Toast

Settledpaw slenterde op zijn gemakje door het woud. Hij neuriede een vrolijk deuntje en stapte met een veer in zijn tred door. Hij hoefde van zichzelf even niets. Helemaal niets. Hij hoefde niet altijd iets te doen, toch? Settledpaw kwam al langzaam aan bij het kleine stroompje aan die door het territorium kabbelde. Hij likte een paar verfrissende slokken op van het meertje, voordat hij er met een sprongetje overheen wipte. Toen zag hij opeens een kleurrijke vlinder voor zich. Zijn ogen lichtten op en zonder te twijfelen rende hij erheen, waarna hij een trieste poging deed om bovenop de vlinder te landen. Zijn groene ogen volgden het insect geschrikt wegvliegen, recht voorbij het gezicht van Tallstar. Settledpaw knipperde een keer. Oh mousedung! Tallstar! Beschaamd keek hij naar zijn pootjes.

@Tallstar eerst

De leider keek hem een beetje vreemd aan, waarna hij over zijn haar streek. Was dit een hint? Dat zijn kapsel niet best? Oh StarClan. Settledpaw schudde zijn hoofd, maar dat deed zijn vacht alleen maar warriger zitten. Maar Tallstar begon het gesprek met een vriendelijke begroeting. ‘Hey,’ sprak hij snel terug. Toen kwam een verbazingwekkende vraag. Of hij mee wilde doen niets doen. ‘W-wat?’ was ook dan zijn eerste reactie, toen hij zijn ogen iets samenkneep. Toen realiseerde hij dat Tallstar serieus was. Hij kantelde zijn kopje iets. ‘Oké,’ stemde hij toen vervolgens in. Het was niet alsof Settledpaw iets beters aan het doen was. Maar Tallstar, Tallstar was leider. Moest die niet iets doen. Of ging alles zo vanzelfsprekend goed in de clan. Of schoof hij de taakjes af op Acorndust? Settledpaw besloot dus ook maar brutaal even te peilen hoe het in elkaar zat. ‘Maar, kan een leider niets doen?’

Settledpaw fronste toen Tallstar dezelfde vraag terugstelde. Ja hallo, dat had hij toch net gevraagd? Was dit een test? Settledpaw ging erbij zitten en bleef even kort nadenkend voor zich uit staren. ‘In principe kan een leider alles,’ miauwde hij na enkele tellen. ‘Dus een leider kan niets doen.’ Goeie conclusie Settled, maar dat was niet wat hij wilde horen. Misschien moest hij de vraag anders formuleren. ‘Maar mag een leider dan niets doen?’ Bij de regels van het leiderschap, StarClan, wat dan ook. Het leek Settledpaw gewoon een onbesproken verplichting dat je als leider altijd iets nuttigs moest doen voor je clan. Als er wat te doen was. Misschien was er niets te doen?

Settleddust was best tevreden over zijn antwoord, maar zodra hij weer een vraag stelde, kreeg hij dezelfde vraag meteen terug. Lekker dan Tallstar! Hij liet gewoon niets los, hij zat daar maar wat. Kort flapte Settledpaw zijn oortje naar achteren, om vervolgens na te denken hoe hij het antwoord het beste kon formuleren. ‘Nou, ik denk dat je als leider het vast heel druk moet hebben. Daarom heb je ook een deputy, voor de patrouilles. En als je als leider zelf ook hard werkt, ziet de clan dit en dan respecteren ze dit toch?’ miauwde hij, het laatste woordje vragend. ‘En ik heb het gevoel dat iedereen altijd iets van de leider moet, en dan wil praten. Maar je moet ook trainen en jagen en patrouilleren, net als iedereen.’ Ja, dat klonk als een drukke levensstijl. Hoe overleefde Tallstar het nog? Settledpaw kon zich voorstellen dat hij naar niets doen snakte. ‘Maar een leider is ook maar een kat. Dus misschien mag zelfs een leider soms niets doen.’ Ja, iedereen hield wel van een pauze toch. Helemaal Tallstar die zomaar op vakantie kon gaan. Niet dat dat gewaardeerd werd. Dus misschien moest Tallstar dan maar even niet niets doen, om weer puntjes te scoren. ‘Maar ik ben geen leider. Dus zegt u het maar!’ Hah! Koekje van eigen deeg. Tallstar moest en zou de vraag beantwoorden.

Settleddust kon niets anders dan teleurgesteld zijn met eigenlijk alle antwoorden van Tallstar. Hij keek zijn leider nog even met een scheef hoofd aan. Wat moest hij hier ook mee? Het was dat hij maanden met Acorndust had getraind en wist dat er in elk geval één bloedserieuze kop in de top van de hiërarchie van ShadowClan zat. Maar kennelijk had de jonge warrior gelijk en kennelijk vond Tallstar het wel prima. Resoluut plofte hij op zijn achterste. ‘Prima.’ Ja, prima. Dat was het enige wat hij er van kon maken. ‘Dan doen we niets.’ Hij trok zijn wenkbrauwen op en keek de gestreepte kater aan, om vervolgens zijn kaken wijselijk op elkaar te houden. Niets doen werd nu letterlijk niets.

Settleddust kantelde zijn kopje en Tallstar nam meteen zijn voorstel van harte door languit op zijn zij te gaan liggen. Een ervaringsdeskundige, zo te zien. De jonge warrior liet het nog niet zover gaan en bleef zitten, zijn groene ogen met lichte fascinatie op zijn leider gericht. Hij kreeg al snel de vraag of hij het wel vaker deed. ‘Ik heb lang genoeg in de medicine cats den gelegen,’ bromde hij. Ja, dan werd je al snel gek van niets doen. Ze verboden je letterlijk om iets te doen, anders zou Bloodpaw je zelf de oren van je kop klauwen. ‘Dus ik ben ervaren.’ Ja, goeie conclusie, vent. Dit scoort punten. ‘Jij overduidelijk ook,’ voegde hij er dan snel aan toe. Als hij een graf voor zichzelf ging graven, nam hij Tallstar liever mee.