Sandy time II Jaytail

Hij had Jaytail uitgenodigd om mee te gaan naar deze zandbak om zijn hoofd leeg te maken. Nightpool moest toegeven dat hij en de oudere kater niet de dikste vrienden waren, maar hij vond het gezelschap ook niet vervelend. Vorige keer was hij op de problemen van Jay in gegaan en had geprobeerd het iets te verlichten, misschien zelfs wat last te ontnemen. Dit was niet gelukt en vandaag wilde de witte kater het daar dan ook niet over hebben. Het was gewoon wat tijd voor wat ontspanning en Night deed dat altijd het beste hier. Om hem heen liepen apprentices met hun mentors en sommige stoeide met elkaar. Het bracht een glimlach naar zijn snoet toen hij zijn eigen apprentice tijd herinnerde. De gedachte dat Jaytail ook ooit een apprentice geweest was vond hij raar. Zoals de kater nu was kon Nightpool dat bijna niet voorstellen, maar ooit moest het ook voor Jaytail makkelijk en fijn geweest zijn. Stil ging hij zitten en sloeg hij zijn witte staart om hem heen. Het zand kriebelde onder zijn witte poten en bleef al vrij snel in zijn vacht hangen. De kater was gek op zand en stoorde zich er dan ook helemaal niet aan. De lege zandvlaktes boden juist kalmte en rust, alleen was Night nu niet degene die dat nodig had.

Sinds hun laatste gesprek had hij de kat nog wel in de gaten gehouden. Wel had hij afstand van hem genomen, maar het was hem opgevallen dat Jaytail in een transformatie zat, alleen wist Night dit nog niet zeker. De oudere warrior was zijn kant op gelopen en plofte naast hem neer in het zand. Hm, het leek alsof dit niet zijn favoriete plek was. Ach. De witte kater haalde zijn schouders op en draaide zijn kopje naar Jaytail toen deze sprak. "Mijn plan? Ik heb geen plan, ik heb je gewoon uitgenodigd omdat ik geïnteresseerd in je ben." Hij snorde en zwiepte zijn staart om zijn poten heen. Wist hij veel wat hij wilde doen, sinds het moment dat Jay in een gat was gevallen en hun laatste gesprek was hij gewoon benieuwd naar hoe het ging met het oudje. Gelukkig had Jaytail een grijns op zijn snoet en het leek beter met hem te gaan. Ook rond en uit het kamp had hij andere katten horen spreken over hoe het humeur van de kater verbeterd was en dat hij zelfs grapte."Dit is geen therapie hoor." Miauwde hij met een wenkbrauw omhoog. "Ik kan ook leuk zijn." Vervolgde Night terwijl er ook bij hem een grijns op zijn gelaat plaats nam.

Het leek wel of alles wat hij tegen Jaytail zei niet goed terecht kwam. Alles was fout en Nightpool kreeg erg de indruk dat de kater overal wilde zijn behalve met hem, waardoor er een frons op zijn snoet kwam te staan. Alsof de oudere warrior zo geweldig was. Nightpool zuchtte en keek de kater strak aan. "Moet je eens luisteren. Het kan me niet schelen dat je wat ouder bent dan ik, maar ik probeer iets en jij slaat meteen alles af. Nou Jaytail, in plaats te zeuren kan je misschien vertellen wat je graag wilt doen? Of lig je liever in je nest?" Miauwde hij kortaf. Normaal gesproken schoot hij nooit zo uit zijn slof, maar hij probeerde aardig te doen en de kater beter te leren kennen en deze vond niks leuk of goed. Alsof Jaytail al vanaf hun eerste moment had besloten dat hij hem niet mocht. "Ik ga je echt niet helpen met je problemen hoor, dat zoek je maar lekker zelf uit. Maar ik had alleen het idee dat je weinig lol hebt gehad de laatste dagen, vandaar." Zijn stem klonk rustiger als daarnet, maar zijn belangstelling voor de kater ebde langzaam weg. Dan maar niet.

Deze kater schopte het echte te ver. Opeens was hij gelukkig? Opeens had hij het leven gevonden? Opeens was Nightpool degene die alles verziekte. Hij kon de pot op. Zijn klauwen kneedde het zand, niet dat hij er aan dacht om Jay pijn te doen, dat zou hij nooit doen. Maar hij had wel afleiding nodig. Deze kat was niet goed wijs, ging van super depressief naar super gelukkig. Hij fronste en siste zachtjes door zijn tanden. Het was een vergissing geweest, hij mocht weg rotten voor zijn part. ”Ik heb je ook niet nodig om mijn problemen op te lossen, ik heb er geen namelijk. Niet meer. En als ik ze al had dan heb ik geen bemoeial nodig in mijn leven die me iedere keer achterna loopt. Ik probeerde nog aardig tegen je te zijn de vorige keer maar je wilde maar zo graag over de dingen praten waar ik niet over wilde praten.” Zijn wenkbrauwen schoten omhoog. "Geen problemen? En vorige keer was je nog meneer oh kijk mij zielig zijn? Waar is dat dan heen? Ik kan genoeg problemen bij jou aanwijzen hoor." Wat een arrogante loser was het. Nightpool zuchtte en stond op. ”Don’t get me wrong, ik hou van plezier, maar je blijft met je neus uit mijn zaken.” Nog een keer zuchtte hij, maar deze keer luider. "Alsof ik in jouw zaken wil zitten, dan word ik zelf plaatselijk depressief zeker? Bedankt voor de waarschuwing." Met een boze kop draaide hij om en liep weg. Ging hij toch lekker patrouille lopen met zijn super leuke leven.

De woorden die de kater hem nog na riep raakte hem niet. Hij had geen problemen dus voelde Nightpool zich ook niet aangesproken. Hij negeerde het ook compleet en bleef doorlopen, al minderde hij wel de snelheid. Het voelde niet juist om zo weg te gaan en hij voelde zich een beetje schuldig over de dingen die hij had gezegd. Nog steeds wist de witte warrior niet wat hij fout had gedaan, maar een excuus leek hier op zijn plaats. Dus hield hij zijn pas in, draaide om en zette een paar stappen richting Jaytail. Voordat hij sprak slaakte Night eerst nog een diepe zucht. "Jaytail." Miauwde hij om de zijn aandacht te krijgen. "Wij zijn dan geen vrienden en zullen dat waarschijnlijk ook nooit worden, maar we zijn nog steeds clangenoten. Ik had niet zo tegen je moeten spreken en ik meende dan ook niet wat ik zei. Ik hoop dat je dat begrijpt. Mijn excuses daarvoor." Nightpool keek de kater aan en vervolgde. "Ook wist ik niet dat je onze vorige ontmoeting zo vervelend vond, daarom wil ik ook graag daarvoor mijn excuses aan bieden. Ik had je niet zomaar moeten benaderen en ik blijf vanaf nu dan ook uit je buurt." Miauwde hij luid en duidelijk. Hij kon op zich proberen begrijpen waarom Jaytail zo vijandelijk tegen hem deed, maar hij zou ook graag willen dat Jaytail begreep waarom hij boos was geworden. "Ik hoop dat we alsnog even goede clangenoten kunnen blijven." En nu was het klaar, de kater knikte naar Jaytail en vervolgde zijn weg naar het kamp. Als Jaytail het nog steeds niet goed zou vinden was dat niet zijn probleem.