It's so pretty.

Als Thistlepaw één deel van hun territorium mocht benoemen als zijn favoriet, dan was het toch wel het meer waar de waterlelies op de oppervlakte dreven. De verschillende kleuren van de planten en hoe ze vlak bij elkaar dreven op het oppervlakte zorgden voor een mooi geheel waar je uren naar kon kijken als je er in geïnteresseerd was. Oké, hij overdreef. Hij zou er niet letterlijk úren naar kunnen kijken, maar één minuut toch wel. Ongeveer. Hm. Als hij niet door duizend dingen tegelijkertijd afgeleid raakte, dan. En oké, hij had wel eens wat ruzie gehad met de planten omdat zijn poten erin verstrikt waren geraakt, maar dat was verleden tijd. Hij had het de planten ondertussen al wel vergeven. Zijn blik bleef even hangen op de planten die dichter naar elkaar bewogen en uiteindelijk in elkaar haakten omdat de wind hun een beetje naar voren duwde. En vlak onder de planten door zag hij iets bewegen. Hij boog zich nog wat naar voren en zag dat het een vis was. Die zocht natuurlijk de veiligheid van de planten op, maar Thistlepaw zou wel eens laten zien wat voor een expert hij was in het jagen op vissen. Hij ging zitten wachten en keek geduldig toe hoe de wind de waterlelies steeds meer zijn kant op blies. Hij spande zijn spieren toen hij zag dat de vis steeds dekking zocht onder de waterlelies, geen idee hebbend van Thistlepaw’s aanwezigheid. De wind blies de waterlelies nu zo ver zijn kant op dat hij ze bijna aan kon raken. Hij dwong zichzelf om echter nog heel even te wachten. De vis koos, net zoals hij al de hele tijd had gedaan, er weer voor om dekking te zoeken onder de planten. En Thistlepaw had ook zeker toegeslagen als hij niet afgeleid werd door zijn gedachten. Want hoe kon hij immers zeggen vanuit deze positie dat het om een hij ging? Misschien was het wel een zij. Of een hij die zich een zij voelde. Zelfs vissen hadden gevoelens die gekwetst konden worden. De wind blies de waterlelies ondertussen voorbij hem en hij miste zijn kans om de vis op te vissen (haha). “Ah man,” zei hij en hij keek beteuterd naar de vis die wegzwom. Hm. En dat allemaal omdat hij zich af had laten leiden door zijn eigen gedachten. Waar hij trouwens nog altijd geen antwoord op had gekregen door de vis. Verdorie.

Thistle draaide zijn kopje toen hij een stem hoorde en zag Morningsun, één van de chillere warriors. De tom kwam naast hem zitten en Thistle gaf een knikje toen Morningsun aangaf dat hij het anders moest proberen. “Ik weet precies hoe ik het wil doen, maar ik raak de hele tijd afgeleid.” Hij zuchtte dramatisch. “In elk geval moet je zorgen dat de vissen dekking zoeken onder die waterlelies zodat ze je niet aan zien komen. De wind blaast de waterlelie in jouw richting, de vis blijft schaduw zoeken onder de waterlelie en heeft je daardoor niet in de gaten en dan…” Hij wilde zijn poot in het water slaan, maar bedacht zich nog net op tijd. Als hij dat zou doen, dan zou hij zijn kansen om een vis voor het komende half uur te vangen wel kunnen vergeten. Hij keek naar Morningsun en bedacht zich toen iets. “Oh, Mindpaw is toch jouw dochter, hè?” Hij was er niet zeker van, maar hij meende zoiets opgevangen te hebben. En ook dat Morningsun niet helemaal blij leek te zijn met al die aandacht die Mindpaw hem gaf, maar dat konden natuurlijk ook verkeerde interpretaties van de rest zijn. Bovendien waren er over hem ook al vaak roddels gedeeld. Dat hij een luie apprentice was, dat hij RiverClan wilde verlaten voor ShadowClan, dat hij een aanhanger van Tallstar was,… Oh wacht, nee, dat waren geen roddels, haha. “In elk geval,” zei hij, meer om zijn eigen gedachten af te breken dan dat hij dat echt bedoelde naar Morningsun en het gesprek dat ze momenteel hadden, “in elk geval kan zij ook uitstekend jagen op vissen.” Waarom zei hij dit soort dingen nou? Misschien om te zien hoe Morningsun zou reageren? Hij zou zelf in elk geval een trotse papa zijn als hij dit zou horen, maar hij had geen idee of dat voor Morningsun hetzelfde was.