No moon without the sun

In een relatief snelle pas bewogen de vier witte poten zich door het gebied. Haar training was voorbij en ze had de rest van de dag vrij gekregen nadat ze nog een prooi voor de clan gevangen had. Vrije tijd. Hoe besteedde je die als je eigenlijk niet zo heel goed was met andere katten en daardoor niet zo veel vrienden had? Dan ging je jezelf maar op een andere manier bruikbaar maken. Precieze gebiedskennis over een aantal delen was waar ze nu mee bezig was. Haar mentor focuste vooral op het praktische, zo lang je kon jagen en vechten als de beste was het goed. Zij zelf vond echter op net iets andere gebieden voordelen. Als je wist hoe een gebied in elkaar zat, waar de verstop plekken waren en waar het niet veilig was om te lopen, kon je alles naar je voordeel draaien. Dan werd jagen makkelijker en tijdens gevechten op eigen grond kon het ook prima naar je eigen voordeel worden gedraaid. Al helemaal als je niet zo groot en sterk gebouwd was als de rest van je familie en het merendeel van de clan. Maar goed, dat ter zijde. Nu was het tijd om de Swamp Cavern te verkennen. Of nouja, dat was haar plan. Zodra ze er aankwam bleek ze er niet de enige te zijn. Er was een andere kat in de buurt van het grottensysteem. Een Shadowclan kattin, apprentice, zoals zij zelf ook was. Deze apprentice zat alleen vele malen dichter tegen het warrior worden aan en was dan ook enkele moons ouder. "Hallo Wolfpaw," begroette de witte kattin de ander vanaf een afstandje. De snelheid van haar pas nam af waardoor ze op een rustig tempo op de donkere Shadowclanner af liep.

[Eerste post voor Wolfpaw]

Gedver, vieze rot modder. Het was de laatste tijd zo droog geweest dat Wolfpaw er vanuit was gegaan dat die drap wel opgedroogd zou zijn bij de Swamp caverns, maar dat bleek dus nog niet helemaal het geval te zijn. De poes snoof, ze zou die gekke holen dan wel een andere keer verkennen. Want hoewel ze best wel nieuwsgierig was, had ze absoluut geen zin om al die modder uit haar pluizige vacht te gaan plukken. Een paar vieze poten was al erg genoeg, meer moest het niet worden. Ze wilde zich dan ook net omdraaien toen een stem haar liet opschrikken. "Hallo Wolfpaw," met een ruk keek ze om, enkel om de witte gestalte van Kindpaw te zien. Oh. "Geez, wat ben je, een geest ofzo?" bromde ze nog steeds een beetje geschrokken. Die poes was zo lichtvoetig en zo onwijs wit in het gebruikelijke halfdonker van het Shadowclan gebied dat Ghostpaw een betere naam zou zijn. Wolfpaw had nog niet echt een mening over Kindpaw. Ze leek haar wat saai, zo'n braaf kindje die nooit iets fout deed. Maar goed, iniedergeval geen watje zoals Chickenpaw. Hopelijk."What's up Kind?" Zie je, ze deed soms wel moeite om te socialiseren.

De donkere kattin draaide zich met een ruk om. Haast alsof ze van Kindpaw geschrokken was. "Geez, wat ben je, een geest ofzo?" reageerde de kattin wat brommend. De witte kattin hield haar kopje een beetje scheef. Een geest? Wat was dat nou weer? "What's up Kind?" Nog meer uitspraken die voor de jonge apprentice slechts vragen naar boven brachten. Wat was er omhoog? Boomtoppen? De lucht? Starclan misschien? "Wat is een geest?" En euh wat bedoel je met die vraag." De verwarring was duidelijk uit haar ogen af te lezen. Om een of andere reden bestond de helft van wat ze zei zowat uit vragen. Dat zorgde volgens anderen voor vreemde gesprekken. Achja het was niet echt dat ze er zo veel aan kon doen. Ze kon simpelweg niet begrijpen wat ze niet begreep voor het haar was uitgelegd. Daarom stelde ze zo veel vragen. Zodat ze deze gekke wereld misschien net iets beter zou begrijpen.

Oké schrap dat, Kindpaw was niet cool. Ze was overduidelijk dom, want bij alles wat ze zei kon Wolfpaw bijna de vraagtekens rond haar kop zien dansen. Een zucht rolde over haar lippen. "Wat is een geest? En euh wat bedoel je met die vraag." ze fronste, meende ze dit nou oprecht, of was dit een stom grapje? Even keek ze de ander dan ook peilend aan, maar die gaf geen blijk van spot. You've got to be kidding... "Uh... Als in een dode kat, die toch hier op aarde is maar dan vaak wit en doorschijnend en ze zijn dood, maar ook niet en.. uh.. Gewoon een geest, je weet wel!" het laatste kwam er wat geïrriteerd uit, hoe beschreef je in Starclans naam nou een geest. Dat was toch algemene kennis. "En gewoon, what's cool. Hoe is het, waar ben je mee bezig. Het is straattaal, vrienden zeggen het tegen elkaar," oh wacht, dat klonk wel heel erg soft. Natuurlijk kon Wolfpaw dat niet hebben. "Uh, niet dat de vrienden zijn, natuurlijk,"

Een antwoord bleef even uit. Als de kattin niet veel meer ging doen dan haar aanstaren kon ze net zo goed doorlopen. "Uh... Als in een dode kat, die toch hier op aarde is maar dan vaak wit en doorschijnend en ze zijn dood, maar ook niet en.. uh.. Gewoon een geest, je weet wel!" What. The. Actual. F**k. Hoe kon iets dood zijn maar tegelijkertijd ook weer niet? Daarbij begreep ze de vergelijking totaal niet. Het enige wat met haar overeen kwam was de witte kleur. "En gewoon, what's cool. Hoe is het, waar ben je mee bezig. Het is straattaal, vrienden zeggen het tegen elkaar," vertelde Wolfpaw. Alsof gewoon spreken nog niet moeilijk genoeg was voor zo veel katten. "Uh, niet dat de vrienden zijn, natuurlijk," vulde de apprentice nog snel aan. Kindpaw trok even een wenkbrauw op. Deze kattin was behoorlijk vreemd. "De laatste keer dat ik checkte was ik toch echt niet doorzichtig... noch dood." Waarom Wolfpaw haar vergeleek met iets dat doorzichtig zou zijn - of überhaupt dood?? - bleef haar een raadsel. "Dan is het logisch dat ik dat niet weet en ik was onderweg naar de Swamp Cavern," verzuchtte de witte kattin.

De ander trok enkel met haar wenkbrauw. Wow, oké, heel duidelijk; ze waren geen vrienden. Wolfpaw trok geërgerd met haar oor. "De laatste keer dat ik checkte was ik toch echt niet doorzichtig... noch dood." ze zuchtte geërgerd, hoe stom kon je zijn? Ze rolde met haar ogen, niet zeker wetend of Kindpaw haar in de maling aan het nemen was, of dat ze daadwerkelijk zo goedgelovig was. "Dan is het logisch dat ik dat niet weet en ik was onderweg naar de Swamp Cavern," zo, ging ze haar nu ook nog eens de les lezen? Wolfpaw gunde haar kort een pissige blik. "Nee idioot, het is bij wijze van spreken. Geesten zijn ook wit en vaak heel stil en uh, soms schrik je van ze... Weet je, laat ook maar," de gevlekte poes snoof. Ze snapte het toch niet, het was niet eens de moeite waard het uit te leggen. "Wat moet je in dat donkere hol? Alleen maar modder daar,"

Een geïrriteerde blik verscheen in Wolfpaw's ogen. Ah ze had het dus weer voor elkaar om iemand boos te maken zonder dat het de bedoeling was. Dat begon ondertussen haast een talent te worden. Een niet heel handig talent. "Nee idioot, het is bij wijze van spreken. Geesten zijn ook wit en vaak heel stil en uh, soms schrik je van ze... Weet je, laat ook maar," snoof de donkere kattin. Alright, eerst ga je het uitleggen en vervolgens maakt het dan ook niet meer uit. Katten kregen het vaak voor elkaar om op te geven voor ze ook maar begrepen. Een slechte eigenschap in haar ogen. Zacht schudde Kindpaw een keer met haar kop. "Wat moet je in dat donkere hol? Alleen maar modder daar," reageerde Wolfpaw. De witte kattin zuchtte een keer. Er was vrij weinig nut te vinden in dit gesprek. Het viel onder de categorie 'small talk' en dat was nou net waar Kindpaw niets om gaf. "Het kan nooit geen kwaad om het gebied goed te kennen. Helemaal de stukken die je in je voordeel kunt gebruiken."

De ander zuchtte vermoeid om haar opmerking, wat Wolfpaw haar oren liet spitsen. "Wat loop je te zuchtten? Had je wat ofzo?" blafte ze haar toe, als de ander zo graag miss perfect wilde spelen met haar mooie witte vachtje en verschillend gekleurde ogen, mocht ze dat ergens anders gaan doen. Wolfpaw snoof. "Het kan nooit geen kwaad om het gebied goed te kennen. Helemaal de stukken die je in je voordeel kunt gebruiken." Ze sloeg éénmaal met haar staart en keek om naar de grotten achter zich. No way, echt niet. Na de mudslide in het kamp had Wolfpaw een angst ontwikkeld voor donkere tunnels. Iedere kleine ruimte gaf haar de kriebels. "Sure. Als jij een vies modder hol in je voordeel kunt gebruiken, go ahead, I don't care," Toch, alleen het idee al dat Kindpaw daar vast zou komen te zitten, stond haar al helemaal niet aan. Wat ongemakkelijk keek ze van het hol terug naar de witte poes. "Maar doe het dan niet alleen, you know,"

"Wat loop je te zuchtten? Had je wat ofzo?" Wat moest ze met deze kattin? Wolfpaw leek behoorlijk geïrriteerd te zijn door alles wat ze deed. Niet dat het haar probleem was. Zij was gewoon rustig, zichzelf. Ze was niet op zoek naar ruzie en dat leek te zijn waar Wolfpaw op uit was. Haar was altijd geleerd dat ruzie niet goed was een vaak nutteloos. Dus waarom zou ze daar dan energie in stoppen? De tabby reageerde op Kindpaw's plan door richting de grotten te kijken en een keer met haar staart te slaan. "Sure. Als jij een vies modder hol in je voordeel kunt gebruiken, go ahead, I don't care," sprak Wolfpaw. Het was nou ook weer niet dat ze haar toestemming nodig had om die grotten te betreden dus deze reactie was - alweer - niet logisch. De oudere apprentice keek nog een keer van haar naar de grotten en terug. "Maar doe het dan niet alleen, you know," sprak ze op een lichtelijk ongemakkelijke manier. "Hoezo dat? Ik ben slim genoeg om niet te verdwalen," sprak de kattin rustig. Ze was nooit sterk geweest, altijd zwakker dan haar broertjes. Wat ze wel kon zeggen was dat haar geheugen goed was. Zo lang ze niet al te ver zou gaan en haar keuzes bij splitsingen onthield kon er niet veel mis gaan.

Friendly advice, ga niet in je eentje een doodshol in. Dat klonk vrij logisch, toch? Niet voor dit koppige witte ding hier. Ze was misschien dan we zo wit dat ze haast licht gaf, het zou haar niet gaan redden in het aarde donker. Tenzij... Ze echt een geest was. "Hoezo dat? Ik ben slim genoeg om niet te verdwalen," Wolfpaw legde haar oren geïrriteerd in haar nek. "Verdwalen is niet het probleem," ze had geen idee hoe diep ze gingen en hoe ver, Kindpaw kon vast wel met haar roze neusje haa weg terug vinden. Ze was minder een sukkel dan haar broertje Chickenpaw, dat moest Wolfpaw toegeven, maar die hele familie had toch zo hun zwaktes. "Straks stort de boel in, en dan? Dan zit je daar met je mooie vachie bedolven onder de modder en aarde. Boem, pats, dood,"was dat wat ze zo graag wilde? Want dat kreeg ze een regelrechte trip naar Acefray om eens in therapie te gaan.

Wolfpaw legde min of meer passive agressive haar oren in haar nek. "Verdwalen is niet het probleem," sprak Wolfpaw. Er verscheen een frons op de kop van de witte kattin. Haar gezichtsuitdrukking gaf aan dat ze wilde weten wat het dan wel was. Wat kon er nou erger zijn dan het verdwalen in die tunnels. "Straks stort de boel in, en dan? Dan zit je daar met je mooie vachie bedolven onder de modder en aarde. Boem, pats, dood," vertelde de tabby haar. Right... Nog heel even bleef ze de ander aankijken voor ze haar ogen weer op het tunnelsysteem richtte. Ze begreep er helemaal niets meer. Ze zag er het hele erge echt niet van in dus haalde ze haar schouders maar op. Oh, nee, wacht. Wat ongemakkelijk neeg ze haar hoofd lichtelijk en legde haar oren wat naar achter. "Je verwacht van me dat ik bang ben voor de dood... of niet?" vroeg ze wat ongemakkelijk. Ze had al aardig wat keren op haar kop gehad aangezien ze totaal geen angst voelde voor het hele gebeuren. Een normale kat was bang voor de dood en het werd gezien als vreemd als je dat niet was. En als je als vreemd gezien werd moest je, je beschaamd voelen. Dus zo gedroeg ze zich dan ook, zoals haar verteld was.

Kindpaw bleef haar aanstaren, met die twee verschillende ogen die recht door je ziel leken te kijken. Wolfpaw rilde onzichtbaar, yikes. Wist ze zeker dat dit niet een verdwaald Starclan kat was? Toen haar woorden eindelijk in leken te slaan, keek de ander ongemakkelijk. Wolfpaw hield haar goed in de gaten, je mocht geen geesten vertrouwen. "Je verwacht van me dat ik bang ben voor de dood... of niet?" vroeg de ander ongemakkelijk. Wolfpaw keek haar onbegrijpend aan. "Uh, ja, duh," Geez, waar sloeg deze onzin op. Toen sloeg het besef echter in. "Je bent... Niet bang voor de dood?" wist je wie er nog meer niet bang waren voor de dood? Juist! Zij die al dood waren. Wolfpaw keek de ander met grote ogen aan en zette haar vacht lichtelijk vijandig een beetje overeind. "Be gone ghost!"

De blik vol onbegrip zei haar eigenlijk al wel genoeg. "Uh, ja, duh," sprak de kattin dan ook. Dat had ze kunnen verwachten. Praktisch iedereen reageerde er zo op, het was de standaard reactie. "Je bent... Niet bang voor de dood?" De vraag kwam behoorlijk verward over, in tegenstelling tot het antwoord dat daarvoor was gekomen. De amberkleurige ogen voor haar werden groter, de vacht kwam lichtelijk overeind. "Be gone ghost!" Dat weer? Kindpaw legde haar oren in haar nek. Veel voelde ze niet maar dit was toch ronduit ongemakkelijk, zelfs zij merkte dat. "Nee, ik ben niet bang voor de dood. De dood is iets onvermijdelijks, iedereen die geboren wordt zal sterven. Degenen die in angst voor het onvermijdelijke leven, zullen nooit het écht leven kennen." Haar stem, die al wat creepy was, werd zeker niet minder eng door deze uitspraken. Haar ogen leeg maar tegelijkertijd ook onschuldig, alsof ze simpelweg niet anders kende. Daarnaast was er ook wat begrip in te zien, maar weinigen dachten op deze manier dus kon ze het Wolfpaw niet kwalijk nemen dat zij dat niet deed.

Yikes! Was ze een soort Dark forest kat, dan? Toch, ze was naast Kindpaw opgegroeid, nooit eerder had ze echt de vibes gehad van een niet bestaand iets. Immers had ze de ander vast wel eens perrongelijk aangestoten, of iets. Want geesten waren ook een beetje doorzichtig, toch? Ergens voelde ze de urge om de ander kort aan te raken maar hield zichzelf net tegen "Nee, ik ben niet bang voor de dood. De dood is iets onvermijdelijks, iedereen die geboren wordt zal sterven. Degenen die in angst voor het onvermijdelijke leven, zullen nooit het écht leven kennen." er lag een diepe frons over haar gelaat. Wat was dit nu weer voor lulkoek? "Wat zit jij nou weer uit je nek te lullen, gek," sprak ze dan ook recht vanuit haar niet-begrijpende hartje. "Ja sure iedereen gaat dood, maar dat betekend nog niet dat je op z'n minst moet proberen de dood uit te stellen," al dat filosofische gebeuren ging haar te boven, haar blik op het leven en de dood was zeer realistisch, en daar bleef het bij. "Ooit gehoord van voorzichtig doen, Geest?" Ja Wolf, want daar ben jij zo goed in.

Zoals ze eigenlijk al wel had verward was Wolfpaw's gezicht een schildering van onbegrip. "Wat zit jij nou weer uit je nek te lullen, gek," reageerde de kattin. Waarom probeerde ze dit überhaupt nog uit te leggen. De meeste warriors snapte dit al niet, laat staan een andere apprentice. "Ja sure iedereen gaat dood, maar dat betekend nog niet dat je op z'n minst moet proberen de dood uit te stellen," sprak Wolfpaw. Wacht, had ze nou echt niet geluisterd naar wat ze net had gezegd? Schijnbaar niet. "Je kan de dood dus niet uitstellen en als je dat probeert verspil je enkel de korte tijd die je hier hebt," probeerde Kindpaw, in een laatste poging om haar blik hierop duidelijk te maken aan de ander. "Ooit gehoord van voorzichtig doen, Geest?" vroeg de tabby haar vervolgens. Was Geest vanaf nu haar bijnaam geworden ofzo? "Met mijn familie? Nee niet echt." Ze had een hoop aan broertjes waarvan een groot deel niet bepaald voorzichtig was met zichzelf en/of anderen. Daarnaast was haar ene vader dood voor zij ook maar geboren werden en haar andere vader volgens de verhalen ook niet de meest voorzichtige kat in de clan.