook rock, een geliefd en verlaten deel van hun territorium dat iedere windclan kat waarschijnlijk wel gemist had maar dat nu vooral deed denken aan de bergen. Typisch. De zeemzoete door liefde verblinde rat moest weer zo'n cliché locatie uitkiezen. In ieder geval had hij dan het uitzicht terwijl ze hem castreerde met haar klauwen.

window blues

IT'S A HOPELESS CASE

If I could cross the ocean in my head I'd be there in your arms. So go as though I've never been gone, in the forest place

Hij had het gemist!

Cootsnarl voelde de wind door zijn haren strijken. Zijn ogen waren gesloten. Gesloten voor de ijzige wind die hij zo gemist had, voor de onbeantwoorde liefde, voor het geluk en de pijn van de terugkeer. Zijn wonden prikten. Hij had zich ontfermd over de kittens en elders, dus niet echt meegevochten, maar toch had hij een paar lelijke schrammen eraan over gehouden. Zijn oren bewogen en scande het verstilde landschap. Het leek te stil, maar hij was even blind dan hij doof was. Daarom verraste de aangename geur hem. Hij bewoog met zijn staart en liet een gespin horen. Ze kwam hem opzoeken!

A

mberstorm zag rood toen de bastaard gewoon het lef had om te snorren toen hij haar rook. Oh, wat een onnozelaar. Had hij niet door dat het gedaan was toen hij zijn aanzoek deed en zij nee zei? Het had zo veel duidelijk gemaakt, het had haar plotseling doen inzien dat ze dom en naïef was geweest. Dat ze verliefd was op het idee van verliefd zijn, en niet op hem. Nee, nu haatte ze hem; misschien een wrede reactie op de kater die altijd zacht en vriendelijk geweest was. Haten was iets dat ze kon, iets dat bekend was voor haar, maar iets dat ze ook misschien te snel deed. Haten bleef immers een groot woord. "Idioot!", mauwde ze luid naar de kater, die nog steeds met zijn rug naar haar zat. Nee, ze wou in zijn blauwe ogen kijken terwijl ze hem het oh zo goede nieuws vertelde. Ze wou de angst zien in zijn ogen. Ze wou de emoties zien die in haar binnenste zo stormden, als om te bevestigen dat het niet aan haar lag, dat het een normale reactie was. Voor Amberstorm was het dan ook alleen maar logisch om woedend te zijn. Zo kon ze ermee omgaan, door alle schuld op hem te schuiven, al haar twijfels en angsten om te zetten in dat monsterlijk personage waarvoor ze hem nu in haar hoofd en haar blik uitschold. "Weet je wel wat je gedaan hebt?!" Nee, waarschijnlijk niet, de arme onnozelaar was nog onwetend en zorgeloos. Oh, hoe wenste ze dat ze zelf ook zo kon zijn. Zorgeloos was ze al niet meer geweest sinds haar moeder haar verlaten had. Dat was in ieder geval iets dat haar iets heel belangrijks had geleerd - dat ze nooit hetzelfde zou doen, dat ze nooit als een lafaard met haar staart tussen haar poten weg zou lopen. Zij confronteerde haar problemen liever, meestal met woede.

window blues

IT'S A HOPELESS CASE

If I could cross the ocean in my head I'd be there in your arms. So go as though I've never been gone, in the forest place

Zijn gesnor werd ruw gestopt in zijn keel. Alarmbellen gingen rinkelen, maar hij was dom genoeg om ze weg te drukken met zijn lieve gedachten. Cootsnarl draaide zich om een beetje verbaasd. Misschien was het een nieuwe koosnaam. Hoewel hij zich nu meer op zijn warrior taken ging richten en misschien een nieuwe apprentice kon inplannen was hij zijn liefde niet vergeten. Ze had nee gezegd, maar dat deerde hem niet. Hij kon stiekem van haar houden en haar de tijd geven, want tijd is alles wat je nodig hebt. Pas toen haar tweede zin eraan kwam wilde zijn domme kop haar woede interpreteren. Hij deed angstvallig een stap achteruit. "Wat heb ik gedaan?", miauwde hij bezorgd en bang tegelijk. Had hij haar pijn gedaan?

O

h, hoe durfde hij zich zo onschuldig en onwetend voor te doen. Alsof hij de veranderingen niet had gemerkt, alsof hij haar steeds dikker wordende buikje nooit had opgemerkt. Ze was van nature een slanke kattin - de ronde bolling was niet bijzonder makkelijk te verbergen, hoe graag ze ook wou proberen en hoe klein het nestje ook moge zijn. "Doe niet alsof je niet weet dat je me zwanger hebt gemaakt, vossenstront!", riep ze luid, en haar boze schelle stem galmde over het Windclan gebied. Ze zette een stap of twee dichterbij hem, haar hele lijf opgeheven opdat ze groot en dreigend over zou komen; ook al was hij zeker een kop groter dan haar.

window blues

IT'S A HOPELESS CASE

If I could cross the ocean in my head I'd be there in your arms. So go as though I've never been gone, in the forest place

Hij was aangenaam. Altijd al geweest. Hij was echter ook altijd een man met attitudes geweest. Iemand die extreem koppig kon zijn en stoer uit de hoe kon doen. Cootsnarl luisterde verbaasd naar de woorden. Liefde streek door zijn lichaam heen en verpakte de boze woorden. Toch was hij bezorgt om haar gedrag. Wat als ze onder te veel stress gebukt ging en het de kittens schade? Er kwam een bezorgde trek over zijn gezicht terwijl hij langzaam naar haar toe stapte. Het koppige kantje kwam boven borrelen. "Rustig Amberstorm, te veel stress is niet goed voor je." Hij drukte zijn wang tegen de hare. Ze was boos, maar dat waren de emoties. "Ik wist het niet... ik... Ik vind het geweldig!"

Amberstorm deinsde niet achteruit toen hij zijn wang tegen de hare duwde, zoals ze anders misschien gedaan had. Ze gebruikte echter de kans om hem naar achteren te duwen. Haar groene ogen stonden vurig. Ze stonden nu beiden op de rand van de afgrond; hij vooral fysiek, zij misschien eerder mentaal. "Ik vind het niet geweldig! Je hebt mijn leven verpest!" Ze riep het met schrille stem, een groot contrast van haar anders eerder lagere mompeling. "Ik had je nooit mogen vertrouwen." Ze stonden dicht bij elkaar, neuzen bijna rakend, en ze keek hem strak in de ogen; meer dan ze ervoor misschien gedurfd had. Ze was een compleet andere kat dan de bijna verlegen poes die hij misschien had leren kennen.

Hij wandelde geschrokken achteruit, neus aan neus met de woeste kattin van wie hij hield. Alarmbellen die hij niet meer kon negeren gingen in zijn hoofd af. Hij boog zijn hoofd met zijn oren naar achteren. "Maar Amberstorm, ik hou van je, je kan me wel vertrouwen," piepte hij angstig. Hij begreep de ernst van de situatie en de rollen waren nu omgedraaid. Hun lage stemmen waren hoog geworden en zij was dominanter en gemener. Zijn blik gleed naar haar buik, die al een beetje gezwollen stond. Zijn kitten, haar kittens, hun kittens. Zag ze het dan niet? Het perfecte gezin dat zij nu stond te vertrappen.

( wyatt )

Ze zette nog een stap naar voren, en nog eentje - hem steeds verder richting de afgrond duwend. Onbewust natuurlijk; ze was boos en ze wou dat hij het goed merkte. Haar klauwen waren uitgeslagen en het kostte haar veel moeite om hem geen kras over zijn gezicht te geven. "En ik heb nooit van jou gehouden!", piepte ze luid. Een slag onder de riem; maar eigenlijk wel de waarheid, en eentje die ze tot nu toe zelfs niet aan zichzelf durfde toegeven. Ze staarde hem aan, hijgend van emotie, angst en onzekerheid in haar groene ogen. Haar hele leven, overhoop gegooid; weer een aantal kittens op deze harde wereld. Ze had zo veel zin om er gewoon een einde aan te maken, om niet meer te moeten verdergaan in deze wereld die toch nooit aan haar kant leek te staan - maar Amberstorm was koppig en gooide niet snel de handdoek in de ring. "Ga toch weg en laat me met rust!", riep ze de kater toe, nog een stap verder zettend; hem nog verder naar achter duwend.

Dat deed pijn. Het was alsof bliksem zijn hele lichaam folterde. Cootsnarl boog zijn kopje nog verder naar beneden. Hij begon stilletjes aan zijn geduld te verliezen. Nu Lethalglance weg was en Snowbird dood begon hij erg nerveus te worden en... en nu dit. Hij deed elke keer een stap achteruit, maar bij die laatste zette hij zijn achterpoot in de dieperik. Geschrokken hapte hij naar adem toen hij al zijn gewicht verplaatste naar die ene poot en daardoor zichzelf in de afgrond trok. Hij viel en probeerde zich nog vast te houden met zijn voorpoten aan de rots. Hij sloeg een nagel in het pootje van Amberstorm, maar hij wou haar geen pijn doen. Cootsnarl hing een paar tellen aan de rots. Zijn gezicht verried de eindeloze liefde die hij voor haar voelde, die hij altijd had gevoeld en de angst voor wat er zou komen. Toen besloot hij dat ze geen pijn mocht leiden en hij was die pijn. Door zijn nagels letterlijk, door zijn aanwezigheid figuurlijk. Cootsnarl trok zijn nagels in en viel verder. Het had allemaal maar een paar seconden geduurd, maar toen zijn leven eindigde kon hij maar aan een ding denken.

A L W A Y S

( wyatt )

Alles wat daarna gebeurde leek wel slow-motion; hoe hij plotseling naar beneden zakte, de liefde en angst in zijn gezicht. De angst werd gespiegeld in haar eigen groene ogen - de liefde, niet echt. Ze hield niet van hem, dat was duidelijk. Maar daarom moest hij nog niet de afgrond in storten, ze wou hem niet dood.. Zijn nagel boorde zich in haar voorpootje maar het was alsof ze de pijn niet voelde. Ze keek hem recht in de ogen, niet in staat om zich te bewegen, niet in staat om zijn lot te veranderen. Toen liet hij los; alsof hij niet eens wou vechten. De bengaal viel naar beneden, steeds dieper, en Amberstorm kon haar ogen niet van hem afhouden. Hij leek klein en zwak en niet meer de kater die ze had leren kennen toen hij met een klap op de grond terecht kwam. En ze hoefde niet te gaan kijken, ze hoefde zijn verminkte lichaam niet van dichtbij te zien om te weten dat hij dood was. Het was gedaan. Zij had hem vermoord - niet omdat ze dat wou, maar omdat ze verblind door woede hem over het randje van de afgrond geduwd had. En nu was al die woede plotsklaps weggevaagd en vervangen door een soort van apathie, een emotieloosheid die gepaard ging met shock. Ze zetten een stap naar achteren, en nog eentje, haar groene ogen leeg, haar snuit lichtjes openhangend, tot ze zich ineens omdraaide en zo snel als ze kon wegrende; weg, weg van alles, weg van de pijn die ze steeds opnieuw veroorzaakte, weg van haar leven, weg van de angst en de twijfel en de woede en die starclanverdomde emoties die altijd steeds maar verpesten. En in haar ren naar starclan mocht weten waar, begonnen de tranen over haar snuitje te lopen, tot ze haar zicht zo vertroebelden dat ze wel moest stoppen met lopen omdat ze anders zichzelf ook nog in een afgrond zou kegelen.