We haven't met before, have we?

Venompaw begon zich al iets beter te voelen de laatste tijd. Natuurlijk was hij nog steeds boos en verdrietig omdat BloodClan twee katten van hun Clan afgenomen hadden, maar hij begon het steeds meer een plaatsje te geven. Daar zat zijn training met Acorndust ook wel voor een deel tussen. Hij was gerustgesteld dat hij binnenkort wel zijn wraak zou kunnen nemen als hij zo verder zou doen. Natuurlijk zou hij al zijn lessen die hij geleerd had wel in zijn hoofd houden en zou hij niet zomaar in blinde woede op BloodClan afgaan, maar hij zou ook niets van ze heel laten als ze zich nog een keer op ShadowClanterritory zouden vertonen. En hij dacht wel dat zijn mentor het daarmee eens was. Hij kon niet wachten tot hij over een paar moons zijn final assesment af zou kunnen nemen en eindelijk warrior zou kunnen worden. Maar goed, hij was nog jong en het zou nog wel even duren voordat hij heel zijn training had gedaan. In de tussentijd kon hij maar beter genieten van de trainingen die ze hadden, want dat waren de momenten dat hij echt de kans had om iets te leren. Hij wilde zo veel mogelijk dingen oppikken zodat hij later, als hij zelf een warrior was, zijn eigen apprentice van alles op de hoogte kon brengen. Hij vroeg zich af of hij dan even groot als Acorndust zou zijn. De gedachte liet hem glimlachen. Hij was nu al vrij groot, maar dan zou hij nog groter zijn en wellicht ook intimiderend. Terwijl hij zo aan het nadenken was, brachten zijn poten hem naar Fourtrees. Hij had even tijd voor zichzelf nodig en nu hij niet met Acorndust hoefde te trainen, kon hij dit moment perfect gebruiken. Hij zag de machtige vier eiken al opdoemen in de verte en tevreden zijnde liet hij zich in de schaduw zakken zodra hij ze genaderd was. Hoewel hij ging liggen, was zijn houding alert. Hij wilde immers niet nóg een keer aangevallen worden door een BloodClanner, hoewel hij zichzelf deze keer veel beter zou kunnen beschermen dan de vorige keer.

+ Eerste post voor Leopardpaw